Το Χ

Δέκα σημάδια πως πρέπει να τον κλείσεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας 

Υπάρχει ένα σημείο ορόσημο στην αρχή μιας σχέσης μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Λέγεται πρώτο ραντεβού. Σε αυτό είτε θα μπει το πρώτο λιθαράκι μιας σχέσης, είτε θα μπει το μεγάλο Χ στον εν λόγω κύριο. Οι περισσότερες γυναίκες, δυστυχώς, μόνο και μόνο για λόγους εγωισμού θέλουν να χτυπήσει το τηλέφωνό τους μετά το πρώτο ραντεβού και είναι ικανές ακόμα και αν οι ίδιες έχουν απορρίψει έναν άντρα, αν αυτός δεν δείξει σημεία ζωής μετά να κολλήσουν μαζί του! (Γνωστή ως φάση γραμματόσημο)

Υπάρχουν λοιπόν κάποια σημάδια που σου λένε ξου! Ούτε δικαιολογίες ούτε τίποτα, μόλις τα δεις βρες την πιο κοντινή πόρτα και φύγε! Αν…

1. 1.       Δεν σταματάει  να χτυπάει το τηλέφωνό του. Απαντά δεν απαντά αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Ακόμα και αν δεν τον κυνηγάει διψήφιος αριθμός γυναικών (που μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει) φαντάσου να προσπαθείς να κάνεις σεξ μαζί του και να μη σταματά το ρημάδι!
2. 2.       Έχει Κεφάλι ραντάρ: αν στο πρώτο ραντεβού αδυνατεί να συγκεντρωθεί σε σένα κάτι σίγουρα δεν πάει καλά.
3. 3.       Ήπιε πάνω από 4 ποτά (αν δεν οδηγεί) ή 2 (αν οδηγεί). Εκτός κι αν αυτό θες (έχω μια φίλη που το να είναι ο άλλος αλκοολικός είναι sinequanon προϋπόθεση για να γουστάρει κάποιον).
4. 4.       Αν εμφανιστεί κάποια περίεργη φίλη από το πουθενά, όσο κι αν προσπαθήσει να την βγάλει τρελή, πίστεψέ με, κάτι δε πάει καλά! Ειδικά δε αν αυτή προσπαθεί να σας πατήσει με το αυτοκίνητό της...
5. 5.       Δεν πλήρωσε.-
6. 6.       Δεν σταμάτησε να μιλάει για τον εαυτό του και τις λίγες φορές που σε ρώτησε κάτι για σένα, σε διέκοψε λέγοντας «Εγώ…».
7. 7.        Ξέφυγε πέραν των ενδεδειγμένων χειρονομιών χωρίς την άδειά σου και μάλιστα ενώ εσύ του ζήτησες να μην το κάνει και το εννοούσες.
8. 8.       Σου έκανε εξονυχιστικές ερωτήσεις για την οικονομική σου κατάσταση.
9. 9.       Ήταν αγενής με τους γύρω του και…
10. 10.   Διέκρινες σημάδι από βέρα, φωτογραφία παιδιού στο κινητό ή κάτι ανάλογο…

ΒΓΑΛΕ ΤΙΣ ΓΟΒΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΧΑ!!!!

Κρίση ταυτότητας

Πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που νιώθουν πως ανήκουν κάπου. Που είναι ψυχή τε και σώματι δοσμένοι σε κάτι. Είτε έναν έρωτα, είτε μια μουσική, είτε μια τρέλα είτε στα ταξίδια. Που είναι ολωσδιόλου γιάπηδες, με υψηλό shelf motivation ή εντελώς χίπηδες, όλο make love not war. Που δένονται σε προβλήτες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα της φάλαινας ή βαριούνται να πλύνουν τον κεσέ από το γιαούρτι λέγοντας δε βαριέσαι και δεν ανακυκλώνουν ούτε τα βασικά. Γιατί ακόμα και αυτή η μη δράση είναι μια στάση ρε αδερφέ.

Ποτέ δε μπόρεσα να υποστηρίξω τίποτα με τόσο σθένος και ακόμα προσπαθώ να βρω κάτι το οποίο θα άξιζε να του αφιερωθώ, είτε θρησκεία, είτε μουσική, είτε δουλειά, είτε άνθρωπος. Θα μου πεις, μέτρον άριστον, όλα σε ισορροπία και αρμονία οφείλουν να είναι. Εγώ δεν βρίσκω ούτε ισορροπία ούτε αρμονία. Μόνο σύγχυση.

Οι ταμπέλες είναι βαρετές και στερεότυπες το έχω ξαναγράψει ωστόσο καλύπτουν αυτήν την αρχέγονη ανάγκη της ομάδας. Ή μήπως δεν είναι και τόσο αρχέγονη; Επιστρέφω συνεχώς στο μόνιμο ερώτημα, απόνερα της μανίας μου με τον Κιούμπρικ, μήπως τελικά ο άνθρωπος δεν είναι φύση κοινωνικό ον; Μήπως τις τάσεις, τις ομάδες, τις δημιουργήσαμε προκειμένου να δώσουμε άλλοθι στο ότι ανεχόμαστε κάποιον που υπό άλλες συνθήκες θα τον κάναμε βραδινό  ή να ξεχωρίσουμε αυτούς που θα φάμε για βραδινό από τους άλλους;

Με ποιον μπούσουλα βρίσκει ο καθένας τον δρόμο του στο χάρτη της ζωής; Για να βρει τι; Η καριέρα, η οικογένεια, η αγάπη, η φιλία είναι μερικά από τα στοιχεία που όλοι κυνηγάμε και ακόμα και όταν τα βρούμε ένα τέρας μας φωνάζει να τα τινάξουμε όλα στον αέρα για να φύγουμε για άλλες πολιτείες. Κι όποιος το κάνει είναι ο άσωτος υιός, που διέλυσε το σπίτι του, την οικογένειά του κι ας διαλυόταν ο ίδιος αν έμενε…

Μέχρι να έρθουν τα γεράματα, οπότε λέει ο άλλος «Τώρα είμαι από την άλλη πλευρά του βουνού (τι απαίσια φράση, λες κι έχουν σημείο αναφορά τα βουνά, μα είναι το σημείο αναφοράς!) και κάθετε στα αυγά του με λίγο από αίσθηση βολέματος  αλλά κι ένα παράπονο συχνά που το εκφράζει στους γύρω του με τη φράση «Τα χρόνια σου να ‘χα»! Μα τα είχες; Τι έκανες; Τι παραπάνω; ¿Qué mas quieres?

ΥΓ: Το παρόν κείμενο δεν έχει νόημα και σκοπό, απλά είναι εσωτερικά ερωτήματα τα οποία μοιράζομαι μαζί σας. Μπορούμε να το συζητήσουμε, μήπως και βρούμε άκρη…

Πάψε να παραμυθιάζεσαι

 Ένα μότο μου είναι το εξής: είναι δύσκολο να κρατάς τις ισορροπίες όταν περπατάς σε δωδεκάποντα, όμως όταν το κάνεις είσαι στο ύψος των περιστάσεων. Η μητρότητα της φράσης είναι αποκλειστικά δική μου και μετά από 13 χρόνια σε ψηλά τακούνια, ε όλο και κάτι έχω μάθει.

Είναι δύσκολο να κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στην ευαίσθητη γυναίκα και την επαγγελματία. Είναι επίσης δύσκολο να κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στην κατίνα και την αδιάφορη. Την αδιάφορη και την πραγματικά υπεράνω. Γιατί όταν δεν καίγεσαι για τον άλλον δε είσαι ανώτερη όταν δεν ξεπέφτεις απλά στα παλιά σου Christian Laboutin πού ήταν χθες το βράδυ. Επίσης είναι λεπτές οι ισορροπίες ανάμεσα στον καλόπιστο και το κορόιδο ή θύμα ή μαλάκα ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.

Όταν όμως καίγεσαι και λιώνεις και μετατρέπεσαι σε chain smoker και ακούς λαϊκά και όποτε τον σκέφτεσαι μια υστερία την έχεις στο τσεπάκι, τότε είναι που θα φανείς το πόσο κυρία είσαι. Θα σταθείς στο ύψος σου ή θα πέσεις στα πατώματα κι αυτός θα σε έχει στο φτύσιμο και η κοινωνία επίσης;

Για αυτές τις δύσκολες στιγμές θεωρώ δέον να δώσω στον γυναικείο πληθυσμό μερικά tips -όπως τα λένε πλέον γιατί κανείς δεν θέλει να ακούει συμβουλές- παλιά και γνωστά για να θυμούνται οι παλιές και να μαθαίνουν οι νεότερες.

Παλιό,  γνωστό και χιλιοειπωμένο. Μπορεί να προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πως διανύουμε πλέον την εποχή της πλήρους ισότητας και πως κανόνες όπως ποιος πληρώνει στο πρώτο ραντεβού, ποιος θα πάρει πρώτος τηλέφωνο κλπ δεν ισχύουν. Guess what! Επειδή ακριβώς φάγαμε πολύ χώμα για να φτάσουμε σε μια άλφα επαγγελματική ισότητα στην προσωπική μας ζωή θέλουμε πιο παραδοσιακά πράγματα. Και οι άντρες επίσης. Μην τον πάρεις πρώτη τηλέφωνο, μην ξαναβγείς μαζί του αν στο πρώτο ραντεβού δε σε κεράσει έστω μπατιρόσπορα στην πλατεία και προς θεού μην κάνεις σεξ μαζί του από το πρώτο ραντεβού εκτός αν δε σε ενδιαφέρει για τίποτε άλλο. Είναι πασέ θα μου πεις όλα αυτά και παρωχημένα τον καιρό της πτώχευσης και των αγανακτισμένων. Όχι δεν είναι. Περισσότερο τώρα παρά ποτέ πρέπει την προσωπική μας ζωή να την προστατέψουμε από τη φτήνια και τη μιζέρια. Δεν είναι απαραίτητο να πληρώσει 200 ευρώ για ένα γεύμα για δύο αλλά έστω και μια μπύρα στο παγκάκι (για τους πολύ ρομαντικούς) ειδικά στο πρώτο ραντεβού θεωρείται sine qua non συνθήκη για την συνέχεια της σχέσης.

Επίσης στο πρώτο ραντεβού μην τυχόν και κάνεις κίνηση εσύ για φιλί σε καμία περίπτωση. Όσο ντροπαλός και να είναι αν δε βρει το θάρρος να σε φιλήσει τι θάρρος θα βρει νασε γνωρίσει στη μαμά του; Μην παραμυθιάζεσαι με ατάκες του τύπου «είναι συνεσταλμένος» κλπ. Το ίδιο ισχύει και για το τηλέφωνο μετά το ραντεβού. Όχι δεν το έχασε, όχι δεν ντρέπεται αν δε σε πάρει σε 24 το πολύ ώρες πάει να πει πως δεν είσαι και η πρώτη του προτεραιότητα.

Εάν ξεκινήσει θετικά το ειδύλλιο ισχύουν οι κανόνες του άρθρου Το savoir faire για γυναίκες . Εάν εσύ θες σχέση ενώ αυτός casual sex φύγε. Αν παρ’ όλα αυτά μείνεις μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι κάποτε αυτό θα αλλάξει. Και προετοιμάσου για τη στιγμή που θα βρει την επόμενη οπότε πάει και το casual sex. Στα λέω μην λες πως δεν σε προειδοποίησα. Όπως άλλωστε θα έλεγε ο Χριστιανόπουλος «Το γεγονός ότι με καυλώνεις δε πάει να πει πως δεν ξέρω ότι είσαι μαλάκας». Αν το αντέχεις συμβιβάσου με αυτό αλλά προετοιμάσου για δύσκολες ώρες. Κάνε καλά κονέ για το Κάψιμο  που θα ακολουθήσει το τέλος του μονόπλευρου ειδυλλίου.

Μην ξεχνάτε την πολύ σκληρή αλλά πέρα για πέρα αληθινή ατάκα: Αν δε σε διεκδικεί αυτός απλά δε σε γουστάρει και τόσο. Δεν συμβαίνει κάτι άλλο, μη βαυκαλίζεσαι, τελείωσε το και προχώρα παραπέρα.

Μη μιλάς!

Από τότε που η κρίση μας χτύπησε η πόρτα, γεμίσαμε με φερέλπιδες πατερούληδες, των οποίων αγαπημένη ασχολία είναι να βρίζουν τους ομοεθνείς τους νυχθημερόν και να καταδικάζουν το πρότυπο του Ελληνάρα.  Δεν διαφωνώ, άλλωστε κι εγώ κάθε μέρα που παίρνω το αμάξι μου βεβαιώνομαι για άλλη μια φορά για το πόσο ζώα είμαστε. Αλλά δε το λέω παραέξω. Το κρατάω για τον εαυτό μου, ρίχνω δυο μπινελίκια στο αμάξι και τέλος. Γιατί δε με παίρνει. Όπως δεν παίρνει και πολλούς από αυτούς που αφορίζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες μη κοιτώντας τη δική τους καμπούρα.

Σε όλους αυτούς θέλω να ουρλιάξω: ΕΣΥ ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Εσύ που έγλυψες πολλές κατουρημένες ποδιές για να έχεις μια δουλίτσα ΜΗ ΜΙΛΑΣ. Και σε πολιτικά γραφεία πήγες, και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο στη γιαγιά σου έδωσες για να σου κάνει κανένα ρουσφετάκι ο βουλευτής και ΝΑΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ εσύ που όταν όλοι στην επιχείρηση που εργάζεσαι απολύονται κι εσύ με το γλείψιμο και τις κομματικές «πλάτες» μένεις εκεί να γλύφεις τις πατούσες σου από συνήθεια αν δεν έχεις να γλύψεις κάτι άλλο.

ΕΣΥ που σε διευθυντική θέση δεχόσουν και σε βόλευε να έχεις τα τσικό να δουλεύουν τζάμπα και να το παίζει και μέντορας με τη δικαιολογία της πρακτικής, και ΟΚ έξι μήνες πρακτική, ένας χρόνος πρακτική, δύο χρόνια όμως είναι κοροϊδία! Κι εσύ αυτό το συντηρείς και έχεις πάντα δωρεάν εργατικά χέρια να δείχνεις στον προϊστάμενο κι ας απολύονται οι συνάδελφοι.

ΜΗ ΜΙΛΑΣ εσύ που χρησιμοποίησες τις γνωριμίες σου για να πάρεις μια θέση «και καλά» αναπήρου για να παρκάρεις μπροστά στο σπίτι σου ή στη δουλειά σου!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ που χρησιμοποιείς τις ίδιες γνωριμίες για να σβήσεις τις κλήσεις όταν παρκάρεις σε διάβαση ή ράμπα!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ που το Ελληνικό φιλότιμο το χρησιμοποιείς για το συμφέρον σου και μετά την καλοσύνη του άλλου την βλέπεις σα δική σου μαγκιά.

Είμαστε όλοι ένοχοι, για όλα τα παραπάνω και όχι δεν μας παίρνει να μιλάμε. Σκύψε το κεφάλι και σκάσε. Μπορείς να αλλάξεις κι εσύ και οι γύρω σου αλλά μη μου το παίζεις και άγιος. ΣΚΑΣΕ!