Restart

Μετά από πολλούς μήνες σιωπής αποφάσισα να ξαναγράψω. Λίγο που με κατέβαλλε η ανεργία, λίγο που προσπαθώ να ορθοποδήσω, λίγο που βαρέθηκα με τις ίδιες μου τις εξυπνάδες δεν έγραψα τόσο καιρό στο blog. Μέχρι που χτες το βράδυ είχα μια συζήτηση με τη μαμά μου (τι πρωτότυπο όλα από εκεί πάντα ξεκινάνε!).

Έλεγε λοιπόν η αγαπητή μου μητέρα (ναι αποφάσισα το 2013 να συμφιλιωθώ μαζί της) πως παρακολουθούσε την προηγουμένη μία εκπομπή στην οποία ήταν καλεσμένοι πολλοί άνθρωποι και συζητούσαν –ω τι πρωτοτυπία- για την κρίση. Εδόθη λοιπόν κάποια στιγμή ο λόγος στην ηθοποιό Κατερίνα Λέχου, η οποία είπε πως πρέπει κάποια στιγμή να βελτιώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και να μην ζητάμε μόνο το κράτος να δράσει (ή κάπως έτσι δεν ήμουν και αυτήκοος μάρτυρας).

Έπνεε μένεα η κυρά Λένη με «την ηλίθια» (sic) που ενώ «οι άλλοι» τρώγανε, εξαπατούσαν, έπαιρναν μίζες, αυτή έλεγε πως πρέπει και εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι. Έλεγε δε η «ηλίθια», σύμφωνα με τη μανούλα μου ο χαρακτηρισμός, πως όταν ανακάμψουμε δεν θα πρέπει να παίρνουμε και πάλι αβέρτα δάνεια για να πηγαίνουμε ταξίδια και να αγοράζουμε καταναλωτικά αγαθά. Τούρκος η μάνα μου. Πιο Τούρκος από τους Τούρκους γείτονες του μακαρίτη του παππού μου στη Μικρά Ασία. «Που δεν θα πηγαίνουμε εμείς ταξίδια επειδή οι τράπεζες έβαζαν 19% επιτόκιο στα δάνεια και έδιναν 1% στις καταθέσεις.

Σε προφανή κρίση μαζοχισμού, αλλά κι από αυτήν την ηλίθια τάση μου να προσπαθώ να φέρω παγκόσμια αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους προσπαθώ να εξηγήσω στην φίλτατη μητέρα μου πως μπορεί να μην ήταν ΜΟΝΟ αυτό το πρόβλημα αλλά ήταν και αυτό μέρος του. Ανένδοτη η ερίτιμος μητέρα. «Δεν φταίμε εμείς, φταίνε αυτοί. Αλλά που να πάμε μπροστά τέτοια βόδια που είστε, « σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Ωρυόταν η Κυρά Λένη.

«Ποιοι αυτοί μαμά;» ρωτάω εγώ.

«Οι τράπεζες.» απαντά εκείνη.

«Μόνες τους;» ρωτάω εγώ.

«Με τους πολιτικούς.» απαντά εκείνη.

«Ποιος τους ψήφισε μανούλα τους πολιτικούς;» ρωτάω εγώ.

Τουμπέκα εκείνη.

Για το ότι ο κάθε καημένος, εμού συμπεριλαμβανομένης, έπαιρνε δάνεια για να πάει διακοπούλες, για ψώνια, φόρτωνε πιστωτικές αβέρτα για να πάρει χίλιες δύο αηδίες, ή ακόμα και να αγοράσει εμπόρευμα ίσως για το μαγαζί του, παραπάνω ωστόσο από όσο έπρεπε, φταίνε άλλοι.

Για τις ουρές έξω από τα βουλευτικά γραφεία για να βολέψουμε το παιδί, φταίνε άλλοι.

Για την συμμαθήτριά μου που παινευόταν ότι ο πατέρας της δεν είχε δέκα ευρώ να πάει να κουρευτεί γιατί της πήρε φιρμάτο παντελόνι, δεν φταίει ο πατέρας που δεν της έδωσε δυο φάσκελα καλύτερα, φταίνε άλλοι.

Για τον κάθε καημένο γονέα, που πλήρωνε 12 χρόνια φροντιστήρια και ιδιαίτερα και ιδιωτικά σχολεία και κόντρα ιδιαίτερα για να πάει το βλαστάρι του πανεπιστήμιο και ξανά ιδιαίτερα και φροντιστήρια για να το τελειώσει, ενώ δεν είχε τα προσόντα, μόνο και μόνο για να μπει στο δημόσιο με μέσο και να είναι εντελώς άχρηστο σε όλους, φταίνε άλλοι.

Για τον κάθε βλάχο που ο μισθός του ήταν για Hyundai και αγόραζε με δάνειο Mercedes, φταίνε οι άλλοι.

Φυσικά και έγιναν λαμογιές. Φυσικά και κάποιοι –ο Τσοχατζόπουλος είναι απλά το εξιλαστήριο θύμα- έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τόσο καιρό και εμάς μας αποκοίμιζαν με τα ψιλά και ποτάκια στην παραλιακή και καμία βόλτα με το κάμπριο του φίλου που άγνωστο πώς το απέκτησε. Φυσικά για να προστατευθούν τα κέρδη κάποιων οικογενειών έμεινε ανεκμετάλλευτος ο πλούτος της χώρας. Φυσικά και οι τράπεζες τόσα χρόνια έβγαλαν υπερκέρδη. Αλλά αυτά δεν ήταν άγνωστα.

Σε όποιο καφενείο και να έμπαινες ήταν τουλάχιστον γνωστό για να μη πω τοις πάσι, αν μη τι άλλο στους περισσότερους, πως ο τάδε ή ο δείνα «έτρωγε». Σε ποιο χωριό δεν ήξεραν όλοι πάνω κάτω ποιος αντιδήμαρχος «τα παιρνε» από τα προγράμματα που ήταν για να γίνουν έργα αλλά αντί να εξεγερθούν οι κάτοικοι, δέχονταν τα κεράσματά του στο καφενείο και τον έγλειφαν για να βολέψει «το παιδί». Όλοι ξέραν για τις λαμογιές του τάδε ή του δείνα αλλά έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Αυταπάτες δεν τρέφω πως κάποια στιγμή θα γίνουμε πολιτικά όντα. Δεν πιστεύω πως θα ξυπνήσουμε μια μέρα με συνείδηση πως το κράτος είμαστε εμείς κι όχι ένας ξένος μπαμπούλας. Αλλά θα ήθελα η γενιά μου να εγκαινιάσει το νέο είδος ελλήνων που αν μη τι άλλο θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του και δεν θα τους φταίνε μόνο οι άλλοι.

Αλλά ξέχασα… Δε φταίμε εμείς. Η γενιά των γονιών μας τα έφαγε…