The famous “saudade” of the Portuguese is a vague and constant desire for something that does not and probably cannot exist, for something other than the present, a turning towards the past or towards the future; not an active discontent or poignant sadness but an indolent dreaming wistfulness.
In Portugal of 1912, A. F. G. Bell, by wikipedia.org
Έφυγε και η ξυπόλητη ντίβα αφήνοντας πίσω της την αίσθηση του πιο γνωστού της τραγουδιού “Saudade”. Ακούγοντας τα τραγούδια της δεν μπορεί να μη σου φύγει ένα δάκρυ. Ένα παράπονο για τα περασμένα. Τόσο μάταιο συναίσθημα η “saudade”.
Saudade για το πρώτο βλέμμα, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά που έρχεται στα ρουθούνια σου η μυρωδιά του. Και αυτό δεν επιστρέφει ποτέ. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Η καθημερινότητα καταστρέφει καθετί μαγικό, το εκτραχύνει και το αλλοτριώνει. Αλήθεια πώς γίνεται η συνεχής επαφή να καταλήγει αποξένωση. Μυστήριο.
Saudade, για εκείνη την ηλικία της μη γνώσης, μπορεί να είναι τα δέκα, τα είκοσι, τα τριάντα, τα σαράντα, τα πενήντα, άλλωστε όσο ζούνε μαθαίνουμε. Αλλά τι ωραία η αθωότητα της άγνοιας. Και πόσο βάναυση η προσγείωση στην πραγματικότητα.
Saudade για το τραγούδι εκείνο, όταν το άκουσες πρώτη φορά, πώς ένιωθες τότε και πώς σε έκανε να κλάψεις τότε και τώρα σου φαίνεται τόσο χαζό.
Saudade για μέρη, ανθρώπους μυρωδιές που δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη, την ίδια εποχή κι όμως έχει χαθεί η μαγεία της τότε στιγμής. Τότε που δεν το είχε επεξεργαστεί ο εγκέφαλος το όλο θέμα και όλα ήταν μαγικά.
Saudade δεν θα πει σε θυμάμαι, όπως τραγούδησε κάποτε η Αρβανιτάκη με την Cesaria Evora. Saudade θα πει παντοτινά χαμένος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου