Τοξικοί άνθρωποι

Τον αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι ο άνθρωπος που δε θα υποχωρήσει χιλιοστό ακόμα κι αν υποστηρίζει τη μεγαλύτερη μπαρούφα όλων των εποχών. Θα τσιρίζει ακατάληπτα μόνο και μόνο για να μη φανεί ότι έχει άδικο. Θα προσπαθήσει να σε μειώσει με ηλιθιότητες, χωρίς επιχειρήματα φυσικά, μέχρι να πέσεις στο επίπεδό του και να ξεκατινιαστείς. Μη το κάνεις. Έχει μεγαλύτερη εμπειρία στη λάσπη και θα χάσεις.

Τον συναντάς στη σχολή, στο σύλλογο φοιτητών. Ίσως και πιο πριν στο δεκαπενταμελές. Θα φωνασκεί άσκοπα έχοντας του κώλου του το χαβά ακόμα κι αν καίγεται το σύμπαν. Το να συζητήσεις λογικά μαζί του, ειδικά όταν βρίσκεται σε κρίση υστερίας -και είναι σε υστερία πιο συχνά κι από το Μιχαλολιάκο ή μήπως ανήκει κι αυτός στην κατηγορία; food for thought...- είναι πιο μάταιο κι από το να προσπαθείς να κάνεις ένα λιοντάρι χορτοφάγο. 

Θα τον συναντήσεις έπειτα στη δουλειά και ειδικά αν είναι ανώτερός σου την έχεις βάψει, καλύτερα να αλλάξεις χώρα. Θα κατηγορεί τους άλλους για τα πάντα, από τεμπελιά μέχρι και για τα δικά του λάθη, ενώ αυτός το μόνο που κάνει είναι να δίνει διαταγές. Σε περίπτωση που δεν είναι προϊστάμενος, θα είναι εκείνος που όταν η ομάδα αποφασίζει πως αυτό είναι το σωστό αυτός θα εξακολουθεί να κάνει το δικό του βρέξει-χιονίσει και ποιος το χέζει το team spirit.

Στην παρέα, μα καλά είσαι εντελώς ηλίθιος-μαζόχας, γιατί να τον έχεις στην παρέα σου; Οκ να δεχτώ τα ανθρωπιστικά σου και μάλλον θέλω να σώσω τον κόσμο αισθήματά σου -είσαι Λέων είπαμε ε;- τον έχεις στην παρέα. Άχρηστους θα σας ανεβάζει, άχρηστους θα σας κατεβάζει όλους, ενώ μονίμως θα είναι αυτός που είναι έτοιμος για καβγά.

Αν δε είναι φίλος/φίλη του/της συντρόφου σας την έχετε βάψει. Θα σας ανταγωνιστεί και θα προσπαθήσει να σας εξοντώσει με κάθε μέσο ως παρείσακτο. 

Αν υπάρχει ένα δώρο που μπορείς να κάνεις σε έναν τέτοιο άνθρωπο, είναι κουπόνι για μακρόχρονη ψυχανάλυση. Προσπαθεί να καλύψει την χαμηλή του αυτοεκτίμηση βγάζοντας τα κόμπλεξ του σε κάθε πρόσφορο στόχο. Θα σε κατηγορήσει για ότι πεις αλλά και ότι δε πεις θεωρώντας ότι διαβάζει ακόμα και τη σκέψη σου. Στην πραγματικότητα διαβάζει τα δικά του αισθήματα προς τον εαυτό του από το ίδιο του μυαλό. 

Συνήθως δεν έχει καταφέρει να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο με την αξία του αλλά αναρριχάται με φωνές και τσιρίδες επειδή όλοι βαριούνται να τα βάλουν μαζί του. Τις ικανότητες του τις πνίγει η ανικανότητα να διδαχθεί οτιδήποτε αφού ως γνωστόν είναι μεγαλοφυΐα και "ποιος τυχάρπαστος δάσκαλος μπορεί να τον διδάξει"! Το θέμα είναι πως το γεγονός αυτό δεν το συγχωρεί ο ίδιος στον εαυτό του με αποτέλεσμα την προαναφερθείσα χαμηλή αυτοεκτίμηση. 

Κρατείστε τον μακριά. Αρκετά ψυχολογικά προβλήματα έχουμε από μόνοι μας δε θέλουμε κι άλλα!

Γυναικεία αξεσουάρ που έμειναν στην ιστορία...

...και εκεί θα πρέπει να παραμείνουν!

Κατά κοινή ομολογία εμείς οι γυναίκες έχουμε το καταπληκτικό ταλέντο να ξοδεύουμε χρήματα με απίστευτη ταχύτητα και πολλές φορές για τα πιο απίστευτα πράγματα! Πραγματικά όσο μελάνι και να χύνεται από fashion editors ανά τον κόσμο πάντα καρακιτσάτα αξεσουάρ κάνουν την εμφάνισή τους κι εμάς να κοκκινίζουμε βλέποντας φωτογραφίες του παρελθόντος.

Έχοντας μια μικρή (17ετή) εμπειρία στο χώρο του γυναικείου αξεσουάρ θα προσπαθήσω να καταγράψω αξεσουάρ που άφησαν εποχή, όλες τα φορέσαμε και τώρα ντρεπόμαστε για αυτό.

1. Το σκουλαρίκι «ένωσε τις τελίτσες»: Πήγαινα δημοτικό θυμάμαι όταν αυτό το έκτρωμα της αργυροχρυσοχοΐας έκανε την εμφάνισή του. Θυμάμαι κοριτσάκια να έρχονται στο μαγαζί και να το ζητάνε και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Το συγκεκριμένο σκουλαρίκι-που είναι στην ουσία δύο σκουλαρίκια- ζήλεψε το ελληνικό κοινοβούλιο και είπε να ενώσει τα δύο άκρα,όχι του πολιτικού φάσματος προς θεού, αλλά του αυτιού. Ευτυχώς όσο γρήγορα εμφανίστηκε άλλο τόσο γρήγορα εξαφανίστηκε. ΚΑΙ ΟΜΩΣ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τα πουλάνε αυτά τα πράγματα όπως ανακάλυψα στο διαδίκτυο.

2. Το σκουλαρίκι «αταίριαστος έρωτας»: Το εν λόγω σκουλαρίκι που είναι και πάλι στην ουσία δύο σκουλαρίκια προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Ένωσε δύο σημεία του ανθρώπινου προσώπου που εσωτερικά μόνο συνδέονται.Τη μύτη με το αυτί. Αυτό θα πει έρωτας...

3. Το βραχιόλι-αράχνη: Πρώτη πρέπει να το φόρεσε και να το καθιέρωσε η Άννα Βίσση. Αυτό από μόνο του λέει πολλά... Το συγκεκριμένο βραχιόλι είναι ταυτόχρονα και δαχτυλίδι και είναι ιδανικό για βιντεοκλιπ δεκαετίας ΄90 με τις παλάμες ανοιχτές να περνάν μπροστά από το πρόσωπο και μαλλί να το παίρνει ο ανεμιστήρας.

4. Σταυροί γκουμούτσες και ροζάρια: κάθε τρεις και λίγο σε μία έκρηξη θρησκευτικού παροξυσμού βγαίνουν στην μόδα τα ροζάρια και οι πελώριοι σταυροί λες και θα συναντήσεις το Κόμη Δράκουλα στο δρόμο και πρέπει να είσαι εφοδιασμένος και έτοιμος για τη Μητέρα των Μαχών. Έλεος...

5. Guitar strings: Κάθε άνοιξη, μόλις σηκώνεται το μανικάκι, εμφανίζεται κάποιο μοδάτο βραχιολάκι. Φέτος π.χ. είναι της μόδας το βραχιολάκι από σιλικόνη. Όταν ήμουν εγώ στο δημοτικό της μόδας ήταν τα guitar strings, ήτοι διαλύσαμε τις κιθάρες και τις κάναμε κολιέ, βραχιόλια και δαχτυλίδια. Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά. Και φυσικά σε όλα τα χρώματα.

6. Το κολιέ τατουάζ: Δάκρυα πλημυρίζουν τα μάτια μου και ρίγη συγκίνησης δονούν το μαυρισμένο κορμί στην σκέψη αυτού του αξεσουάρ. Βασικά κυκλοφορούσε και σε βραχιόλι και δαχτυλίδι αλλά η μεγαλύτερη πετυχεσιά ήταν το κολιέ το οποίο σημειωτέον έχω δει μέχρι και πρόσφατα άτομο να το φοράει. Ήταν κολλητό στο λαιμό, πλαστικό και υποτίθεται πως έμοιαζε με τατουάζ. Θανατηφόρο τρίπτυχο. ~

To "one-night-stand" or not to "one-night-stand"

Θα πηγαίνατε για καφέ, φαγητό ή σινεμά με έναν άγνωστο;
Θα πηγαίνατε για μπάνιο στη θάλασσα ή για ντους, ή θα γδυνόσασταν μπροστά του;
Θα τρώγατε από το πιάτο του;
Τότε πώς κάνετε σεξ μαζί του;
Πώς να ανταλλάξεις την πιο προσωπική στιγμή του ανθρώπου -ναι, για τον οργασμό μιλάω- πόσο μάλλον σωματικά υγρά...
Πραγματικά ποτέ δε μπόρεσα να το καταλάβω αυτό. Θα μου πείτε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Αν μη τι άλλο ρε παιδί μου, να τον συμπαθείς τον άλλον.
Κάνω λάθος αν θεωρώ το σεξ και διανοητική διαδικασία;

Είναι το ίδιο με αυτούς που χωρίζουν και σκοτώνονται αλλά από την ανάποδη... Πώς γίνεται να γίνεις άγνωστος και ξένος με έναν άνθρωπο που μοιράστηκες από σκέψεις, γέλια, χάδια, δάκρυα μέχρι το κρεβάτι σου; Πώς να τα μοιραστείς όλα αυτά, ή έστω το τελευταίο,  με κάποιον χωρίς να υπάρχει στοιχειώδης έλξη; Αυτή την μεταμοντέρνα αποκτήνωση δυσκολεύεται ο ψυχισμός, η αισθητική και ο ερωτισμός μου να την αποδεχτεί...
Για δώστε μου τα φώτα σας...

Εις την Πόλη…

Είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος γιατί ό, τι ταξίδι έκανα το έκανα τυχαία και απρογραμμάτιστα. Μια βαλίτσα στο χέρι και πάμε για… το άγνωστο κι ακόμα παραπέρα, παραφράζοντας μια φράση του Buzz Lightyear. Έτσι στα ξαφνικά κι εκεί που ήμουν έτοιμη να σκάσω μια συνάδελφος – teşekkür ederim Έλενα- μου πρότεινε ένα ταξίδι για δουλειά στην Κωνσταντινούπολη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και μόνο η βόλτα άξιζε το κόπο.

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που παλεύει να γίνει Ευρωπαϊκή. Παρά το πολυπολιτισμικό της παρελθόν όμως αντιλήφθηκα ότι είναι δέσμια αγκυλώσεων  του παρελθόντος που την πάνε μάλλον πίσω. Δίπλα στους νεόδμητους ουρανοξύστες βλέπεις παλιά και κακοδιατηρημένα σπίτια, δίπλα στους νέους ανθρώπους που διαβάζεις στα πρόσωπά τους, στα μαλλιά και τα ρούχα τους πως θέλουν να συμβαδίσουν με τη Δύση, κάποιοι που κοιτούν με μισό μάτι οτιδήποτε ξένο.

Περίμενα να δω μια πόλη γεμάτη μυρωδιές και ήχους. Δυστυχώς τιςμυρωδιές τις υπερκάλυπτε όλες το καυσαέριο εκτός ίσως από μια μυρωδιά γυράδικου διάχυτη στην πλατεία Ταξίμ εξαιτίας των άπειρων ταχυφαεγίων που πουλούσαν ντόνερ-όπως λένε εκεί το γύρο- σε σάντουιτς για 5 τουρκικές λίρες. Για όποιον δε ξέρει ένα ευρώ αντιστοιχεί σε 2,34 τουρκικές λίρες. 

Οι ήχοι όμως… Μεγάλη πετυχεσιά… Κάθε πέντε μέτρα κι άλλος! Να ακούει το αυτί του ανθρώπου από ιμάμη μέχρι τζαζ και να ευφραίνεται η ψυχή του κάθε κατατρεγμένου μουσικόφιλου. Σε δέκα λεπτά άκουσα αυτά με την παρακάτω σειρά:

Και είχε κι άλλους αλλά η μπαταρία με πρόδωσε! Πάντως αυτή η επίσκεψη ήταν πολύ αστραπή και θα επαναληφθεί σύντομα γιατί δεν πρόλαβα να δω ούτε την Αγία Σοφία! Είναι πάντως ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς. 

Love

Katerina XXX

PS: Special thanks to Grand Halic Hotel

Η βαρβαρότητα του φεμινισμού

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σου λέει.  Ημέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν τη χειραφέτησή τους, την διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, την κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου. Όλα ξεκίνησαν από μια διαμαρτυρία εργατριών το 1857 αλλά αν και πέρασαν πάνω από 150 χρόνια και παρά τις γιορτές και τις παράτες για τις εργάτριες δεν νομίζω να άλλαξε και τίποτα προς το καλύτερο. Για όλες μας.

Το γεγονός ότι αποκτήσαμε δικαίωμα ψήφου δεν έφερε καμία καλύτερη κυβέρνηση, δεν πάταξε την πολιτική διαφθορά, δεν νοικοκύρεψε –όπως θα περίμενε κανείς από γυναίκες- την οικονομία ούτε κατάργησε τις κοινωνικές ανισότητες.

Το γεγονός πως μπορούμε να κάνουμε όποια δουλειά θέλουμε δεν πάει να πει πως θα βρούμε τη δουλειά που θέλουμε. Επιπλέον πρέπει να αποδεικνύουμε συνεχώς πως είμαστε ίσες και καλύτερες από τους άντρες με αποτέλεσμα να γεμίζουμε άγχη, νευρώσεις και υστερίες. Επιπλέον δεν φτάνει που δουλεύουμε, όπως και οι άντρες βέβαια, σαν τα σκυλιά και μετά πρέπει να μαγειρέψουμε, να καθαρίσουμε, να είμαστε καλές και στοργικές μητέρες κι ο άλλος το βράδυ να θέλει να έχει και τη Ξαβιέρα Χολάντερ στο κρεβάτι του. Ωραία χειραφέτηση!

Μπορούμε πλέον να πάρουμε διαζύγιο, να διεκδικήσουμε περιουσιακά στοιχεία στοιχεία του πρώην αν μας χωρίσει εκείνος και να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας μόνες μας χωρίς κοινωνικό στίγμα. Και εσένα τώρα λατρεμένη σουφραζέτα αυτό σου φαίνεται υγιές;

Ουσιαστικά μεταφράσαμε την ανθρώπινη σχέση σε χρήμα, ενώ οι άντρες άλλαξαν  το «Με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου» με το «Με τον παρά μου γαμώ και όποια να ‘ναι»! Στην πραγματικότητα οι πραγματικά κακοποιημένες, βασανισμένες,  καταπιεσμένες γυναίκες μετά από 150 ημέρες γυναίκας βρίσκονται στην ίδια και ίσως χειρότερη θέση με τότε γιατί πλέον βλέπουν και ζηλεύουν το στρεβλό είδωλο μιας χωρισμένης σαραντάρας του δυτικού κόσμου στο Sex and the City.

Για το λόγο αυτό σας παρακαλώ μην ακούω αηδίες. Βγάλαμε τα ματάκια μας με τα ίδια μας τα χέρια και γιορτάζουμε κιόλας γι’ αυτό… Σαν τους πανηγυρικούς του Παπανδρέου ένα πράγμα…

Love

Katerina XXX

«Δεν θα το ξανακάνω!»

Η Κυριακή είναι μία μέρα που δεν έχει πρωί. Τουλάχιστον για όσους είναι κάτω από 40. Έχει κατευθείαν μεσημέρι. Ξυπνάς κατά 11 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου, να πάρεις ένα panadol να περάσει ο πονοκέφαλος από τις μπόμπες της προηγούμενης νύχτας και να πιεις δύο γουλιές καφέ έχεις κάτσει ήδη στο μεσημεριανό τραπέζι.

 Γιατί όλα κι όλα! Μπορεί να κοπροσκυλιάζεις αλλά την Κυριακή θα φας με παρέα και συνήθως είναι μια καλή ευκαιρία για τον άσωτο υιό –ή κόρη- να το παίξει καλό παιδί στους μαμαμπαμπάδες μπας και τσιμπήσει  καμία επιχορήγηση ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει το κάψιμό του σε κάποιο τσιπουράδικο μόλις ξυπνήσουν τα υπόλοιπα ρεμάλια.

Συνήθως την  Κυριακή γίνεται και ο απολογισμός του Παρασκευοσάββατου ο οποίος πάντα συνοδεύεται από κάποιες συγκεκριμένες κλισέ ατάκες που έχοντας ξυπνήσει μια Κυριακή πρωί χωρίς πονοκέφαλο είπα να καταγράψω. Να σημειώσω πως τις περισσότερες τις έχω πάρει από φίλους και Κυριακάτικα status updates σε Facebook και Twitter.

Ατάκα Νο 1: «Δεν θα ξαναπιώ!!!». Έχεις ξυπνήσει με ένα κεφάλι που μέσα του βαράει ένα γκογκ το οποίο αντηχεί στα τοιχώματα του κρανίου σου με άπειρο delay σαν μικρόφωνο τραγουδιστή σε γύφτικο γάμο. Το στομάχι σου διαμαρτύρεται έντονα και νιώθεις ελαφριά αναγούλα ενώ σε πιάνει κρίση πανικού όταν θυμάσαι πως κάτι έκανες χτες το οποίο όμως ΔΕΝ θυμάσαι! Είναι η πιο κλισέ ατάκα και συνοδεύεται από χέρι στο μέτωπο και κούπα στο άλλο χέρι σα γκέι πρωταγωνιστής αρχαίας τραγωδίας!

Ατάκα Νο2: «Πάλι τσιμέντα ρίξαμε!!!». Έχεις ξυπνήσει σε περιβάλλον άγνωστο κι έχεις αρχίσει να ανησυχείς, ωστόσο από μέσα σου καμαρώνεις, («ο πούστης ακόμα και δυο μέτρα λιάρδας έχω πέραση») μέχρι τη στιγμή που γυρίζεις και κοιτάς την χτεσινοβραδινή σου κατάκτηση. Κουράγιο. Αν δε μπαζώσεις, δε χτίζεις.

Ατάκα Νο3: «Δεν θα ξαναπιάσω σουρωμένος το κινητό». To έκανες και τώρα δε ξεγίνεται.  Ξυπνάς με εκείνον τον πανικό που λέγαμε, πως κάτι έκανες και δε θυμάσαι… Το κινητό τηλέφωνο είναι ο συνήθης ύποπτος. Το παίρνεις στα χέρια ενώ από τον πανικό η ναυτία του hangover επιτείνεται … Τελευταία κλήση: ο Μαλάκας πρώην. Προσπαθείς να θυμηθείς τι του είπες τι σου είπε, όταν χτυπάει sms και διαβάζεις: «Σε παρακαλώ μην με ξαναενοχλήσεις. Α, και κόψε το αλκοόλ.»

Ατάκα Νο 4: «Πού είναι το αυτοκίνητο;». Είπαμε σε άλλη ανάρτηση πως αυτοκίνητο και κάψιμο δεν πάνε μαζί. Αυτό βέβαια δεν το σκέφτηκες το προηγούμενο βράδυ όταν βγήκες αλλά ευτυχώς κάποιος χριστιανός σε έπεισε πως αδυνατούσες να οδηγήσεις στην κατάσταση προχωρημένης μέθης που ήσουν και πήρες ταξί. Ωραία ως εδώ. Τώρα το αυτοκίνητο που είναι;  Το απόγευμα σε βρίσκει να τριγυρνάς γύρω-γύρω  στα στέκια που ήσουν χτες με το κουμπάκι του συναγερμού στο χέρι, να το πατάς απεγνωσμένα να κάνει γκλιν γκλιν μπας και βρεις το αμάξι. Χειρότερο σενάριο: είχες διπλοπαρκάρει, ο ιδιοκτήτης του άλλου οχήματος κάλεσε τροχαία και τώρα σε περιμένουν κακά μαντάτα!

Ατάκα Νο 5: «Μα πού πήγαν όλα τα λεφτά μου;». Και να πεις πως δεν στο ‘πα; Στο ΄πα. Όταν βγαίνουμε έξω δεν παίρνουμε μαζί μας τα λεφτά για το νοίκι-ρεύμα-κοινόχρηστα. Όταν πίνεις πολλά πράγματα που δεν είναι καλές ιδέες, φαίνονται να είναι τρελή έμπνευση. Έτσι στη φίλη μου φάνηκε ΟΚ να κάνει τατουάζ στα 4 δάκτυλα του δεξιού της χεριού τις τέσσερις σειρές της τράπουλας και τα χρήματα που είχε μαζί της την βοήθησαν να το υλοποιήσει. Τώρα τις Κυριακές που τρώει με μαμάμπαμπά έχει τραβηγμένο το μανίκι μέχρι κάτω.  Έτσι κι εμένα μου και του πρώην μου μας φάνηκε έξυπνο να αγοράσω ένα υπέροχο σετ εσώρουχα 2 νούμερα μικρότερο μετά από τσίπουρα… Επίσης κάποτε έτσι μας φάνηκε έξυπνο να πάμε στην Γερμανία για 24 ώρες να δούμε το Βασίλη Καρρά. Και το κάναμε…

Ατάκα Νο 6: «Πού είναι το κινητό μου;». Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά εικάζω πως δεν θα το βρεις ποτέ. Πάνε κόψε τη σύνδεση και βγάλε καινούρια κάρτα. Ναι, εκείνη την ώρα σου φαινόταν αστείο να παίζεις βόλεϊ με το κινητό στην Λεωφόρο Νίκης, δίπλα στο Θερμαϊκό…

Ατάκα Νο 7: «Κατέβασε αυτή τη φώτο από το Facebook!». Αυτή η τεχνολογία μας έχει κάνει πολύ ζημιά. Έχει ο άλλος το i-phone, smartphone, kakalophone, βγάζει φώτο με την μεθυσμένη σου κατάντια και σε χρόνο dt την έχει ανεβάσει στο facebook, twitter κλπ. Ελπίζω να μην έχεις φίλο τον προϊστάμενό σου.

Ατάκα Νο 8: «Δεν θα ξανανοίξω σουρωμένος το Facebook/Twitter!». Είναι μια παραλλαγή του Νο 3 μόνο που αντί να γίνεις ρεζίλι μόνο στον πρώην γίνεσαι σε όλο τον κόσμο. Πονεμένα στάτους, δακρύβρεχτες αφιερώσεις και ρεζιλέματα σε ξένους τοίχους είναι οι κλασσικές-εικονογραφημένες περιπτώσεις.

Ατάκα Νο 9: «Πού είναι τα γάντια-βραχιόλι-φουλάρι μου;». Γενικά έχω μια τάση αν μου πει κάποιος «ωραίο αυτό το κάτι που φοράς» να το σκεφτώ 3 δευτερόλεπτα και μετά να του το χαρίσω. Αν δε το κάνω μετά θα έχω ενοχές για μία εβδομάδα. Όταν όμως πιω κανα δύο ποτά δεν θα το σκεφτώ ούτε αυτά τα 3 δευτερόλεπτα που απαιτούνται για να δω αν το χρειάζομαι, αν έχω άλλο να το αντικαταστήσω και ακόμα χειρότερα μπορεί και να φύγω από κάπου ακόμα και χωρίς ζωτικής σημασίας ρούχα τύπου και-το-βρακί-μου-θα-βγάλω-να-σου-δώσω. Έτσι το επόμενο πρωί η μαμά μου θα με ρωτήσει «Που είναι το παλτό σου» κι εγώ θα πάρω ένα αχανές βλέμα και θα πω… «Μμμ κοίτα να δεις πού το έβαλα…».

Ατάκα Νο 10: «Να σου συστήσω τον νέο μου αλκοολικό φίλο!». Η ατάκα αυτή ανήκει σε υπερκοινωνική φίλη που δεν κάνει φίλο αν πίνει βότκα ή ρούμι και αν δεν είναι επίσης αλκοολικός. Αγαπάει το φίλο της και τον μαζεύει όταν σκουπιδιάζεται περιμένει όμως ανάλογη ανταπόκριση κι όταν σκουπιδιαστεί εκείνη. Ε τουλάχιστον θα μοιραστούν το ταξί!

Love

Katerina XXX

ΥΓ: Φιλική παρατήρηση: Η τεκίλα προκαλεί τα χειρότερα κενά μνήμης. 

Το Χ

Δέκα σημάδια πως πρέπει να τον κλείσεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας 

Υπάρχει ένα σημείο ορόσημο στην αρχή μιας σχέσης μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Λέγεται πρώτο ραντεβού. Σε αυτό είτε θα μπει το πρώτο λιθαράκι μιας σχέσης, είτε θα μπει το μεγάλο Χ στον εν λόγω κύριο. Οι περισσότερες γυναίκες, δυστυχώς, μόνο και μόνο για λόγους εγωισμού θέλουν να χτυπήσει το τηλέφωνό τους μετά το πρώτο ραντεβού και είναι ικανές ακόμα και αν οι ίδιες έχουν απορρίψει έναν άντρα, αν αυτός δεν δείξει σημεία ζωής μετά να κολλήσουν μαζί του! (Γνωστή ως φάση γραμματόσημο)

Υπάρχουν λοιπόν κάποια σημάδια που σου λένε ξου! Ούτε δικαιολογίες ούτε τίποτα, μόλις τα δεις βρες την πιο κοντινή πόρτα και φύγε! Αν…

1. 1.       Δεν σταματάει  να χτυπάει το τηλέφωνό του. Απαντά δεν απαντά αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Ακόμα και αν δεν τον κυνηγάει διψήφιος αριθμός γυναικών (που μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει) φαντάσου να προσπαθείς να κάνεις σεξ μαζί του και να μη σταματά το ρημάδι!
2. 2.       Έχει Κεφάλι ραντάρ: αν στο πρώτο ραντεβού αδυνατεί να συγκεντρωθεί σε σένα κάτι σίγουρα δεν πάει καλά.
3. 3.       Ήπιε πάνω από 4 ποτά (αν δεν οδηγεί) ή 2 (αν οδηγεί). Εκτός κι αν αυτό θες (έχω μια φίλη που το να είναι ο άλλος αλκοολικός είναι sinequanon προϋπόθεση για να γουστάρει κάποιον).
4. 4.       Αν εμφανιστεί κάποια περίεργη φίλη από το πουθενά, όσο κι αν προσπαθήσει να την βγάλει τρελή, πίστεψέ με, κάτι δε πάει καλά! Ειδικά δε αν αυτή προσπαθεί να σας πατήσει με το αυτοκίνητό της...
5. 5.       Δεν πλήρωσε.-
6. 6.       Δεν σταμάτησε να μιλάει για τον εαυτό του και τις λίγες φορές που σε ρώτησε κάτι για σένα, σε διέκοψε λέγοντας «Εγώ…».
7. 7.        Ξέφυγε πέραν των ενδεδειγμένων χειρονομιών χωρίς την άδειά σου και μάλιστα ενώ εσύ του ζήτησες να μην το κάνει και το εννοούσες.
8. 8.       Σου έκανε εξονυχιστικές ερωτήσεις για την οικονομική σου κατάσταση.
9. 9.       Ήταν αγενής με τους γύρω του και…
10. 10.   Διέκρινες σημάδι από βέρα, φωτογραφία παιδιού στο κινητό ή κάτι ανάλογο…

ΒΓΑΛΕ ΤΙΣ ΓΟΒΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΧΑ!!!!

Κρίση ταυτότητας

Πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που νιώθουν πως ανήκουν κάπου. Που είναι ψυχή τε και σώματι δοσμένοι σε κάτι. Είτε έναν έρωτα, είτε μια μουσική, είτε μια τρέλα είτε στα ταξίδια. Που είναι ολωσδιόλου γιάπηδες, με υψηλό shelf motivation ή εντελώς χίπηδες, όλο make love not war. Που δένονται σε προβλήτες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα της φάλαινας ή βαριούνται να πλύνουν τον κεσέ από το γιαούρτι λέγοντας δε βαριέσαι και δεν ανακυκλώνουν ούτε τα βασικά. Γιατί ακόμα και αυτή η μη δράση είναι μια στάση ρε αδερφέ.

Ποτέ δε μπόρεσα να υποστηρίξω τίποτα με τόσο σθένος και ακόμα προσπαθώ να βρω κάτι το οποίο θα άξιζε να του αφιερωθώ, είτε θρησκεία, είτε μουσική, είτε δουλειά, είτε άνθρωπος. Θα μου πεις, μέτρον άριστον, όλα σε ισορροπία και αρμονία οφείλουν να είναι. Εγώ δεν βρίσκω ούτε ισορροπία ούτε αρμονία. Μόνο σύγχυση.

Οι ταμπέλες είναι βαρετές και στερεότυπες το έχω ξαναγράψει ωστόσο καλύπτουν αυτήν την αρχέγονη ανάγκη της ομάδας. Ή μήπως δεν είναι και τόσο αρχέγονη; Επιστρέφω συνεχώς στο μόνιμο ερώτημα, απόνερα της μανίας μου με τον Κιούμπρικ, μήπως τελικά ο άνθρωπος δεν είναι φύση κοινωνικό ον; Μήπως τις τάσεις, τις ομάδες, τις δημιουργήσαμε προκειμένου να δώσουμε άλλοθι στο ότι ανεχόμαστε κάποιον που υπό άλλες συνθήκες θα τον κάναμε βραδινό  ή να ξεχωρίσουμε αυτούς που θα φάμε για βραδινό από τους άλλους;

Με ποιον μπούσουλα βρίσκει ο καθένας τον δρόμο του στο χάρτη της ζωής; Για να βρει τι; Η καριέρα, η οικογένεια, η αγάπη, η φιλία είναι μερικά από τα στοιχεία που όλοι κυνηγάμε και ακόμα και όταν τα βρούμε ένα τέρας μας φωνάζει να τα τινάξουμε όλα στον αέρα για να φύγουμε για άλλες πολιτείες. Κι όποιος το κάνει είναι ο άσωτος υιός, που διέλυσε το σπίτι του, την οικογένειά του κι ας διαλυόταν ο ίδιος αν έμενε…

Μέχρι να έρθουν τα γεράματα, οπότε λέει ο άλλος «Τώρα είμαι από την άλλη πλευρά του βουνού (τι απαίσια φράση, λες κι έχουν σημείο αναφορά τα βουνά, μα είναι το σημείο αναφοράς!) και κάθετε στα αυγά του με λίγο από αίσθηση βολέματος  αλλά κι ένα παράπονο συχνά που το εκφράζει στους γύρω του με τη φράση «Τα χρόνια σου να ‘χα»! Μα τα είχες; Τι έκανες; Τι παραπάνω; ¿Qué mas quieres?

ΥΓ: Το παρόν κείμενο δεν έχει νόημα και σκοπό, απλά είναι εσωτερικά ερωτήματα τα οποία μοιράζομαι μαζί σας. Μπορούμε να το συζητήσουμε, μήπως και βρούμε άκρη…

Πάψε να παραμυθιάζεσαι

 Ένα μότο μου είναι το εξής: είναι δύσκολο να κρατάς τις ισορροπίες όταν περπατάς σε δωδεκάποντα, όμως όταν το κάνεις είσαι στο ύψος των περιστάσεων. Η μητρότητα της φράσης είναι αποκλειστικά δική μου και μετά από 13 χρόνια σε ψηλά τακούνια, ε όλο και κάτι έχω μάθει.

Είναι δύσκολο να κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στην ευαίσθητη γυναίκα και την επαγγελματία. Είναι επίσης δύσκολο να κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στην κατίνα και την αδιάφορη. Την αδιάφορη και την πραγματικά υπεράνω. Γιατί όταν δεν καίγεσαι για τον άλλον δε είσαι ανώτερη όταν δεν ξεπέφτεις απλά στα παλιά σου Christian Laboutin πού ήταν χθες το βράδυ. Επίσης είναι λεπτές οι ισορροπίες ανάμεσα στον καλόπιστο και το κορόιδο ή θύμα ή μαλάκα ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.

Όταν όμως καίγεσαι και λιώνεις και μετατρέπεσαι σε chain smoker και ακούς λαϊκά και όποτε τον σκέφτεσαι μια υστερία την έχεις στο τσεπάκι, τότε είναι που θα φανείς το πόσο κυρία είσαι. Θα σταθείς στο ύψος σου ή θα πέσεις στα πατώματα κι αυτός θα σε έχει στο φτύσιμο και η κοινωνία επίσης;

Για αυτές τις δύσκολες στιγμές θεωρώ δέον να δώσω στον γυναικείο πληθυσμό μερικά tips -όπως τα λένε πλέον γιατί κανείς δεν θέλει να ακούει συμβουλές- παλιά και γνωστά για να θυμούνται οι παλιές και να μαθαίνουν οι νεότερες.

Παλιό,  γνωστό και χιλιοειπωμένο. Μπορεί να προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πως διανύουμε πλέον την εποχή της πλήρους ισότητας και πως κανόνες όπως ποιος πληρώνει στο πρώτο ραντεβού, ποιος θα πάρει πρώτος τηλέφωνο κλπ δεν ισχύουν. Guess what! Επειδή ακριβώς φάγαμε πολύ χώμα για να φτάσουμε σε μια άλφα επαγγελματική ισότητα στην προσωπική μας ζωή θέλουμε πιο παραδοσιακά πράγματα. Και οι άντρες επίσης. Μην τον πάρεις πρώτη τηλέφωνο, μην ξαναβγείς μαζί του αν στο πρώτο ραντεβού δε σε κεράσει έστω μπατιρόσπορα στην πλατεία και προς θεού μην κάνεις σεξ μαζί του από το πρώτο ραντεβού εκτός αν δε σε ενδιαφέρει για τίποτε άλλο. Είναι πασέ θα μου πεις όλα αυτά και παρωχημένα τον καιρό της πτώχευσης και των αγανακτισμένων. Όχι δεν είναι. Περισσότερο τώρα παρά ποτέ πρέπει την προσωπική μας ζωή να την προστατέψουμε από τη φτήνια και τη μιζέρια. Δεν είναι απαραίτητο να πληρώσει 200 ευρώ για ένα γεύμα για δύο αλλά έστω και μια μπύρα στο παγκάκι (για τους πολύ ρομαντικούς) ειδικά στο πρώτο ραντεβού θεωρείται sine qua non συνθήκη για την συνέχεια της σχέσης.

Επίσης στο πρώτο ραντεβού μην τυχόν και κάνεις κίνηση εσύ για φιλί σε καμία περίπτωση. Όσο ντροπαλός και να είναι αν δε βρει το θάρρος να σε φιλήσει τι θάρρος θα βρει νασε γνωρίσει στη μαμά του; Μην παραμυθιάζεσαι με ατάκες του τύπου «είναι συνεσταλμένος» κλπ. Το ίδιο ισχύει και για το τηλέφωνο μετά το ραντεβού. Όχι δεν το έχασε, όχι δεν ντρέπεται αν δε σε πάρει σε 24 το πολύ ώρες πάει να πει πως δεν είσαι και η πρώτη του προτεραιότητα.

Εάν ξεκινήσει θετικά το ειδύλλιο ισχύουν οι κανόνες του άρθρου Το savoir faire για γυναίκες . Εάν εσύ θες σχέση ενώ αυτός casual sex φύγε. Αν παρ’ όλα αυτά μείνεις μην παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι κάποτε αυτό θα αλλάξει. Και προετοιμάσου για τη στιγμή που θα βρει την επόμενη οπότε πάει και το casual sex. Στα λέω μην λες πως δεν σε προειδοποίησα. Όπως άλλωστε θα έλεγε ο Χριστιανόπουλος «Το γεγονός ότι με καυλώνεις δε πάει να πει πως δεν ξέρω ότι είσαι μαλάκας». Αν το αντέχεις συμβιβάσου με αυτό αλλά προετοιμάσου για δύσκολες ώρες. Κάνε καλά κονέ για το Κάψιμο  που θα ακολουθήσει το τέλος του μονόπλευρου ειδυλλίου.

Μην ξεχνάτε την πολύ σκληρή αλλά πέρα για πέρα αληθινή ατάκα: Αν δε σε διεκδικεί αυτός απλά δε σε γουστάρει και τόσο. Δεν συμβαίνει κάτι άλλο, μη βαυκαλίζεσαι, τελείωσε το και προχώρα παραπέρα.

Μη μιλάς!

Από τότε που η κρίση μας χτύπησε η πόρτα, γεμίσαμε με φερέλπιδες πατερούληδες, των οποίων αγαπημένη ασχολία είναι να βρίζουν τους ομοεθνείς τους νυχθημερόν και να καταδικάζουν το πρότυπο του Ελληνάρα.  Δεν διαφωνώ, άλλωστε κι εγώ κάθε μέρα που παίρνω το αμάξι μου βεβαιώνομαι για άλλη μια φορά για το πόσο ζώα είμαστε. Αλλά δε το λέω παραέξω. Το κρατάω για τον εαυτό μου, ρίχνω δυο μπινελίκια στο αμάξι και τέλος. Γιατί δε με παίρνει. Όπως δεν παίρνει και πολλούς από αυτούς που αφορίζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες μη κοιτώντας τη δική τους καμπούρα.

Σε όλους αυτούς θέλω να ουρλιάξω: ΕΣΥ ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Εσύ που έγλυψες πολλές κατουρημένες ποδιές για να έχεις μια δουλίτσα ΜΗ ΜΙΛΑΣ. Και σε πολιτικά γραφεία πήγες, και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο στη γιαγιά σου έδωσες για να σου κάνει κανένα ρουσφετάκι ο βουλευτής και ΝΑΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ εσύ που όταν όλοι στην επιχείρηση που εργάζεσαι απολύονται κι εσύ με το γλείψιμο και τις κομματικές «πλάτες» μένεις εκεί να γλύφεις τις πατούσες σου από συνήθεια αν δεν έχεις να γλύψεις κάτι άλλο.

ΕΣΥ που σε διευθυντική θέση δεχόσουν και σε βόλευε να έχεις τα τσικό να δουλεύουν τζάμπα και να το παίζει και μέντορας με τη δικαιολογία της πρακτικής, και ΟΚ έξι μήνες πρακτική, ένας χρόνος πρακτική, δύο χρόνια όμως είναι κοροϊδία! Κι εσύ αυτό το συντηρείς και έχεις πάντα δωρεάν εργατικά χέρια να δείχνεις στον προϊστάμενο κι ας απολύονται οι συνάδελφοι.

ΜΗ ΜΙΛΑΣ εσύ που χρησιμοποίησες τις γνωριμίες σου για να πάρεις μια θέση «και καλά» αναπήρου για να παρκάρεις μπροστά στο σπίτι σου ή στη δουλειά σου!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ που χρησιμοποιείς τις ίδιες γνωριμίες για να σβήσεις τις κλήσεις όταν παρκάρεις σε διάβαση ή ράμπα!

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ που το Ελληνικό φιλότιμο το χρησιμοποιείς για το συμφέρον σου και μετά την καλοσύνη του άλλου την βλέπεις σα δική σου μαγκιά.

Είμαστε όλοι ένοχοι, για όλα τα παραπάνω και όχι δεν μας παίρνει να μιλάμε. Σκύψε το κεφάλι και σκάσε. Μπορείς να αλλάξεις κι εσύ και οι γύρω σου αλλά μη μου το παίζεις και άγιος. ΣΚΑΣΕ! 

Καψίματος συνέχεια...

Είχαμε αναφερθεί στην προηγούμενη ανάρτηση στο λεγόμενο κάψιμο ήτοι πιώμα μέχρι να μην βλέπεις τι χρώμα είναι το πάτωμα στο οποίο έχεις κολλήσει τα μούτρα σου καθώς σέρνεσαι. Αφήσαμε ωστόσο εκτός δύο κατηγορίες ζωτικής σημασίας: Αυτή του καιόμενου mainstreamά και του εναλλακτικούλη-hipster.

Το κάψιμο του mainstream: o mainstream μποιάζει στον τρέντουλα με τη διαφορά ότι δεν είναι τόσο ποζεράς ή δεν έχει τόσο χρήσιμους φίλους στη νύχτα. Θα πάει στο Ladose, στο Elvis και γενικά στα καταστήματα της Βαλαωρίτου πλην του Partisan, του Woodstock και των 90 μοιρών με σημείο τομής το Monroe στην Ερμού. Θα πίνει Cuba libre το καλοκαίρι, για το χειμώνα δεν δίνω όρκο. Θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στο Ξένα – Διάφορα όπου κάποιος χαζοχαρούμενος φίλος που προφανώς ακόμα νοσταλγεί την πενθήμερη θα προτείνει να πίνουν random σφηνάκια μέχρι να γίνουν κουδούνια. Το ξημέρωμα θα βρει το φίλο μου το Γιώργο να τον μαζεύει από τα σκαμπώ της Βέσπας αφού τον έχει ταϊσει κρέπες και τοστ που όμως τον έφεραν ένα βήμα πιο κοντά στο Μορφέα... Εναλλακτικά να χαμουρεύεται με την πιο άσχημη γκόμενα του Κοράλ.

Το κάψιμο του εναλλακτικούλη: Ο εναλλακτικούλης δεν καίγεται... Φιλοσοφεί. Φορά τα μαύρα, κοκκάλινα, χοντρά γυαλιά του, στρίβει το μουστάκι του ή χαϊδεύει το γένι του και ενίοτε μπορεί να καπνίζει και πίπα αλλά σίγουρα θα λέει πίπες. Ξεκινά στο De facto στην Παύλου Μελά με ένα κονιάκ αναλύοντας την τελευταία δημιουργική φάση του Φασμπίντερ. Θα συνεχίσει προς Ζεύξιδος και Pasta Flora darling όπου θα ακούσει σουηδική ποπ βουτώντας ζαχαρωτά στο Bloody Mary του, γιατί είπαμε είναι εναλλακτικός! Από εναλλακτικούλιδες αποτελείται η δεύτερη φουρνιά ποτών που σκάει μύτη στο Λούκι Λουκ εν είδη άφτερ. (Η πρώτη για όποιον ξέχασε είναι οι ροκάδες που παν εκεί για αρχή). Το ξημέρωμα θα τους βρει ελαφρώς κομμάτια στο Berlin (όλοι δρόμοι οδηγούν αργά ή γρήγορα στο Berlin) να κουνούν το κεφάλι υποτιμητικά σε όποιον μη δικό τους περνά. Για πρωινό θα φάνε κρουασάν βουτύρου με μαρμελάδα bon maman.

Bonus track: Το κάψιμο μετά τα 45 στην Ανατολική Θεσσαλονίκη: Πρόσφατα υπέπεσε στην αντίληψή μου -γιατί μη ξεχνιόμαστε μπορεί να έχω πάντα δίκιο αλλά όσο ζω μαθαίνω- μία ακόμα κατηγορία καψίματος και είναι αυτή του over 45. Οι κλασσικοί 45something είναι συνήθως χωρισμένοι. Θα βγουν για να γιορτάσουν για 1983 φορά την ελευθερία τους, την οποία θα εξαργυρώσουν σε γαρίφαλα στο μπούστο της τραγουδίστριας. Δεν πάνε στα κλασσικά μπουζουξίδικα διότι δεν μπορούν το στριμωξίδι, λένε, θέλουν να είναι ανάμεσα σε σχετικά γνωστούς, λένε, και γιατί δεν μπορούν την πολλή φασαρία, λένε, θέλουν να μιλάνε, λένε, με την πιο κοντινή λουλουδού -σερβιτόρα -τραγουδίστρια λέω. Θα ξεκινήσουν πολύ σικ στο 48 (πρώην Ανατόλια), θα κάνουν μια περασιά από του Φώντα (Αυλός και Domus), θα μπουν στο Boheme αλλά δεν θα έχει κόσμο αλλά θα τους έχει δει η Γεωργία οπότε θα πρέπει να κάτσουν και θα καταλήξουν στο Insieme να κλαιν τη μοίρα τους και να ορκίζονται πως τη δεύτερη φορά δεν θα ξαναγαπήσουν – ελληνίδα- γιατί με τις υπόλοιπες είναι πολύ ανεκτικοί και θεωρούν πως βοηθούν στην σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας-Ουκρανίας. Όταν αργάμιση κλείσει το μαγαζί θα πάνε στο ελληνάδικο λίγο παραδίπλα με την ρωσοουκρανοαλβανική ομήγυρη και θα καταλήξουν στο απέναντι πατσατζίδικο για σούπα και μανούρι.

Όπως έχετε καταλάβει στη Θεσσαλονίκη υπάρχει χώρος για όλους. Καλή διάθεση να υπάρχει και το αλκοόλ ρέει άφθονο. Όποιος έχει να προτείνει κατηγορία ή αν πιστεύει πως παρέλειψα κάτι θα επιθυμούσα να μου το επισημάνει ώστε να κάνω την απαραίτητη έρευνα κι όταν μου περάσει το hangover θα γράψω σχετικά.

Love

Katerina XXX

ΤΟ κάψιμο

Στη Θεσσαλονίκη αγαπημένο μας χόμπι είναι το κάψιμο. Κάψιμο είναι η -χωρίς ιδιαίτερο λόγο- πολύωρη παραμονή σε χώρους νυχτερινής διασκέδασης, σε συνδυασμό με υπέρμετρη κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών αμφίβολης ποιότητας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε τηλεφώνημα το πρωί στη δουλειά για δήθεν ασθένεια και κατανάλωση δύο (2) Panadol Extra σε συνδυασμό με καφέ.

Το κάψιμο προϋποθέτει ικανοποιητικό βαθμό γνωριμίας με ανθρώπους της νύχτας, όπως ιδιοκτήτες καταστημάτων, μπάρμεν, σερβιτόρους, μετρ, μαρκαδόρους κλπ ή απλά να είσαι γκόμενα που βλέπεται ή εξέχον μέλος φοιτητικής παράταξης ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα. Σε αντίθετη περίπτωση -και εφόσων γίνεται συνήθως αρκετά συχνά- προϋποθέτει τουλάχιστον τριψήφιο μισθό, ένα καλό επίδομα από γονείς ή τέλος πάντων μια κάποια οικονομική ευμάρεια. Συνήθως αυτή δεν υπάρχει οπότε μένουμε στην πρώτη περίπτωση.

Το κάψιμο ανάλογα με την ηλικία, το budget και τα γούστα μπορεί να συντελεστεί σε διάφορους χώρους. Για λόγους καθαρά ψυχολογικούς -μας αρέσει να ταξινομούμε το αχανές σύμπαν- δημιουργήσαμε τις παρακάτω κατηγορίες.

• Το κάψιμο του λαϊκού: η νύχτα ξεκινά σε συνοικιακό καφέ μπαρ που μετά τη μία μετατρέπεται σε mini club. Η μουσική ξεκινά ψιλοτρέντυ για να καταλήξει σε Καρρά και απαραιτήτως Γονίδη συνοδεία πάντα ουίσκι. Συνήθως το κάψιμο απαιτεί την επίσκεψη σε τουλάχιστον δύο (2) τέτοια καταστήματα και κατάποση αγνώστου ταυτότητος σφηνακίων. Επόμενος σταθμός είναι το πλησιέστερο σκυλάδικο όπου η παρέα δίνει ρέστα με μεθυσμένες ζεϊμπεκιές και τσιφτετελο-πατινάζ (τσιφτετέλι σε πίστα όπου έχει λιώσει το γαρίφαλο στο τακούνι και κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά στο πλησιέστερο εφημερεύων νοσοκομείο). Ένα ενδεικτικό κάψιμο τέτοιου είδους θα σε φέρει αργά ή γρήγορα σε μαγαζιά όπως το Χάραμα, ο Ζυγός, Απόλλων κ.α. Το κάψιμο του λαικού κλείνει το χειμώνα στο ΝΟΑ, όπου δε μπορείς να πιεις πλέον γουλιά παραπάνω και το καλοκαίρι στο Καράβι. Και στις δύο περιπτώσεις συστήνω την κατανάλωση μόνο συσκευασμένων ποτών (ready to drink). Φινάλε με πατσά στου Τσαρουχά ή στο 92.

• Το κάψιμο του trendy: Το κάψιμο του τρέντουλα ξεκινά με χαλαρό ποτάκι στον όμιλο ή το Maison Chrystal. Ή και στα δύο. Είπαμε ή θα καούμε ή όχι! Ο τρέντυς πλέον είναι λίγο φτωχοτρέντυς οπότε θα έχει στάνταρ έναν υπεύθυνο καταστήματος φίλο να κεράσει κανένα μπουκάλι αλλιώς η πολυπληθής παρέα του θα πρέπει να αρκεστεί σε μία φιάλη που ως γνωστόν δε φτάνει ούτε για σφηνάκια. Στο ενδιάμεσο με τη φιάλη θα πιει σαμπάνια που θα την έχει κεράσει ο προαναφερθείς υπεύθυνος με την προϋπόθεση η παρέα να περιλαμβάνει τουλάχιστον δύο (2) γαμισάμπλ γκόμενες. Η συνέχεια θα είναι στο εκάστοτε τρέντυ-ιν κλαμπ της πόλης που φέτος νομίζω είναι το W. Η μέρα τους βρίσκει στην καντίνα έξω από το κλαμπ ή στο φτηνοhotdogαδικο της περιοχής διότι δεν έχει μείνει ευρώ για πιο ακριβό φαί.

• Το κάψιμο του ροκά: Ο ροκάς έχει ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα τις μπύρες σε κάποιο σπίτι. Στάνταρ. Οπότε όταν βγει έχει κάνει ήδη ζέσταμα και ξεκινάει δυνατά περίπου στη 1 με 2 με ένα Λούκυ Λουκ. Έπειτα θα τραβήξει προς τα λαδάδικα όπου θα επισκεφτεί με την παρακάτω συγκεκριμένη σειρά τα παρακάτω μαγαζιά: Cult, Eightball, Dizzy dolls. Θα πιει ένα δεκάλιτρο μπύρα και στα ενδιάμεσα κανένα καμένο τζιν που δε κάνει ούτε για εντριβή. Προαιρετικά τελευταίος σταθμός θα είναι το Berlin, το οποίο όμως τελευταία κινδυνεύει να γίνει mainstream γεγονός που απωθεί τους γνήσιους ex-θαμώνες του. Η νύχτα θα κλείσει κάπως έτσι και φυσικά χωρίς φαί.

Θα ακολουθήσει σύντομα το κάψιμο του mainstream καθώς και του εναλλακτικού. Η φωτογραφία αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Τάσου Αναστασιάδη.

Love

Katerina XXX

P.S: Το κάψιμο σε καμία περίπτωση δεν πάει στην ίδια πρόταση με τη λέξη αυτοκίνητο. Όταν βγαίνουμε για να καούμε 2 πράγματα δεν παίρνουμε ποτέ: Το αυτοκίνητο ή τη μηχανή μας και τα χρήματα που είχαμε κρατήσει για να πληρώσουμε το ρεύμα.

Ο τέλειος άντρας

Κάποτε, αρχές της δεκαετίας του '00 είχε βγάλει η λαϊκή αοιδός Καιτούλα-γαβ- Γαρμπή ένα τραγουδάκι που λεγόταν “Αυτό το κάτι που θέλω”. Η κάθε 20something γκομενίτσα ταυτίστηκε, θεωρώντας πολύ IN, ΚΛΙΚ και DIVA να μην την ικανοποιεί τίποτα και να είναι η δύσκολη γκόμενα που απορρίπτει τους πάντες αλλά στις δύσκολες στιγμές πέφτει στην αγκαλιά του εκάστοτε μπανάλ τύπου -που θα έκραζε υπό άλλες συνθήκες- ένεκα η ανάγκη.

Ο ένας είχε πολύ τρίχα. Ο άλλος πολύ λίγη.

Ο ένας ήταν λαϊκός. Ο άλλος κουλτουροπαράξενος.

Ο ένας γεματούλης. Ο άλλος πολύ νάρκισσος.

Ο ένας πολύ άστατος. Ο άλλος too available.

Ε είδαν και αποείδαν τα αγόρια και μας έριξαν ένα φτύσιμο που ήταν όλο δικό μας. Και μείναμε να κλαίμε τις μοίρες μας για το κακό που μας βρήκε και πού πήγαν όλοι οι άντρες.

Μανίτσα μου! Δεν πήγαν πουθενά! Εσύ τόσο καιρό τους τα έχεις κάνει ούμπαλα με την αλλοπροσαλλοσύνη σου και αποφάσισε να σε γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι και σίγουρα δεν θα δεις ποτέ το εν λόγω σημείο του σώματός του γιατί συμπίπτει με εκείνο που του το είχες κάνει τσουρέκι last year.

Και τώρα τι κάνω;

Έλα ντε. Γιατί όσο μεγαλώνεις τόσο πιο σπασαρχίδω γίνεσαι και τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις αυτό-το-κάτι-που-θέλεις-που-θα-σε-κάνει-σα-τρελή-να-τον-θέλεις. Βέβαια

ο Μπόμπος που μέχρι χτες έφτυνες, αν σε φτύσει αυτός μεταμορφώνεται αυτοστιγμεί και παραχρήμα σε διασταύρωση Brad Pitt, Johnny Dep και Σάκη Ρουβά.

Τι θέλουμε που να πάρει ο διάολος εμείς οι γυναίκες; Μπορεί κάποιος να μας βγάλει από το ψυχολογικό αδιέξοδο που μας έριξε το ρημαδοSexandtheCity με τις ιστορίες τύπου Mr Big;

Τον αγαπώ

Katerina

XXX

Βασικοί κανόνες αισθητικής Νο1

Τις τελευταίες μέρες δέχομαι οργανωμένη επίθεση εναντίον της αισθητικής μου. Εντάξει δεν είμαι κανένα fashion icon αλλά όσο να 'ναι κάποια πράγματα δεν τα φοράς όσο και πίσω από το βουνό να ζεις καθαρά για λόγους αισθητικής. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να δώσω τα φώτα μου σε κάποιους ανθρώπους που η τύχη δεν τους ευνόησε έστω με το στοιχειώδες καλό γούστο.

1. Τα χρυσά λούρεξ φορέματα με Χ κορδόνια στην πλάτη και κρίκους να κρατάνε τα κορδόνια μεταξύ τους έχουν απαγορευτεί από την αστυνομία της μόδας εδώ και πάνω από δέκα χρόνια!
2. Όταν φοράς το εν λόγω φόρεμα -που είναι ούτως ή άλλως από μόνο του έγκλημα- δεν φοράς μπαλαρίνα με γκουμουτσοστρας αγράφα! Για όνομα!
3. Οι τσάντες με ψάθα φοριούνται μόνο και το τονίζω Μ Ο Ν Ο το καλοκαίρι, Το γεγονός ότι έχει λίγο μαύρο ύφασμα και στρας δεν την καθιστά κατάλληλη για το ρεβεγιόν!
4. Τα γκουμουτσοδαχτύλιδα δεν φοριούνται ποτέ με φαρδιά περικάρπια με σβαρόφσκι.
5. Η χαίτη με κοντό από πάνω μαλάκι κυρίως σε άντρα φέρει ποινή ισόβιας κάθειρξης!
6. Το ίδιο και η φαβορίτα...
7. Και το μουσάκι τύπου Σφακιανάκης πριν δεκαπέντε χρόνια!
8. Όταν διαλέγουμε φόρεμα για μία επίσημη περίσταση που περιλαμβάνει φαγητό λαμβάνουμε υπόψιν πως ίσως η κοιλίτσα μας φουσκώσει λίγο και προτιμούμε κάτι πιο φαρδύ προκειμένου να μη φαινόμαστε σα 5 μηνών έγκυες... Γκεγκε;
9. Όταν το ύψος μας δεν ξεπερνά το 1,65 και τα κιλά μας είναι πάνω από 60 ποτέ-ποτέ-ποτέ δεν φοράμε καλτσόν με οριζόντιες ρίγες.
10. Τέλος, οι τιράντες σιλικόνης αποτέλεσαν ένα εξολοκλήρου αποτυχημένο πείραμα και για το λόγο αυτό έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας! Καλύτερα να φαίνεται μια τιραντούλα παρά μια πλαστική αηδία που ενίοτε έχει γίνει και μαύρη από το πλύσιμο!

Και bonus!

SOS: Αν μας κόβει το βρακάκι μας ή το καλτσονάκι μας και το φόρεμα είναι κολλητό τότε... σίγουρα κάτι πρέπει να αλλάξουμε στην αμφίεση. Όχι κουκλίτσα μου, φαίνεται! Ειδικά αν χορεύεις όοοολο το βράδυ και δεν έχεις βάλει κώλο κάτω!

Καλή χρονιά!

Σας αγαπώ

Katerina

XXX