Όσα μου έμαθε το 2011...

Το 2011 ήταν μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα... Για πολλούς από μας βέβαια είχε περισσότερα “κάτω” από ότι “πάνω” αλλά το θέμα είναι να τα αντιμετωπίζεις όλα θετικά... Άλλωστε αν δεν πιάσεις πάτο πως θα πάρεις φόρα για να ανέβεις;

Πέρασα τη μισή χρονιά σε απόγνωση, απελπισία και κλάψα, συζητώντας διαρκώς για την κρίση και τις συνέπειές της και πού σκατά θα βγεί αυτό το πράγμα... Ναι, το ομολογώ, είχα γίνει ένας μεμψίμοιρος, κλαψιάρης σπαζοκλαμπάνιας. Δεν τολμούσε άνθρωπος να βγει μαζί μου για ποτό. Κάθε 5 του μήνα δε, κάθε μήνα, με έπιανε υστερία για το απλήρωτο νοίκι, για το ότι δεν είχα λεφτά να πάρω σιδερώστρα, δεν είχα καινούριο, πανάκριβο άρωμα, καινούρια παπούτσια και εν γένει να σου σκίσω πουτ@ν@ ζωή με τη μιζέρια σου. Χάλια σου λέω χάλια.

Και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου ο περίφημος ελληνικός ζαμανφουτισμός και είπα: “Δε γ@μείς που δε γαμείς, δε πας για ψάρεμα;”.

Κι έτσι αποφάσισα να τα γράψω όλα στις παλιές δωδεκάποντες γόβες μου από τον Τσακίρη και να τραβήξω ξανά προς τη δόξα. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, γύρισα στο πατρικό μου και αποφάσισα να τη δω “φοιτητική ανεμέλιά” και άγιος ο Θεός.

Πήγα σε πόλεις και νησιά, γύρισα, γύρισα, γύρισα, γνώρισα απίστευτους ανθρώπους και αποκόμισα τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Σταμάτησα να κλαίγομαι και επικεντρώθηκα στο να περνάω όπως λέει και μια φίλη -που ήμασταν χαμένες δέκα χρόνια και φέτος ξαναβρεθήκαμε- εξωφρενικά καλά!

Από τη σαμπάνια στο τσίπουρο κι από τον ταραμά στον αστακό, τραγούδησα, χόρεψα, έκλαψα, γέλασα, άδειασα τα σώψυχα μου όσο ποτέ στη ζωή μου, πήρα και έδωσα θετική ενέργεια και ένιωσα να αγαπώ όλο το κόσμο – εκτός ίσως από ανθρώπους που μου έμοιαζαν πριν από την έκρηξη σταρχιδισμού!

Βέβαια η αλήθεια είναι πως πού και πού τρώω κάτι κρισάρες άγχους ωστόσο δεν γίνεται να γίνεις και εντελώς αναίσθητος. Το θέμα είναι να προσαρμόζεσαι και να παλεύεις. Μην απελπίζεσαι. Θα ζήσω και χωρίς καινούρια παπούτσια κάθε μήνα. Θα ζήσω και χωρίς μηνιαίες καταθέσεις στα καταστήματα καλλυντικών! Θα ζήσω χωρίς ακριβά εστιατόρια και ψώνια κάθε μέρα. Αλλά ΘΑ ΖΗΣΩ με όλη τη σημασία της λέξης φορώντας το πιο μεγάλο μου και εγκάρδιο χαμόγελο!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που πέρασα καλά μαζί τους φέτος ονομαστικά και να τους πω ότι τους αγαπώ και πως η χρονιά μου δεν θα ήταν τόσο όμορφη χωρίς αυτούς!

Ευχαριστώ πολύ Αντρέα!

Ευχαριστώ Ρίτσι!

Ευχαριστώ Μαμά...

Ευχαριστώ Θεία!

Ευχαριστώ πολύ professore!

Ευχαριστώ πολύ Μαρινάτσι!!!

Ευχαριστώ πολύ Μαράκι!

Ευχαριστώ πολυ ragazzula della stanza!!!

Ευχαριστώ πολύ Ράνια!

Ευχαριστώ πολύ Γιώργο!

Ευχαριστώ πολύ Θάνο!

Ευχαριστώ πολύ Νατάσα!

Ευχαριστώ πολύ Άννα!!!

Ευχαριστώ πολύ Θανάση!

Ευχαριστώ πολύ Αχιλλέα!

Ευχαριστώ Αλέξη!

Ευχαριστώ πολύ όοοοοοοοολα τα παιδιά από την Ξυλούπολη που περάσαμε τέλεια!

Ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη!

Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη!

Ευχαριστώ πολύ Φαίδρα και Μυρσίνη!

Ευχαριστώ πολύ Ζωή και Λία και όλα τα παιδιά του ΤΗΛΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ!

Ευχαριστώ όοοολη τη Σκόπελο για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε!

Ευχαριστώ πολύ την Καλαβρία και όλους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα εκεί!

Αγαπάμε Ιταλία!!!!!!!

Κι ακόμα κι αν δεν ανέφερα κάποιον να ξέρει πως δεν τον ξέχασα...

Σας αγαπώ όλους και το 2012 θα τα σπάσουμε!!!

Αέραααααααα

Katerina

XXX

Το savoir faire για γυναίκες

Τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι άρρενες φίλοι μου, φυσικοί και ιντερνετικοί, μου σπάνε τα νεύρα, για να μην πω τίποτα χειρότερο, με το πόσο βλαμμένες είμαστε εμείς οι γυναίκες. Θιγόμενη φυσικά προσπαθώ να υπερασπιστώ το φύλο μου ωστόσο κάποια περιστατικά-παραδείγματα που μου παρουσιάζουν με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου.

Για το λόγο αυτό αποφάσισα να μεταδώσω στις μελλοντικές γενιές κοριτσιών ένα μικρό κομμάτι της σοφίας μου προκειμένου να πάψει κάποια στιγμή να υφίσταται αυτό που λένε “πόλεμος των δύο φύλων”. Οπότε αν θες να τα πάτε οι δυο σας καλά άκου δυο λογάκια που 'χει να σου πει και τελείωνε με τη μαστίχα στον εγκέφαλο.

Κανόνας Νο1: Κάθε άντρας που βγαίνεις έναν μήνα δεν ονειρεύεται να κάνει μαζί σου 4 παιδιά και να ζείτε ευτυχισμένοι για πάντα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι κυλιόμενοι τουλάχιστον τρεις ημερησίως στο χλωρό χορτάρι σκασμένοι στα γέλια με τις χαρές του σκύλου σας του Μπούμπη. Όταν ξεκολλήσεις από αυτό το τριπάκι θα μπορέσεις να δεις πιο ρεαλιστικά τη σχέση σου με εκείνον. Τον μαθαίνεις, σε μαθαίνει και αν όλα παν καλά μπορεί κάποτε να κυλιέσαι μαζί του στο χορτάρι αλλά προς το παρόν χαλάρωσε και μη τον πρήζεις λες κι είστε παντρεμένοι 100 χρόνια.

Κανόνας Νο2:Όταν βγαίνει δύο μήνες με κάποιον, τον παίζεις σε παίζει και όταν πάει να κάνει κίνηση τον κόβεις είσαι μαλάκω. Νέτα σκέτα. Δεν είναι κανένας καληνυχτάκιας να σε βάζει σε ταξί ή ακόμα χειρότερα να σε πηγαίνει να σε φέρνει, να περνάτε καλά αλλά, να παίζετε το τέννις του σεξουαλικού υπονοούμενου και μόλις ο δόλιος πάει για επίθεση να το παίζεις κινέζα. Όχι μη μου πεις “τον βλέπω σα φίλο”. Πες ότι τον θες για καβάντζα και άσε τις παπαριές. Και επομένως:

Κανόνας Νο3:Όταν μετά από αυτό το δίμηνο πας σπίτι του σε κατάσταση έντονου φλερτ και σαλιαρίσματος ο σκοπός του δεν είναι να σου δείξει τη συλλογή με τις πεταλούδες. Το θέμα είναι ότι το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Το να το παίζεις ξαφνικά η αειπάρθενος Μαρία μόλις δεις το Μάικ το Φασολάκη (δεν αναφέρομαι σε μέγεθος) του κάνει τα νεύρα σμπαράλια και σου δίνει one way ticket στο δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο!

Κανόνας Νο4: Οποιαδήποτε σχέση κι αν έχεις ξεκινήσει με τον άλλον τίποτα δε σου δίνει το δικαίωμα και μάλιστα στην αρχή της σχέσης να του φέρεσαι άσχημα. (ΟΚ το έχω κάνει αλλά τα θέλει κι εσένα ο πωπός σου). Δεν βρίζουμε, δεν ειρωνευόμαστε, δεν προστάζουμε (εκτός κι αν είναι S/M η φάση και εκείνος θέλει αυταρχική αφέντρα, εκεί πάω πάσο). Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο αυτό αλλά σύμφωνα με αυτά που ακούω για κάποιους δεν είναι.

Κανόνας Νο5:Επίσης σε κανέναν ενήλικο άντρα δεν αρέσει να του λένε τι να κάνει και μάλιστα με επιτακτικό τόνο. Ζούσε, επιβίωνε και περνούσε καλά και πριν σε γνωρίσει και έχει το δικό του know how για τη ζωή του. Αν σου ζητηθεί η γνώμη σου πες την αλλά μη χώνεσαι σαν τη τσουτσού εκεί που δεν σε σπέρνουν.

Κανόνας Νο6: Κάνω σχέση δε σημαίνει γίνομαι σιαμαίος. Διαδικτυακός φίλος δήλωνε φρικαρισμένος με την ενός μήνα κοπέλα του επειδή εκείνη ήθελε να βλέπονται κάθε μέρα. Κορίτσια cool! Είχατε ζωή και πριν αυτόν και καλό θα ήταν να τη διατηρήσετε. Χόμπι, φίλες, beauty, δουλειά είναι όλα πράγματα εξίσου σημαντικά και σας κάνουν αυτή που είστε και αυτή που γνώρισε και γούσταρε ο άλλος. Δεν ερωτεύτηκε μια σιδερένια μπάλα φυλακισμένου! Άλλωστε η Χαρούλα το είχε πει από το 2003: Το πολύ μαζί σκοτώνει!

Κανόνας Νο7: Είμαι τώρα σε δοκιμαστήρια γνωστού καταστήματος ρούχων και είναι ένα κοριτσάκι περίπου 18 με ένα δύσμοιρο νεαρό περίπου 20. Η κοπέλα δοκιμάζει αβέρτα μπλουζάκια που πάνω κάτω είναι ίδια μεταξύ τους και ο κατακαημένος καλείται να απαντά σε ερωτήσεις τύπου “με παχαίνει;”, “μου πάει”, “είναι καλό”. Έτοιμο το δόλιο να την κόψει! Κορίτσια!!! Το shopping είναι σίγουρα η αγαπημένη μας ασχολία ωστόσο το κάνουμε μόνες, με φίλες ή αν είμαστε μαζόχες με τη μαμά μας! Πρώτον όλες οι προαναφερθείσες ερωτήσεις είναι το απαύγασμα του κόμπλεξ κι εμείς δε θέλουμε ο σύντροφός μας να ξέρει ή να νομίζει πως έχουμε κόμπλεξ και ανασφάλειες! Ας διατηρήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το μύθο μας! Δεν είπα να γίνουμε η γυναίκα-πίνακας ζωγραφικής αλλά ειδικά στην αρχή της σχέσης καλό είναι την ανασφάλειά μας να την κρατάμε για τον εαυτό μας.

Κανόνας Νο8: Μην γκρινιάζεις. No comments

Κανόνας Νο9: Δεν είναι ΑΤΜ. Ούτε εσύ άλλωστε! Το να πληρώσει στο πρώτο ραντεβού επιβάλλεται κατά την ταπεινή μου άποψη αλλά από εκεί και έπειτα και επειδή όλοι ζοριζόμαστε αυτήν την περίοδο καλό είναι να συμμετέχουμε στα έξοδα των κοινών εξόδων μας. Ακόμα και αν εκείνος δε το δεχτεί ποτέ, η κίνηση μετράει!

Κανόνας Νο10: Το σεξ είναι μία υπόθεση δύο ανθρώπων. Καλά σε κάποιες περιπτώσεις όχι μόνο αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Θέσε τα όριά σου με συζήτηση, αν δε θες να κάνεις κάτι απλά πες δε θέλω, όχι μούτρα, όχι σπαστικά σε κρεβάτια και καναπέδες. Αν δεν ταιριάζουν εκεί τα θέλω σας δεν νομίζω πως υπάρχει τρόπος επικοινωνίας γενικά οπότε μάλλον αλλού θα πρέπει να ψάξετε το μισό σας πορτοκάλι.

Κανόνας Νο11:Ένα πολύ πολύ πολύ βασικό στοιχείο της σχέσης είναι ο σεβασμός. Το χειρότερο που μπορεί να κάνεις σε έναν άντρα είναι να μην σέβεσαι πρώτον εκείνον και έπειτα το σπίτι, το αυτοκίνητο και την οικογένειά του. Όταν πάμε -ειδικά τις πρώτες φορές- στο σπίτι του είμαστε διακριτικές. Δεν λερώνουμε, προσπαθούμε να μην σπάσουμε τίποτα, ρωτάμε αν δε ξέρουμε πώς λειτουργεί κάτι και δεν ψάχνουμε στοιχεία της πρώην. Επίσης δεν κουβαλάμε από την πρώτη μέρα την προίκα μας και δεν αφήνουμε δήθεν τυχαία εδώ κι εκεί σουτιέν και άλλα προσωπικά μας αντικείμενα σε στυλ κατουράω-την-περιοχή-μου. Δεν είναι ηλίθιος θα το καταλάβει. Και δεν θα του αρέσει. Δεν βαράμε ποτέ την πόρτα του αυτοκινήτου του! Δεν κοπανάμε προσωπικά του αντικείμενα, δεν του κάνουμε σκηνές και δεν προβαίνουμε σε υπερβολικές διαχύσεις στον χώρο εργασίας του.


Αυτά τα ολίγα για αρχή και έπεται συνέχεια. Περιμένω σχόλια και ερωτήσεις.

Katerina

XXX

Saudade

The famous “saudade” of the Portuguese is a vague and constant desire for something that does not and probably cannot exist, for something other than the present, a turning towards the past or towards the future; not an active discontent or poignant sadness but an indolent dreaming wistfulness.

In Portugal of 1912, A. F. G. Bell, by wikipedia.org

Έφυγε και η ξυπόλητη ντίβα αφήνοντας πίσω της την αίσθηση του πιο γνωστού της τραγουδιού “Saudade”. Ακούγοντας τα τραγούδια της δεν μπορεί να μη σου φύγει ένα δάκρυ. Ένα παράπονο για τα περασμένα. Τόσο μάταιο συναίσθημα η “saudade”.

Saudade για το πρώτο βλέμμα, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά που έρχεται στα ρουθούνια σου η μυρωδιά του. Και αυτό δεν επιστρέφει ποτέ. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Η καθημερινότητα καταστρέφει καθετί μαγικό, το εκτραχύνει και το αλλοτριώνει. Αλήθεια πώς γίνεται η συνεχής επαφή να καταλήγει αποξένωση. Μυστήριο.

Saudade, για εκείνη την ηλικία της μη γνώσης, μπορεί να είναι τα δέκα, τα είκοσι, τα τριάντα, τα σαράντα, τα πενήντα, άλλωστε όσο ζούνε μαθαίνουμε. Αλλά τι ωραία η αθωότητα της άγνοιας. Και πόσο βάναυση η προσγείωση στην πραγματικότητα.
Saudade για το τραγούδι εκείνο, όταν το άκουσες πρώτη φορά, πώς ένιωθες τότε και πώς σε έκανε να κλάψεις τότε και τώρα σου φαίνεται τόσο χαζό.

Saudade για μέρη, ανθρώπους μυρωδιές που δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη, την ίδια εποχή κι όμως έχει χαθεί η μαγεία της τότε στιγμής. Τότε που δεν το είχε επεξεργαστεί ο εγκέφαλος το όλο θέμα και όλα ήταν μαγικά.

Saudade δεν θα πει σε θυμάμαι, όπως τραγούδησε κάποτε η Αρβανιτάκη με την Cesaria Evora. Saudade θα πει παντοτινά χαμένος.

Σταμάτα την κλάψα!

Εδώ και δύο χρόνια από τότε που το ΠΑΣΟΚ μπήκε και πάλι στη ζωή μας και διευρύναμε τον πνευματικό μας ορίζοντα μαθαίνοντας τόσες νέες λέξεις όπως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, spread, CDS κ.λ.π έχει χορτάσει σε σημείο αηδίας η ψυχή μου κλάψα.

Κλάψα που πλέον δε μπορεί κάθε κουκλίτσα να πάρει τα Moschino της, κλάψα του κάγκουρα που του πήραν την Porche, κλάψα του κάθε νέου ανθρώπου που έμεινε άνεργος και αυτός ίσως έχει σοβαρότερους λόγους να μεμψιμοιρεί, ωστόσο όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά.

Έκοψα σε μεγάλο βαθμό τις οδούς επικοινωνίας με φορείς κλάψας γιατί δεν αντέχω άλλο. Τα προηγούμενα χρόνια έπεφτα να κοιμηθώ κι έκλαιγα για το απλήρωτο ενοίκιο, το απλήρωτο ρεύμα, τις τρέχουσες υποχρεώσεις και τα καθόλου ερχόμενα χρήματα που έτρεχαν μεν αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από μένα.

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά το να κάθεσαι να κλαις είναι τουλάχιστον pathetic. Σήκω πάνω και πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου. Βρες ψυχικά αποθέματα από το αναθεματισμένο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και απελευθέρωσε τον εαυτό σου από ό,τι τον κρατά δέσμιο της στεναχώριας.

Ακούγεται ίσως λίγο αναίσθητο από την πλευρά μου αλλά όλοι οι άνθρωποι που ξέρω και δεν έχουν δουλειά και κλαίγονται γι' αυτό, φέρουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή τους. Θα πω την κλασική ατάκα του Έλληνα που θέλει να κάθεται σε μια καρέκλα και να ξύνεται αλλά είναι δυστυχώς πέρα για πέρα αλήθεια. Όχι ρε φίλε, δε μπορεί να έχεις τελειώσει μετά βίας ένα λύκειο να μην έχεις κανένα άλλο τυπικό προσόν ή προϋπηρεσία και να θες να σε κάνουν διευθυντή! Δεν μπορεί να είσαι απόφοιτος πανεπιστημίου με 8 μεταπτυχιακά και να θες να βρεις μια ψιλοδουλίτσα γραμματέα. Μη πας καν στο interview, δεν θα σε πάρουν στο λέω.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να ψάξουμε με σοβαρότητα μέσα μας και με αντικειμενικότητα να θεσπίσουμε επαγγελματικούς στόχους ανάλογα με τα προσόντα και τις γνώσεις μας. Αν δούμε πως εδώ δεν βρίσκουμε δουλειά (π.χ ο προαναφερθείς απόφοιτος-συλλέκτης πτυχίων) δεν είναι και τόσο τραγικό να φύγεις από τη χώρα. Δεν θα πας έξω να είσαι ο Φούντας στο σταθμό του Μονάχου με το Βασιλάκη Καίλα. ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ. Η φύση σε προίκισε ώστε να μπορείς να το κάνεις.

Αλλά σε παρακαλώ σταμάτα την κλάψα και get a life το κέρατό μου!

Katerina xxx

Δεκέμβρης...

Καλό μήνα! Ο Δεκέμβριος αν ακολουθήσουμε τα κλισέ των γυναικείων περιοδικών είναι ο μήνας των Χριστουγέννων και μαζί του απολογισμού της χρονιάς. Επίσης ήταν -προ κρίσης- μήνας καταναλωτικών και γαστριμαργικών οργίων, χαρές που πλέον όμως πρέπει να ξεχάσουμε! Τέρμα τα φουά γκρα και οι σαμπάνιες. Ας αρκεστούμε στον ελληνικότατο ταραμά με ρετσίνα και πολύ μας είναι.

Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας με τις μικρότερες μέρες, αλλά και τις μεγαλύτερες νύχτες, γεγονός που τον καθιστά ιδανικό για σκοτεινές και μυστηριώδεις αποστολές, πονηρές και μη, χουχουλιάσματα αλλά και κρεπάλες από νωρίς για να μην πηγαίνουμε ξενύχτιδες στη δουλειά... Οπότε συνδυάζει ιδανικά δουλειά και διασκέδαση.

Ουσιαστικά είναι ένας μήνας καμένος και κουτσός αφού τουλάχιστον ο μισός, για όποιον δε δουλεύει ως δημοσιογράφος γιατί σε αυτή την περίπτωση τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει, αποτελείται από αργίες, εντελώς απαραίτητες για να επανέλθει ο καθένας από το hangover των συνεχών εξόδων προς εορτασμό της κάθε είδους ονομαστικής ή μη εορτής (καλέ πώς τα λέω έτσι σαν τον Πρέκα ακούστηκα).

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό θέμα. Χριστούγεννα και απολογισμός. Στα Χριστούγεννα δε θα σταθώ αφού ούτως ή άλλως τα σιχαίνομαι. Ο απολογισμός της χρονιάς όμως, το αυτομαστίγωμα και το New Year's Resolution είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πέρσι τέτοια εποχή προσπαθούσα ακόμα να συνέλθω από το σοκ των αυτοδιοικητικών εκλογών και ό,τι αυτό συνεπάγεται για έναν ρεπόρτερ τοπικού καναλιού, ενώ με τις φίλτατες πρώην συναδέλφους αναλωνόμασταν για περίπου 2,5 μήνες στο ποιος θα πάρει ποια αντιδημαρχία. Vanitati Vanita...

Την Πρωτοχρονιά του 2011 έθεσα πέντε στόχους.

α) Να χάσω 20 κιλά

β) Να κόψω το τσιγάρο

γ) Να κόψω το αλκόολ

δ) Να κόψω τον καφέ

ε) Να γυμνάζομαι

Όπως καταλάβατε το concept ήταν να ακολουθήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής. Για δούμε όμως πώς τα πήγαμε στα υπόλοιπα.

Κατάφερα μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε να χάσω δέκα κιλά αλλά και να αλλάξω άρδην φιλοσοφία φαγητού, ενώ έχω καταχωνιάσει σε ένα σκοτεινό ντουλάπι του μυαλού μου τις λέξεις junk food. Αγαπημένοι φίλοι μου τα μαρούλια, η γαλοπούλα και οι πολύσπορες γκοφρέτες ολικής άλεσης! Αν δε μεσολαβούσε το ταξίδι στην Ιταλία όπου και καταστράφηκα ίσως να είχα χάσει και τα άλλα δέκα κιλά! Βαθμός επιτυχίας: 50%

Το τσιγάρο κατάφερα να το κόψω εντελώς για 4 μήνες. Ωστόσο όταν πήγα σε διατροφολόγο (Αγαπάμε Κώστα Μητουσούδη- καταπληκτικός επαγγελματίας και όχι “κοράκι”- με έμαθε να τρώω χωρίς υστερίες) και ξεκίνησα την διατροφή έπρεπε με κάτι να απασχολώ τα χέρια μου ώστε να μην τσιμπολογώ συνεχώς και δειλά δειλά άρχισα πού και πού να κάνω κανένα τσιγαράκι, ειδικά τα βράδια που έπρεπε να μείνω μακριά από το ψυγείο. Τον Νοέμβρη κάπνισα όσο δεν κάπνισα ολόκληρη τη χρονιά εξαιτίας μιας κρίσης υστερίας που με έπιασε, αλλά πλέον το θέμα είναι under control. Βαθμός επιτυχίας: 60%

Το αλκοόλ είναι μια άλλη ιστορία. Κατάφερα να ελαττώσω τις καταστροφές αλλά δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να βγω και να πιω μόνο ένα ποτό! Η αλήθεια είναι πως η κοινωνικότητα επιβάλλει να μπεκρουλιάζουμε γενικώς και δεν είναι νομίζω τυχαίο που όλοι μου οι φίλοι όταν βγούμε έξω πίνουν τα κέρατά τους ενώ κινδύνεψα να φανώ γραφική την περίοδο της δίαιτας που την έβγαζα με σόδα και λεμόνι ή κρατούσα τα μάξιμουμ 4 κρασιά που μου επέτρεπε η διατροφή για το Σάββατο που θα έβγαινα. Βαθμός επιτυχίας: FAIL

Καλά για τον καφέ δεν το συζητώ... Μετά από μία εβδομάδα που ο Ανδρέας είδε το Χάρο με τα μάτια του από τα νεύρα που είχα, τρία κουτιά Panadol Extra για τον συνεχή πονοκέφαλο και ένα κιλό πράσινο τσάι κατέληξα πως είμαι τζάνκι του καφέ και δεν μπορώ να τον κόψω. Μπορώ όπως έχω ξαναπεί να κόψω οτιδήποτε άλλο (καλά ίσως όχι το κρέας και τα μαρούλια που λατρεύω), το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα γλυκά, αλλά ΌΧΙ ΤΟΝ ΚΑΦΕ! Πάντως κατήργησα για μεγάλο χρονικό διάστημα τον σκουπιδονές για χάρη του αντιοξειδωτικού Espresso και είμαι καλά! Βαθμός επιτυχία: ΚαραFAIL.

Και πάμε στη γυμναστική. Αααααα... όλα κι όλα! Εκεί διέπρεψα. Αφού πλέον περπατώ με χάρη μέχρι και δεκατρία χιλιόμετρα γράφτηκα γυμναστήριο όπου σκίζω ελλειπτικά και διαδρόμους. Βέβαια ακόμα τα βλέπω σκούρα στο ομαδικό τμήμα Aerobic, όπου πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε κορασίδες με φωσφοριζέ κολάν στα όρια της ψυχεδέλειας κωλοχτυπιούνται αβέρτα, αλλά πού θα πάει θα εγκλιματιστώ. Βαθμός επιτυχίας: 70%

Και βέβαια ολόκληρη απογραφή χρονιάς δεν χωράει σε ένα post, επιφυλλάσομαι και σε άλλες postιές μέχρι την Πρωτοχρονιά οπότε και θα ανακοινωθεί το νέο New Year's Resolution...

Προς το παρόν, γειά σας!

Katerina

XXX

Ο γάμος, η Κατερίνα και οι άλλοι...

Τον τελευταίο καιρό βιώνω εκείνη την κατάσταση στη ζωή κάποιου που όλοι γύρω του παντρεύονται, αρραβωνιάζονται και κάνουν παιδιά. Είναι η φάση που συναντάς παλιούς συμμαθητές, φίλους και γνωστούς ή συγγενείς και σου λένε παντρεύτηκα, αρραβωνιάστηκα, είμαι έγκυος ή “Θυμάσαι τον τάδε;Παντρεύτηκε”. Είναι η περίοδος που μαθαίνεις πως η κάποτε μεγάλη σου αγάπη είναι πλέον πατέρας, τη στιγμή που εσύ μετά βίας συγκρατείς το κεφάλι σου μετά το χτεσινό ξενύχτι και όταν η φίλη σου σου λέει πως έχει καθυστέρηση δεν ανάβουν μέσα σε αυτό τα λαμπάκια ALERT αλλά γελάς και λες: θα με κάνεις νονά;
Για κάποιους ο γάμος είναι όνειρο ζωής, για κάποιους τρόπος ανέλιξης, για μερικούς ανάχωμα και τροχοπέδη και για μένα ένα από τα πολλά ενδεχόμενα. Για κάποιο διάστημα για τις γυναίκες ήταν μονόδρομος ωστόσο διαβάζω πλέον μελέτες που αποδεικνύουν πως αυτό είναι φρούτο των τελευταίων δυόμιση αιώνων. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που γίνεται στον κόσμο. Μέχρι πρότινος όταν με ρωτούσαν απλά απαντούσα “Κάτσε, είμαι μικρή ακόμα” ωστόσο πλέον δεν μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή την δικαιολογία αφού πολλές κοπέλες στην ηλικία μου είναι ήδη μητέρες. Ωστόσο ακόμα πιστεύω πως στα 26 μου είμαι πολύ μικρή ακόμα να πάρει!
Θεωρώ τουλάχιστον ανώριμο και εγκληματικό να κάνεις οικογένεια πριν τα 25 και πριν καταφέρεις ένα δυο άλλα πράγματα πρώτα στη ζωή σου. Και συνήθως είναι και από τη γέννησή του καταδικασμένος ο γάμος έτσι. Δεν ζούμε στη δεκαετία του '50 που τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα και τρέφονταν με μουρουνόλαδο, ψωμί κι ελιά. Κι επιπλέον από το σύντροφό μου απαιτώ κάτι παραπάνω από ένα καλής ποιότητας σπέρμα. Κι εκείνος κάτι παραπάνω από μια καλή νοικοκυρά και μάνα.
Κι έρχομαι και απορώ: ποιες είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις που απαιτούνται προκειμένου να έρθουν δύο άνθρωποι εἰς γάμου κοινωνίαν; Κάποιοι θα πουν ο έρωτας. Fail. Επιστημονικά αποδεδειγμένο - ξεθυμαίνει σε δύο χρόνια. Κάποιοι -οι περισσότεροι- θα πουν η αγάπη. Fail. Αν ήταν έτσι απλά θα παντρευόμασταν τους φίλους μας. Φίλος μου έχει πει πως θα παντρευτεί όποια γκόμενά του μείνει έγκυος! For Christ's shake!!! Επικοινωνία, χημεία είναι άλλες πιθανές απαντήσεις.
Γράφω και σκέφτομαι. Τελικά μήπως η απάντηση είναι το κοινός λεγόμενο στα ελληνικά timing; Ο χρόνος είναι το παν. Ο χρόνος που απαιτείται ώστε κάθε συναίσθημα βαθιά μέσα μας να κάνει τον κύκλο του. Ο χρόνος από την προηγούμενη σχέση-πατάτα ώστε να έχουν επουλωθεί όλες οι πληγές. Ο χρόνος που έχεις βάλει ως όριο για να πεις “ΟΚ μεγάλωσα πλέον”. Ο χρόνος που λες "Eίμαι έτοιμος". Τελικά η Skinny Rich Coach έχει δίκιο. Έχει να κάνει με απόφαση κι όχι με τύχη.
Γράφει φίλος στο facebook: “Μόλις είδα την πρώην μου, κρατούσε ένα μωρό κι εγώ μια τυρόπιτα”. Κανείς δεν μπορεί να υπογράψει για το ποιος από τους δύο όμως είναι πιο γεμάτος κι ευτυχισμένος. Για τη δεδομένη στιγμή, το να είχα ένα παιδί θα ήταν για μένα μια τεράστια πηγή άγχους. Αλήθεια πώς το αποφασίζουν οι άνθρωποι να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί χωρίς καν να το ρωτήσουν; Η σημερινή κοινωνία είναι τόσο σκληρή και απαιτητική που ένας γονιός νιώθει πνιγμένος. Τι δεν θα στείλεις το παιδί μπαλέτο; Αγγλικά; Μουσική; Ζίου Ζίτσου; Και τα παιδιά είναι τόσο απαιτητικά... Αγχώθηκα και μόνο στη σκέψη. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το κεφάλι μου μετά από ένα ξενύχτι για γάμους και παιδιά είμαστε τώρα;

Το πάθος είναι η αφορμή

Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας το περνάμε προσπαθώντας να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας. Οι καταραμένοι Αρχαίοι Έλληνες είχαν εκείνη το άθλιο μετριοπαθές ρητό "μέτρον άριστον" κατακεραυνώνοντας και στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο οτιδήποτε υπερέβαινε το θείο μέτρο. Πόσο θείο είναι όμως το μέτρο;
Αν τον κόσμο ο άνθρωπος τον οργάνωσε σύμφωνα με τα μέτρα του ποιος ανέραστος έφτιαξε το μέτριο -και άρα μετρήσιμο- πάθος; Ποιος είπε πως καλό και άγιο είναι μόνο ό,τι ελέγχουμε; Κι ο έρωτας; Αυτός που ύμνησαν οι ποιητές και κατατρέχει η εκκλησία, γνωρίζει αυτός από λογική και φρόνηση;
Ένας Γάλλος ξενέρωτος συγγραφέας και δραματουργός, ο Αλφρέντ Ντε Μισέ, έλεγε «Απολαμβάνετε τον έρωτα, όπως ο εγκρατής πίνει το κρασί του. Μην μεθάτε.» Μα χρυσό μου αν είναι να διατηρώ την ψύχραιμη διανοητική μου κατάσταση τότε προφανώς δεν έχω ερωτευτεί!
Ο έρωτας με μέτρο είναι ένα βόλεμα και μισό για όποιον φοβάται να ανοιχτεί και να δώσει. Ναι το παιχνίδι έχει κανόνες, αλλά αν έχεις κλειστό το μυαλό, το κορμί και την καρδιά τότε δεν είσαι ερωτευμένος, είσαι ένα ζώο που απλά ικανοποιεί την βιολογική ανάγκη του σεξ και καλύπτεις την ανάγκη σου για παρέα αλλά μέχρι εκεί!
Είναι το νοσηρό αποκύημα της σύγχρονης κοινωνίας που θέλει τα πάντα να αγοράζονται και να πουλιούνται και ο έρωτας δεν είναι από αυτά. Είναι η ανόητη φαντασία των πλαστικά όμορφων που δεν αγαπά τα δάκρυα και τα άβαφα μούτρα. Είναι (τώρα θα γίνω αριστερή πρόσεχε) γέννημα του καπιταλισμού που θέλει μόνο ρομποτάκια λογικά και μετρημένα. Ένας κόσμος σαν εκείνον που περιέγραψε ο Άλντους Χάξλεϋ στον “Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο”.
Παλαιότερα είχα γράψει πως ο έρωτας μας κάνει ηλίθιους και μάλιστα είχα επιχειρηματολογήσει σχετικά. Ωστόσο μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στον αγώνα της καθημερινότητας αντιλήφθηκα το εξής: ναι, ο έρωτας μας κάνει ηλίθιους, όμως καθημερινά προσπαθούμε τόσο να δείχνουμε έξυπνοι που κάποτε είναι απίστευτα αναζωογονητικό να χαζέψεις και λίγο...

“Έτσι είναι οι σχέσεις...”

Ο στρατός των σπασμένων καρδιών

Υπάρχουν σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο. Και σκεπτόμενη αυτές μία λέξη τριγυρνάει στο μυαλό μου. “Κατάποση”. Πρέπει ή να μην βλέπεις ή να κάνεις πως δεν βλέπεις. Και εντάξει τον πρώτο καιρό δεν βλέπεις. Μετά;

Υπάρχουν σχέσεις θνησιγενείς ή όπως είθισται να τις λένε: καταδικασμένες. Περιλαμβάνουν πολύ πάθος και μια αίσθηση απωθημένου και ανεκπλήρωτου. Αλλά αν είναι πράγματι τόσο παθιασμένες τι τις κάνει θνησιγενείς; Ο έρωτας δεν ξεπερνά όλα τα εμπόδια; Ή εγώ είμαι πολύ ρομαντική;

Ζήτησα τη βοήθεια ενός φίλου, ενός αντιπαθητικότατου τύπου που συνηθίζει να μου φτύνει στα μούτρα αλήθειες, και μου είπε κάτι τρομακτικό. “Όλοι θέλουν κάποιον άλλον”. Αυτό μου φάνηκε μια τρομακτική και άβολη αλήθεια. Μου θύμισε εκείνο το αστειάκι για τις γυναίκες που παντρεύονται πιστεύοντας πως θα αλλάξουν τον άνθρωπο που παντρεύτηκαν και τους άντρες που πιστεύουν πως οι γυναίκες τους δε θα αλλάξουν ποτέ. Τι στο καλό θέλουμε δηλαδή;

Σε κάθε σχέση πάντα ένας θέλει πιο πολύ τον άλλον και ο άλλος θέλει κάποιον άλλο υποστηρίζει ο φίλος μου. Και σκέφτομαι εγώ, ακόμα και αυτός που θέλει τον σύντροφό του, τι ακριβώς θέλει; Εκείνον όπως είναι ή όπως τον φαντάζεται ότι είναι; Ή όπως επιθυμεί να τον κάνει; Και τελικά γιατί δεν είναι ο καθένας με αυτόν που θέλει; Ναι, ναι ξέρω, κοινωνικά στερεότυπα, συμπλέγματα και τα τοιαύτα θα μου πείτε. Αν όμως ο έρωτας είναι αυτό που λένε το αλάτι της ζωής, γιατί να το νοθεύουμε με ανθρακική σόδα;

Κάτι τέτοιες σχέσεις, στις οποίες ο ένας αγαπά και ο άλλος απλά περνάει την ώρα του, είναι που γεμίζουν τον κόσμο με ανθρώπους με πονεμένες καρδιές και τρελά απωθημένα. Ανθρώπους που με τη σειρά τους θα πληγώσουν άλλους ανθρώπους και θα δημιουργήσουν στρατιές από ανθρώπους με σπασμένες καρδιές. Γι' αυτό είναι τόσο άσχημος αυτός ο κόσμος.

Πονάω και μ' αρέσει...

Μεγάλωσα σε μία χώρα σε κρίση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό που εφαρμόζονταν μέτρα λιτότητας, ο λαός χρειαζόταν να κάνει θυσίες, νέα “χαράτσια” επιβάλλονταν καθημερινά. Πάντα θεωρούσαμε εαυτούς μπαγαπόντηδες και καταφερτζίδες, χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος “-Με έγραψε η τροχαία. - Έλα μωρέ πάνε κλάψου λίγο, στην Ελλάδα είσαι θα στη σβήσουν την κλήση.” Έβλεπα καθημερινά την ημινομιμότητα να επιβραβεύεται και την τιμιότητα να χλευάζονται: “Τι πήγες και είπες στη δασκάλα ότι έσπασες εσύ το τζάμι ρε χαϊβάνι”.

Με τα χρόνια κατάλαβα, ίσως και να ενστερνίστηκα έως ενός βαθμού, πως αυτή η εκούσια παροδική τύφλωση πάει χέρι χέρι με το Ελληνικό φιλότιμο. Θυμάμαι να διαβάζω στο βιβλίο της Έκθεσης στο Λύκειο ένα άρθρο του Παπανούτσου στο οποίο ανέφερε μεταξύ άλλων “ Την Πολιτεία όμως, δηλαδή αυτό τον ορισμένο τρόπο με τον οποίο έχει οργανωθεί και διοικείται ο τόπος, αυτήν την απρόσωπη δύναμη που λειτουργεί στο όνομα, όλων για να εξασφαλίζει με τα όργανα και τους θεσμούς της τη ζωή και την ελευθερία μας, δεν μπορούμε να τη νιώσουμε σαν κάτι εντελώς δικό μας. Είναι ξένο σώμα για το αίσθημα μας.” ¹ Έτσι θεωρούσαμε μόνιμο καθήκον να κάνουμε τα στραβά μάτια σε κάθε παράβαση των κανόνων από τους εαυτούς και τους πλησίον μας. Ακόμα και τους πολιτικούς πολλές φορές αφού η ρεμούλα και η αρπαχτή ήταν ο κανόνας με την κλασσική επωδό “Ε καλά ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που “έφαγε;”.

Και μετά ήρθε η κρίση. Και πονάει η διαολεμένη. Και εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά, να υποαπασχολούνται, να εταιροαπασχολούνται, να δέχονται τεράστιες απώλειες στο μισθό τους, να μην βλέπουν διέξοδο πουθενά. Και η τρόικα; Τι είναι η τρόικα; Για άλλη μια φορά η ξένη, η κακή εξουσία που θέλει να μας κάνει κουμάντο. Στην αρχή αντέδρασα, όπως κάθε Έλληνας, αυτή η ρημάδα η τρόικα με έκανε άνεργη, με έκανε να μην μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου, να πηγαίνουν κατά διαόλου όλες οι δουλειές.

Ξαφνικά ένα πρωί ξύπνησα με την αίσθηση ότι κάτι περίεργο συμβαίνει μέσα μας. Κάτι σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αυτό που μας καταδυναστεύει, αυτό προσπαθούμε να συντηρήσουμε; Και τελικά μήπως χρειαζόμαστε έναν “ξένο δυνάστη” για να λειτουργούμε όπως κάθε άλλο οργανωμένο κράτος; Τελικά ποιος θα μας “σώσει”; Ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι θέλουμε τελικά; Οικογενειοκρατία, διαφθορά, μπίζνες σε γκρίζες ζώνες της νομοθεσίας; Συνδικαλιστές με παχυλούς μισθούς και golden boys and girls που ζουν σε βάρος μας;

Και τι πάει να πει εθνική κυριαρχία. Αυτή την παραχωρήσαμε πριν δεκάδες χρόνια στην Αμερική και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις τράπεζες. Και τώρα αισθάνομαι ξαφνικά μια συμπάθεια για την τρόικα, οι εκπρόσωποι της οποίας όταν ήρθαν για πρώτη φορά εδώ πήγαν για σουβλάκια κι όχι για ντελικατέσεν τραπέζια όπως έκανε ακόμα και ο κάθε μικροκοινοτάρχης τα προηγούμενα χρόνια. Πάλι σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αισθάνομαι συμπάθεια για την “κακή” τρόικα.

Ποιος ο καλός, ποιος ο κακός; Σαν το αιώνιο δίλλημα, τι είναι θεός, τι μη θεός και τι τ' αναμεσό τους;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο^.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Γιώργος Σεφέρης, "Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 1985, σσ. 239-242.

1(Ε.Π. Παπανούτσος, Εφήμερα-Επίκαιρα-Ανεπίκαιρα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1980, σ. 160-63)(από το σχολικό βιβλίο ΟΕΔΒ)

Έχω μία γρίπη...

Εδώ και ένα μήνα με κυνηγάει ένα κρύωμα, μια γριπούλα ένα κάτι...

Την άρπαξα στο καράβι για Ιταλία κι από τότε περνάει τόσο καλά μαζί μου που δε λέει να φύγει! Την πήγα για μπάνιο στην Τροπέα, για Πίτσα στη Κοζέντσα και τουρισμό στην Σικελία. Γυρίζοντας στην Θεσσαλονίκη την πήγα για ποτάκια και ωραίες μουσικές και προσέχω την φυσική της κατάσταση και την πάω για τζόκινγκ και την ταΐζω φρούτα!

Τι να σε κάνω να φύγεις ρημάδα! Δεν σε αντέχω άλλο! Φύγε!

Κάνει μάλλον παρέα με την ανεργία και τον Χατζιδάκι που ακούω όλη μέρα... Μόλις ακούσει για έξοδο κάνει την πάπια για επανεμφανιστεί δριμύτερη την επομένη! Τι να κάνω ας με βοηθήσει κάποιος!!! Την εταιρία που κάνει το Panadol, τα Comptrex, το Otrivin και γενικά τα τουμποφλό μύτης τις έχω κάνει χρυσές!

Somebody please Help me! Aiuto!!!

Απαντώντας στην πρό(σ)κληση...

Πολυαγαπημένη μου Claire!

Βρήκες το αδύνατό μου σημείο! Να μαθαίνω χαζές ασήμαντες λεπτομέρειες για τους άλλους και να μιλώ για τον εαυτό μου. Απαντώντας λοιπόν στην Claire θα συνεχίσω το παιχνίδι και θα γράψω 7 πράγματα για μένα!

1.Λέω πως είμαι δημοσιογράφος αν και βαθιά μέσα μου δεν το πιστεύω. Αναγκάζομαι ως επί το πλείστον να ασχολούμαι με το πολιτικό ρεπορτάζ αν και πρότυπο μου είναι κατά βάθος η sex editor Ειρήνη Χειρδάρη και η Carrie Bradsaw.

2.Είμαι άρρωστη με τα ψηλά τακούνια αν και αυτό συχνά με καθιστά ανάπηρη και παντελώς αδύναμη να περπατήσω πάνω από 500 μέτρα ειδικά μάλιστα αν πρόκειται για καλντερίμι τύπου παλιά πόλη Αμαντέα ή προς το ελληνικότερον Λαδάδικα.

3.Βαριέμαι οικτρά να βλέπω ειδήσεις και το κάνω εντελώς ψυχαναγκαστικά στο πλαίσιο του "πρέπει να ξέρω τα πάντα λόγω δουλειάς".

4.Δεν μπορώ να πω ποτέ με σιγουριά ποιο είδος μουσικής μου αρέσει και αν μ'αρέσει τώρα δεν πάει να πει πως θα μου αρέσει και αύριο. Βέβαια μπορώ να πω τι δεν μου αρέσει και αυτό είναι τα βαριά λαϊκά και τα R 'n' B...

5. Βέβαια μετά από μερικά ποτά μπορώ άνετα να λικνίζομαι σε "μαύρους" ρυθμούς και να τραγουδώ με πάθος "ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο".

6. Καπνίζω εντελώς ερασιτεχνικά εδώ και πολλά χρόνια αλλά αδυνατώ να συνδυάσω τον καφέ με το τσιγάρο γιατί μου χαλάει τη γεύση.

7. Είμαι εντελώς ανίκανη ως μαγείρισσα και μαγειρεύω μόνο πράγματα

που αρέσουν σε εμένα, βαριά και στον Αντρέα και γι'αυτό δυστυχώς δεν έχει τούρτα. Αν μάλιστα δω συνταγή με πάνω από 6 υλικά δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω να τη διαβάζω... Αλλά θα παραθέσω μία φωτό από το αγαπημένο μου γλυκό και απαιτώ τώρα από τ

ην ξαδέρφη μερίδιο από την τούρτα αλλιώς θα έρθω κάτω από το παράθυρό σου και θα άδω "το μερτικό μου από την τούρτα μου το 'χουν φάει άλλοι".

Love,

Katerina

Να ζει κανείς ή να... μαζί;

ΟΚ δηλώνω ένοχη! Είμαι ο κλασσικός τύπος σχεσάκια που συνήθως βρίσκεται σε σχέση. Αυτό μέχρι το δίχρονο. Μετά βαριέμαι...

Βαριέμαι τα ζουζουνίσματα στον καναπέ.

Βαριέμαι να αναβάλω συνεχώς για κάποια άλλη μέρα την έξοδο με φίλους για να μη χάσω λεπτό το ζουζούνι μου.

Βαριέμαι τη μαλακία που με κάνει να θεωρώ πως τώρα έχω δέσει το γάιδαρό μου και να βάζω 300 κιλά.

Βαριέμαι να μη φλερτάρω. Μπορεί να είμαι γυναίκα αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαι και player!

Και το φλερτ είναι πολύ ωραίο πράγμα. Δεν είναι απαραίτητο να οδηγήσει σε κουφέτα στη χειρότερη ή σε σεξ

στην καλύτερη αλλά όπως έχω ξαναπεί είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία που σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνάς για λίγο τους καθόλου ερωτικούς ανθρώπους που μας κυβερνάνε (τώρα άμα γουστάρεις μπακίτσα Παγκαλου πάω πάσο, βίτσια είναι αυτά κι ως γνωστόν στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται).

Όταν φλερτάρεις η βραδιά κυλάει γλυκά, δεν δίνεις σημασία στην κακή μουσική και δε χλαπακιάζεις αβέρτα φιστίκια να περάσει η ώρα. Μπορεί να περνάν από μπροστά σου τα καλύτερα εδέσματα κι όμως δεν τρως επειδή συζητάς, μιλάς, γελάς και ως γνωστόν όταν έχουμε γεμάτο στόμα δεν μιλάμε! Ποτέ (να το θυμίσω σε κάποιους αγροίκους αυτό γιατί πολύ με εκνευρίζει!). Και το διευκρινίζω. Εννοώ μόνο το φλερτ. Διότι έχεις τόσα ευχάριστα πράγματα να ανακαλύψεις ενώ μετά δυστυχώς σου προκύπτουν και χωρίς να το θες μάλιστα κυρίως άσχημα (από μικροσκοπικό μόριο μέχρι χρέη που υπερβαίνουν αυτά της Ελλάδας)!

Ο άνθρωπος που τελεί σε κατάσταση ερωτικής πολιορκίας θεωρεί προσωπικό του καθήκον να φροντίζει τον εαυτό του, να περιποιείται και να φαίνεται μες την καλή χαρά. Κι όταν βάζεις τον εαυτό σου σε κατάσταση τέτοια συνήθως αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είσαι μες την καλή χαρά! Ένα ελαφρώς κάφρικο γνωμικό θέλει καλή τη μαλακία αλλά όχι και τόσο καλή για την κοινωνικότητα του ατόμου. Στην πραγματικότητα δεν είναι το σεξ που σε κάνει να γνωρίζεις κόσμο αλλά η προ-σεξ κατάσταση. Συνήθως με το σεξ διαλύεται κάτι όμορφο. Είτε η εικόνα που είχες για τον άλλο είτε η προ της γνώσης κατάσταση, ένα πράγμα σαν τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ κακό πράγμα το σεξ αλλά είναι μια κρίσιμη καμπή μετά την οποία δεν υπάρχει γυρισμός (ακούστηκε λίγο creepy αυτό αλλά θα το προσπεράσω).

Από την άλλη ωραίο το game ωστόσο τις κρύες νύχτες -ή τις πολύ καυτές- είναι πολύ συγκεκριμένα τα χέρια που θες να σ' αγκαλιάσουν. Κάποιες φορές βαριέσαι να συστήνεσαι και θες κάποιον που να ξέρει το ιστορικό αλλά και το σκεπτικό σου και δε χρειάζεται να του τα κάνεις σε κέρματα των 2 λεπτών του ευρώ για να καταλάβει. Κάποιον που ξέρει ποιο τραγούδι σου αρέσει κάθε διαφορετική στιγμή, ποιο τσάι προτιμάς και πώς πίνεις τον καφέ. Ποια ταινία σε έκανε να κλάψεις και ποια σοκολάτα θες όταν είσαι στις μαύρες σου. Κάποιον που ξέρει τι θέλεις στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο κλαμπ, στην παραλία.

Αυτό αξίζει να το θυσιάσεις προς τιμήν της αιώνιας αναζήτησης; Του παιχνιδιού και της χαράς του καινούριου; Κι από την άλλη μπορείς να αποχωριστείς την ευτυχία του να έχεις την ευκαιρία να παρουσιάσεις για χιλιοστή φορά τον εαυτό σου απαλλαγμένο από λάθη και μιζέριες, σχεδόν άυλο και τέλειο; Να ζει κανείς ή να... μαζί;

Love

Katerina

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον ΟΑΕΔ...

Ετοιμάσου να φας πολλές φορές τα μούτρα σου!

Πραγματικά αυτός ο οργανισμός απορώ γιατί υπάρχει. Και αν έχεις και την ατυχία να έχεις προϋπηρεσία ή πτυχίο πανεπιστημίου είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα για σένα νεαρέ άνεργε.

Ο ΟΑΕΔ στον οποίο υπάγομαι αντιστοιχεί σε πάνω από 300.000 κατοίκους. Η τελευταία θέση εργασίας που ανακοίνωσε ήταν πριν ένα μήνα μία θέση βοηθού ζαχαροπλαστείου! Για πάνω από 5.000 ανέργους που υπάρχουν στην περιοχή!

Ο ίδιος ο ΟΑΕΔ με απέκλεισε από την παροχή επιδόματος ανεργίας επειδή είμαι δημοσιογράφος. Ως δημοσιογράφος πρέπει να λάβω επίδομα από τον ΤΣΕΠΕΑΘ ο οποίος όμως με αποκλείει επίσης γιατί δεν έχω 24 μήνες ένσημα! Βέβαια οποιοσδήποτε άλλος πολίτης χρειάζεται από 80 ένσημα τα τελευταία δύο χρόνια για να πάρει επίδομα ανεργίας αλλά προφανώς μας έχουν στη μπούκα του κανονιού εμάς τους αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους. Βέβαια αυτό είναι από κάθε άποψη αντισυνταγματικό αφού καταστρατηγεί κάθε έννοια ισότητας αλλά το αφήνω αυτό. Και θα ζήσω και χωρίς ταμείο.

Ως δημοσιογράφο φυσικά αδυνατεί να μου βρει και δουλειά και μάλιστα όταν πήγα να εγγραφώ στα μητρώα του ΟΑΕΔ μου είπαν “Και δεν θες να βρεις δουλειά ε;”... Φυσικά και θέλω κουκλίτσα μου! Λες να ήρθα εδώ για βόλτα; Ακόμα επειδή έχω πτυχίο πανεπιστημίου και προϋπηρεσία ο ΟΑΕΔ αρνείται να μου βρει δουλειά σε οποιονδήποτε άλλον κλάδο. Επίσης αρνείται να με μετεκπαιδεύσει ώστε να βρω κάπου αλλού δουλειά ενώ δεν μου παρέχει και κανενός είδους επιμόρφωσης πάνω στο δικό μου επάγγελμα. Το ίδιο όμως δεν ισχύει μόνο για εμένα που είμαι δημοσιογράφος, αν θεωρούμαι ακόμα τέτοια εφόσον είμαι άνεργη, αλλά και για την 34χρονη φίλη μου βρέθηκε χωρισμένη, άνεργη, με δύο παιδιά και χωρίς προϋπηρεσία και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για εκείνην!

Ο ίδιος ΟΑΕΔ αρνούνταν να με αναγνωρίσει ως άνεργη όσο ήμουν φοιτήτρια λες και η ανάγκη επιβίωσης εξαρτάται από τους σχολικούς βαθμούς που σε έβαλαν ή όχι σε ένα ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ο ίδιος ΟΑΕΔ θεωρεί αποκλειστικό του καθήκον να χαρτζιλικώνει με ένα αστείο ποσό κάθε άνεργο και -όπως λένε λαϊκά- “όξω απ'την πόρτα”. Ενίοτε διοργανώνει και κάτι χαζοσεμινάρια επιδοτούμενα, τα οποία χρησιμεύουν αποκλειστικά και μόνο στο να βγάζουν κάποιοι τύποι λεφτά και οι άνεργοι να αποκτήσουν τουλάχιστον για μερικούς μήνες ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Την ίδια ώρα όλο το νέο εργατικό δυναμικό της χώρας ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να φύγει από τη χώρα. Γιατί; Για να σταθεί αυτή η χώρα ξανά στα πόδια της χρειάζεται χέρια και μυαλά. Όσο κι αν απομυζήσεις τους εργαζόμενους, αν τα νέα μυαλά και δυνατά χέρια φύγουν, την έχεις θάψει τη χώρα.

Και σκέφτομαι... Σίγουρα δεν είμαι ο πιο λογικός άνθρωπος στον κόσμο. Σίγουρα επίσης δεν είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο. Αυτοί όμως που κάνουν κουμάντο και δημιουργούν οργανισμούς εκτρώματα σαν τον ΟΑΕΔ και στρατιές ανέργων και μεταναστών τι είναι;

Love

Katerina

Make love not war

Περπατώ στην πόλη, μπαίνω σε γραφεία, μαγαζιά και σούπερ μάρκετ. Γύρω μου άνθρωποι γκρίζοι, σκυθρωποί, στα όρια της υστερίας. Ακόμα και εκείνοι που φαινομενικά δεν έχουν πρόβλημα και ίσως και στην πραγματικότητα να μην έχουν πρόβλημα είναι τρομοκρατημένοι!

Πας στο σούπερ μάρκετ και η ταμίας τρέμει. Τρέμει πως στην παραμικρή καθυστέρηση, το ελάχιστο ταμειακό λάθος του ενός λεπτού του ευρώ θα χάσει τη δουλειά της. Ο σερβιτόρος στο καφέ είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα και η πωλήτρια είναι έτοιμη να κάνει χαρακίρι σε περίπτωση που δεν καταφέρει να σε πείσει να αγοράσεις κάτι ακόμα κι αν ποτέ δεν είχες την πρόθεση να κάνεις κάτι τέτοιο.

Η ψυχολογία μας έχει γίνει τόσο εύθραυστη που το παραμικρό μπορεί να μετατρέψει τον μέχρι πρότινος καλοκάγαθο γείτονα σε serial killer με μάτι που στάζει αίμα! Οι Έλληνες όμως -και γενικά οι μεσογειακοί λαοί που κάποιοι κρυόκωλοι Βορειοευρωπαίοι θέλουν να αποκαλούν γουρούνια-δεν ήταν πάντα έτσι. Και με τα λίγα ήξεραν να χαίρονται και να περνούν καλά, τυχαία λέει ο θυμόσοφος λαός “η φτώχεια θέλει καλοπέραση κι η πουτανιά φτιασίδι”; Γιατί είμαστε πουτανιάρηδες πώς να το κάνουμε! Από τον αείμνηστο Αντρέα μέχρι το Μπερλουσκόνι οι μεσογειακοί ηγέτες έδιναν πάντα το καλό παράδειγμα! Τώρα πώς μπλέξαμε, στην Ελλάδα, τα τελευταία με κάτι ανέραστους που τα ονόματά τους έμειναν στη συνείδηση του ελληνικού λαού με την κατάληξη -άκης είναι κάτι που αδυνατώ να καταλάβω.

Γι' αυτό ο έρωτας είναι που θα μας σώσει! Δυο μπύρες, λίγο μπουρουμπούρου και οι γλώσσες και τα σώματα θα λυθούν. Τα βλέμματα θα ζεστάνουν και η συζήτηση θα πετάξει μακριά από την κρίση. Το φλερτ όσο κι αν προσπάθησαν να το εμπορευματοποιήσουν κάποιοι είναι δωρεάν και το σεξ πιο αποτελεσματικό αγχολυτικό από οποιοδήποτε προζάκ. Τα μπαρ και τα καφέ είναι γεμάτα με αγόρια και κορίτσια που κοιτάνε, γελάνε, αγαπάνε κι επιτέλους σταμάτησαν να κάθονται στημένα περιμένοντας τον πρίγκιπα με την Porche ή την Barbie με τα πλαστικά βυζιά. Α-γαμάτε αλλήλους λοιπόν! Ξεχάστε την ανεργία και τη μουρμούρα! Ας αντισταθούμε στην κρίση με love, sex and rock & roll... Ή pop... Ή ambient!

Who fucking cares anyway!

Love

Katerina

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς

Πριν λίγους μήνες έγραφα για το γεγονός ότι άφησα τη δουλειά μου σε περίοδο κρίσης για να κολυμπήσω στα θολά νερά της ανεργίας.

Και πολύ καλά έκανα!

Μπορεί οικονομικά να μην είναι ό,τι καλύτερο και πολλές φορές -ειδικά όταν κάποιοι βολεψάκιδες σου λένε “μα γιατί έφυγες από τη δουλειά σου;”- να σε πιάνει μια ανασφάλεια αλλά τελικά είναι πολύ καλύτερο από το να κάθεσαι και να τουμπεκιάζεσαι σε μια δουλειά που δεν σε πληρώνει, σε αλλοτριώνει και σου χαλάει καθημερινά την ψυχολογία.

Μπορεί την επαγγελματική μου καθαρά κλίση να μην την βρήκα αλλά ανακάλυψα μερικά χαρίσματα που τελικά τυγχάνουν της εκτίμησης αρκετών ανθρώπων! Και σε διεθνές μάλιστα επίπεδο. Θα γίνω παρακάτω πιο σαφής.

Ψάχνοντας μία διέξοδο από το τέλμα στο οποίο είχα βρεθεί έκανα αίτηση για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα δια βίου μάθησης. Μαζί με την αίτηση άνοιξα μια πόρτα προς τον κόσμο, τον μέσα και τον έξω. Επιλέχθηκα και ταξίδεψα μαζί με 18 άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους σε μία πολύ κοντινή χώρα, την Ιταλία, έμαθα ιταλικά, γνώρισα ανθρώπους που δεν θα γνώριζα υπό άλλες συνθήκες και νέους ανθρώπους σαν κι εμένα που έχουμε τα ίδια προβλήματα αλλά και την ίδια θέληση να πετύχουμε την υπέρβαση.

Για το πρόγραμμα θα γράψω αναλυτικά κάποια άλλη στιγμή. Αυτό όμως που μου έμεινε είναι η αίσθηση των ανοιχτών οριζόντων. Δεν έτρεχα τζάμπα από 7 χρονών στα φροντιστήρια για να μάθω 2 ξένες γλώσσες. Δεν πάλεψα άδικα 5 χρόνια να πάρω πτυχίο. Δεν πάει στράφι το χαμόγελο που θεωρώ πως κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να χαρίζει στον διπλανό του, μόνο και μόνο για λόγους αισθητικής!

Γιατί εμένα αυτά είναι τα ταλέντα μου! Μαθαίνω εύκολα ξένες γλώσσες, γιατί μου αρέσει να επικοινωνώ. Και θα χρησιμοποιήσω όλες τις γλώσσες (6 τον αριθμό πλέον) που ξέρω είτε λίγο είτε πολύ προκειμένου να το καταφέρω. Χαμογελώ σε όλους -ανεξαρτήτως διάθεσης- κι αν μου χαμογελάσουν κι αυτοί θα τους πω και καλημέρα. Είμαι ανοιχτή με τους ανθρώπους κι όσο μεγαλώνω προσπαθώ να μην είμαι επικριτική και να τους προσεγγίζω. Αν όμως οι άλλοι παρά τις όποιες προσπάθειες παραμείνουν ξινοί, στρυφνοί και χορηγοί αρνητικής ενέργειας έχω την δύναμη να τους διαγράφω έτσι απλά από τη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου ευγενικό, προσπαθώ να μην κάνω στους άλλους και στο περιβάλλον μου αυτό που δεν θα ήθελα να βιώνω. Αν μάθω να ακούω και περισσότερο από όσο μιλάω νομίζω ότι θα είμαι πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου.

Είναι νομίζω πλέον στο χέρι μου να κυνηγήσω τη ζωή που ονειρεύομαι. Και μην ξανακούσω μαλακίες για κρίση. Τελεία και παύλα.-

Τα 26α γενέθλια...

Το 26 είναι ο ατομικός αριθμός του σιδήρου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι τόσο σκληρή...

Στα 26 μου τα βρόντηξα όλα κάτω κι έφυγα. Τα 26α γενέθλιά μου με βρίσκουν σε ένα πανέμορφο νησί να αναρωτιέμαι. Τι είναι η ηλικία; Τι σηματοδοτεί αυτό το 26 σε σχέση με την προσωπικότητα μου;

26 χρόνια είναι κάτι παραπάνω από το ¼ ενός αιώνα.

Άλλοι στα 26 ακόμα ψάχνονται...

Άλλοι είναι παντρεμένοι με παιδιά...

Άλλοι ακόμα σπουδάζουν...

Άλλοι έχουν γίνει εκατομμυριούχοι...

Εγώ παραπαίω.

Ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει...

Ουρλιάζω πως θα τα καταφέρω τη στιγμή που το σύμπαν γύρω μου καταρρέει. Προτίμησα να αφήσω το βόλεμα και προς το παρόν τουλάχιστον δικαιώνομαι. Οι επόμενοι μήνες θα είναι μάλλον καθοριστικής σημασίας και θα πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Ωχ! Αυτό ακούστηκε σαν ρεπορτάζ στο Mega σχετικά με την ελληνική οικονομία...

20 Ιουλίου...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος, οι αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Ώλντριν γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι που προσεδαφίζονται στη Σελήνη (σύμφωνα με την επίσημη τουλάχιστον εκδοχή της ιστορίας) και ξεκίνησε η Επιχείρηση Αττίλας, το πρώτο στάδιο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο”(αποφράδα μέρα).

Γεννήθηκε η Βουγιουκλάκη, ο Ντελόρ (αυτός με τα πακέτα), ο Παύλος Σιδηρόπουλος και ο Κάρλος Σαντάνα. Ά και ο Σταμάτης Μαλέλης!

Κάτι έχει αυτή η μέρα... Όλοι οι παραπάνω σε κάτι ήταν πρωτοπόροι. Αλήθεια θα τα καταφέρω ποτέ να είμαι κι εγώ πρωτοπόρος σε κάτι;

Γιατρέ μου είναι φυσιολογικό στα 26 να μην έχεις βρει ακόμα την κλίση σου; Και είναι κλίση, από το κλίνω ή κλήση από το καλώ; Δηλαδή το ταλέντο μας καλεί ή εμείς πάμε-κλίνουμε προς αυτό; Θα βρω ποτέ το δρόμο μου; Κι αν ναι θα είναι εγνατία οδός ή αμμοχάλικο;

Καλό καλοκαίρι!

Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός...

...όπως θα έλεγε ο Γιάννης Αγγελάκας το 1996 οπότε και κυκλοφόρησε το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" το οποίο ήταν το δεύτερο CD που αγόρασα από τον αγαπητό δισκοπώλη στην οδό Ανατολικής Θράκης στην Τούμπα από όπου κρατάει κι η σκούφια μου. Το πρώτο ήταν το "Bridges to Babylon" αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός. Η τελευταία ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο ήταν πριν 1,5 περίπου χρόνο λίγο αφότου ήρθα στις Σέρρες.
Σε 1,5 χρόνο έχασα τον εαυτό μου. Την full of joy γυναίκα που είχε ως μότο "Ο,τι βρέξει ας κατεβάσει". Κέρδισα περίπου δύο χρόνια εργασιακής εμπειρίας, ένσημα και κοινωνική ασφάλιση.



Αποφάσισα να φύγω για να περισώσω την Κατερίνα. Ό,τι τέλος πάντων είχε μείνει από εκείνη.
Εκείνη που δεν φοβόταν. Δεν καθόταν στα αυγά της. Που έκλαιγε από συγκίνηση για έναν παππού όταν μιλούσε για την πεθαμένη γυναίκα του. Που αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους.
Δυστυχώς ο επαρχιωτικός υλισμός με συμπαρέσυρε κάνοντας με αρνητική, φοβισμένη και εντελώς αξιοθρήνητη. Πολλοί με κοιτούν περίεργα όταν τους λέω πως δεν έχω βρει κάποια άλλη δουλεια κι όμως φεύγω από αυτήν που έχω τώρα. Όμως δεν πάει άλλο.
Τέλος. Φεύγω και συνεχίζω την τρελή μου κούρσα στο άπειρο...
Γιατί δεν έχω δυο ζωές...