Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Restart


Μετά από πολλούς μήνες σιωπής αποφάσισα να ξαναγράψω. Λίγο που με κατέβαλλε η ανεργία, λίγο που προσπαθώ να ορθοποδήσω, λίγο που βαρέθηκα με τις ίδιες μου τις εξυπνάδες δεν έγραψα τόσο καιρό στο blog. Μέχρι που χτες το βράδυ είχα μια συζήτηση με τη μαμά μου (τι πρωτότυπο όλα από εκεί πάντα ξεκινάνε!).

Έλεγε λοιπόν η αγαπητή μου μητέρα (ναι αποφάσισα το 2013 να συμφιλιωθώ μαζί της) πως παρακολουθούσε την προηγουμένη μία εκπομπή στην οποία ήταν καλεσμένοι πολλοί άνθρωποι και συζητούσαν –ω τι πρωτοτυπία- για την κρίση. Εδόθη λοιπόν κάποια στιγμή ο λόγος στην ηθοποιό Κατερίνα Λέχου, η οποία είπε πως πρέπει κάποια στιγμή να βελτιώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και να μην ζητάμε μόνο το κράτος να δράσει (ή κάπως έτσι δεν ήμουν και αυτήκοος μάρτυρας).

Έπνεε μένεα η κυρά Λένη με «την ηλίθια» (sic) που ενώ «οι άλλοι» τρώγανε, εξαπατούσαν, έπαιρναν μίζες, αυτή έλεγε πως πρέπει και εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι. Έλεγε δε η «ηλίθια», σύμφωνα με τη μανούλα μου ο χαρακτηρισμός, πως όταν ανακάμψουμε δεν θα πρέπει να παίρνουμε και πάλι αβέρτα δάνεια για να πηγαίνουμε ταξίδια και να αγοράζουμε καταναλωτικά αγαθά. Τούρκος η μάνα μου. Πιο Τούρκος από τους Τούρκους γείτονες του μακαρίτη του παππού μου στη Μικρά Ασία. «Που δεν θα πηγαίνουμε εμείς ταξίδια επειδή οι τράπεζες έβαζαν 19% επιτόκιο στα δάνεια και έδιναν 1% στις καταθέσεις.

Σε προφανή κρίση μαζοχισμού, αλλά κι από αυτήν την ηλίθια τάση μου να προσπαθώ να φέρω παγκόσμια αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους προσπαθώ να εξηγήσω στην φίλτατη μητέρα μου πως μπορεί να μην ήταν ΜΟΝΟ αυτό το πρόβλημα αλλά ήταν και αυτό μέρος του. Ανένδοτη η ερίτιμος μητέρα. «Δεν φταίμε εμείς, φταίνε αυτοί. Αλλά που να πάμε μπροστά τέτοια βόδια που είστε, « σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Ωρυόταν η Κυρά Λένη.

«Ποιοι αυτοί μαμά;» ρωτάω εγώ.
«Οι τράπεζες.» απαντά εκείνη.
«Μόνες τους;» ρωτάω εγώ.
«Με τους πολιτικούς.» απαντά εκείνη.
«Ποιος τους ψήφισε μανούλα τους πολιτικούς;» ρωτάω εγώ.
Τουμπέκα εκείνη.

Για το ότι ο κάθε καημένος, εμού συμπεριλαμβανομένης, έπαιρνε δάνεια για να πάει διακοπούλες, για ψώνια, φόρτωνε πιστωτικές αβέρτα για να πάρει χίλιες δύο αηδίες, ή ακόμα και να αγοράσει εμπόρευμα ίσως για το μαγαζί του, παραπάνω ωστόσο από όσο έπρεπε, φταίνε άλλοι.
Για τις ουρές έξω από τα βουλευτικά γραφεία για να βολέψουμε το παιδί, φταίνε άλλοι.
Για την συμμαθήτριά μου που παινευόταν ότι ο πατέρας της δεν είχε δέκα ευρώ να πάει να κουρευτεί γιατί της πήρε φιρμάτο παντελόνι, δεν φταίει ο πατέρας που δεν της έδωσε δυο φάσκελα καλύτερα, φταίνε άλλοι.
Για τον κάθε καημένο γονέα, που πλήρωνε 12 χρόνια φροντιστήρια και ιδιαίτερα και ιδιωτικά σχολεία και κόντρα ιδιαίτερα για να πάει το βλαστάρι του πανεπιστήμιο και ξανά ιδιαίτερα και φροντιστήρια για να το τελειώσει, ενώ δεν είχε τα προσόντα, μόνο και μόνο για να μπει στο δημόσιο με μέσο και να είναι εντελώς άχρηστο σε όλους, φταίνε άλλοι.
Για τον κάθε βλάχο που ο μισθός του ήταν για Hyundai και αγόραζε με δάνειο Mercedes, φταίνε οι άλλοι.

Φυσικά και έγιναν λαμογιές. Φυσικά και κάποιοι –ο Τσοχατζόπουλος είναι απλά το εξιλαστήριο θύμα- έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τόσο καιρό και εμάς μας αποκοίμιζαν με τα ψιλά και ποτάκια στην παραλιακή και καμία βόλτα με το κάμπριο του φίλου που άγνωστο πώς το απέκτησε. Φυσικά για να προστατευθούν τα κέρδη κάποιων οικογενειών έμεινε ανεκμετάλλευτος ο πλούτος της χώρας. Φυσικά και οι τράπεζες τόσα χρόνια έβγαλαν υπερκέρδη. Αλλά αυτά δεν ήταν άγνωστα.

Σε όποιο καφενείο και να έμπαινες ήταν τουλάχιστον γνωστό για να μη πω τοις πάσι, αν μη τι άλλο στους περισσότερους, πως ο τάδε ή ο δείνα «έτρωγε». Σε ποιο χωριό δεν ήξεραν όλοι πάνω κάτω ποιος αντιδήμαρχος «τα παιρνε» από τα προγράμματα που ήταν για να γίνουν έργα αλλά αντί να εξεγερθούν οι κάτοικοι, δέχονταν τα κεράσματά του στο καφενείο και τον έγλειφαν για να βολέψει «το παιδί». Όλοι ξέραν για τις λαμογιές του τάδε ή του δείνα αλλά έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Αυταπάτες δεν τρέφω πως κάποια στιγμή θα γίνουμε πολιτικά όντα. Δεν πιστεύω πως θα ξυπνήσουμε μια μέρα με συνείδηση πως το κράτος είμαστε εμείς κι όχι ένας ξένος μπαμπούλας. Αλλά θα ήθελα η γενιά μου να εγκαινιάσει το νέο είδος ελλήνων που αν μη τι άλλο θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του και δεν θα τους φταίνε μόνο οι άλλοι.
Αλλά ξέχασα… Δε φταίμε εμείς. Η γενιά των γονιών μας τα έφαγε…





Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Τοξικοί άνθρωποι


Τον αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι ο άνθρωπος που δε θα υποχωρήσει χιλιοστό ακόμα κι αν υποστηρίζει τη μεγαλύτερη μπαρούφα όλων των εποχών. Θα τσιρίζει ακατάληπτα μόνο και μόνο για να μη φανεί ότι έχει άδικο. Θα προσπαθήσει να σε μειώσει με ηλιθιότητες, χωρίς επιχειρήματα φυσικά, μέχρι να πέσεις στο επίπεδό του και να ξεκατινιαστείς. Μη το κάνεις. Έχει μεγαλύτερη εμπειρία στη λάσπη και θα χάσεις.
Τον συναντάς στη σχολή, στο σύλλογο φοιτητών. Ίσως και πιο πριν στο δεκαπενταμελές. Θα φωνασκεί άσκοπα έχοντας του κώλου του το χαβά ακόμα κι αν καίγεται το σύμπαν. Το να συζητήσεις λογικά μαζί του, ειδικά όταν βρίσκεται σε κρίση υστερίας -και είναι σε υστερία πιο συχνά κι από το Μιχαλολιάκο ή μήπως ανήκει κι αυτός στην κατηγορία; food for thought...- είναι πιο μάταιο κι από το να προσπαθείς να κάνεις ένα λιοντάρι χορτοφάγο. 

Θα τον συναντήσεις έπειτα στη δουλειά και ειδικά αν είναι ανώτερός σου την έχεις βάψει, καλύτερα να αλλάξεις χώρα. Θα κατηγορεί τους άλλους για τα πάντα, από τεμπελιά μέχρι και για τα δικά του λάθη, ενώ αυτός το μόνο που κάνει είναι να δίνει διαταγές. Σε περίπτωση που δεν είναι προϊστάμενος, θα είναι εκείνος που όταν η ομάδα αποφασίζει πως αυτό είναι το σωστό αυτός θα εξακολουθεί να κάνει το δικό του βρέξει-χιονίσει και ποιος το χέζει το team spirit.
Στην παρέα, μα καλά είσαι εντελώς ηλίθιος-μαζόχας, γιατί να τον έχεις στην παρέα σου; Οκ να δεχτώ τα ανθρωπιστικά σου και μάλλον θέλω να σώσω τον κόσμο αισθήματά σου -είσαι Λέων είπαμε ε;- τον έχεις στην παρέα. Άχρηστους θα σας ανεβάζει, άχρηστους θα σας κατεβάζει όλους, ενώ μονίμως θα είναι αυτός που είναι έτοιμος για καβγά.
Αν δε είναι φίλος/φίλη του/της συντρόφου σας την έχετε βάψει. Θα σας ανταγωνιστεί και θα προσπαθήσει να σας εξοντώσει με κάθε μέσο ως παρείσακτο. 
Αν υπάρχει ένα δώρο που μπορείς να κάνεις σε έναν τέτοιο άνθρωπο, είναι κουπόνι για μακρόχρονη ψυχανάλυση. Προσπαθεί να καλύψει την χαμηλή του αυτοεκτίμηση βγάζοντας τα κόμπλεξ του σε κάθε πρόσφορο στόχο. Θα σε κατηγορήσει για ότι πεις αλλά και ότι δε πεις θεωρώντας ότι διαβάζει ακόμα και τη σκέψη σου. Στην πραγματικότητα διαβάζει τα δικά του αισθήματα προς τον εαυτό του από το ίδιο του μυαλό. 
Συνήθως δεν έχει καταφέρει να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο με την αξία του αλλά αναρριχάται με φωνές και τσιρίδες επειδή όλοι βαριούνται να τα βάλουν μαζί του. Τις ικανότητες του τις πνίγει η ανικανότητα να διδαχθεί οτιδήποτε αφού ως γνωστόν είναι μεγαλοφυΐα και "ποιος τυχάρπαστος δάσκαλος μπορεί να τον διδάξει"! Το θέμα είναι πως το γεγονός αυτό δεν το συγχωρεί ο ίδιος στον εαυτό του με αποτέλεσμα την προαναφερθείσα χαμηλή αυτοεκτίμηση. 
Κρατείστε τον μακριά. Αρκετά ψυχολογικά προβλήματα έχουμε από μόνοι μας δε θέλουμε κι άλλα!

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Γυναικεία αξεσουάρ που έμειναν στην ιστορία...


...και εκεί θα πρέπει να παραμείνουν!

Κατά κοινή ομολογία εμείς οι γυναίκες έχουμε το καταπληκτικό ταλέντο να ξοδεύουμε χρήματα με απίστευτη ταχύτητα και πολλές φορές για τα πιο απίστευτα πράγματα! Πραγματικά όσο μελάνι και να χύνεται από fashion editors ανά τον κόσμο πάντα καρακιτσάτα αξεσουάρ κάνουν την εμφάνισή τους κι εμάς να κοκκινίζουμε βλέποντας φωτογραφίες του παρελθόντος.
Έχοντας μια μικρή (17ετή) εμπειρία στο χώρο του γυναικείου αξεσουάρ θα προσπαθήσω να καταγράψω αξεσουάρ που άφησαν εποχή, όλες τα φορέσαμε και τώρα ντρεπόμαστε για αυτό.

  1. Το σκουλαρίκι «ένωσε τις τελίτσες»: Πήγαινα δημοτικό θυμάμαι όταν αυτό το έκτρωμα της αργυροχρυσοχοΐας έκανε την εμφάνισή του. Θυμάμαι κοριτσάκια να έρχονται στο μαγαζί και να το ζητάνε και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Το συγκεκριμένο σκουλαρίκι-που είναι στην ουσία δύο σκουλαρίκια- ζήλεψε το ελληνικό κοινοβούλιο και είπε να ενώσει τα δύο άκρα,όχι του πολιτικού φάσματος προς θεού, αλλά του αυτιού. Ευτυχώς όσο γρήγορα εμφανίστηκε άλλο τόσο γρήγορα εξαφανίστηκε. ΚΑΙ ΟΜΩΣ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τα πουλάνε αυτά τα πράγματα όπως ανακάλυψα στο διαδίκτυο.

  1. Το σκουλαρίκι «αταίριαστος έρωτας»: Το εν λόγω σκουλαρίκι που είναι και πάλι στην ουσία δύο σκουλαρίκια προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Ένωσε δύο σημεία του ανθρώπινου προσώπου που εσωτερικά μόνο συνδέονται.Τη μύτη με το αυτί. Αυτό θα πει έρωτας...

  1. Το βραχιόλι-αράχνη: Πρώτη πρέπει να το φόρεσε και να το καθιέρωσε η Άννα Βίσση. Αυτό από μόνο του λέει πολλά... Το συγκεκριμένο βραχιόλι είναι ταυτόχρονα και δαχτυλίδι και είναι ιδανικό για βιντεοκλιπ δεκαετίας ΄90 με τις παλάμες ανοιχτές να περνάν μπροστά από το πρόσωπο και μαλλί να το παίρνει ο ανεμιστήρας.

  1. Σταυροί γκουμούτσες και ροζάρια: κάθε τρεις και λίγο σε μία έκρηξη θρησκευτικού παροξυσμού βγαίνουν στην μόδα τα ροζάρια και οι πελώριοι σταυροί λες και θα συναντήσεις το Κόμη Δράκουλα στο δρόμο και πρέπει να είσαι εφοδιασμένος και έτοιμος για τη Μητέρα των Μαχών. Έλεος...


  1. Guitar strings: Κάθε άνοιξη, μόλις σηκώνεται το μανικάκι, εμφανίζεται κάποιο μοδάτο βραχιολάκι. Φέτος π.χ. είναι της μόδας το βραχιολάκι από σιλικόνη. Όταν ήμουν εγώ στο δημοτικό της μόδας ήταν τα guitar strings, ήτοι διαλύσαμε τις κιθάρες και τις κάναμε κολιέ, βραχιόλια και δαχτυλίδια. Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά. Και φυσικά σε όλα τα χρώματα.

  1. Το κολιέ τατουάζ: Δάκρυα πλημυρίζουν τα μάτια μου και ρίγη συγκίνησης δονούν το μαυρισμένο κορμί στην σκέψη αυτού του αξεσουάρ. Βασικά κυκλοφορούσε και σε βραχιόλι και δαχτυλίδι αλλά η μεγαλύτερη πετυχεσιά ήταν το κολιέ το οποίο σημειωτέον έχω δει μέχρι και πρόσφατα άτομο να το φοράει. Ήταν κολλητό στο λαιμό, πλαστικό και υποτίθεται πως έμοιαζε με τατουάζ. Θανατηφόρο τρίπτυχο. ~

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

To "one-night-stand" or not to "one-night-stand"

Θα πηγαίνατε για καφέ, φαγητό ή σινεμά με έναν άγνωστο;
Θα πηγαίνατε για μπάνιο στη θάλασσα ή για ντους, ή θα γδυνόσασταν μπροστά του;
Θα τρώγατε από το πιάτο του;
Τότε πώς κάνετε σεξ μαζί του;
Πώς να ανταλλάξεις την πιο προσωπική στιγμή του ανθρώπου -ναι, για τον οργασμό μιλάω- πόσο μάλλον σωματικά υγρά...
Πραγματικά ποτέ δε μπόρεσα να το καταλάβω αυτό. Θα μου πείτε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Αν μη τι άλλο ρε παιδί μου, να τον συμπαθείς τον άλλον.
Κάνω λάθος αν θεωρώ το σεξ και διανοητική διαδικασία;
Είναι το ίδιο με αυτούς που χωρίζουν και σκοτώνονται αλλά από την ανάποδη... Πώς γίνεται να γίνεις άγνωστος και ξένος με έναν άνθρωπο που μοιράστηκες από σκέψεις, γέλια, χάδια, δάκρυα μέχρι το κρεβάτι σου; Πώς να τα μοιραστείς όλα αυτά, ή έστω το τελευταίο,  με κάποιον χωρίς να υπάρχει στοιχειώδης έλξη; Αυτή την μεταμοντέρνα αποκτήνωση δυσκολεύεται ο ψυχισμός, η αισθητική και ο ερωτισμός μου να την αποδεχτεί...
Για δώστε μου τα φώτα σας...

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Εις την Πόλη…


Είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος γιατί ό, τι ταξίδι έκανα το έκανα τυχαία και απρογραμμάτιστα. Μια βαλίτσα στο χέρι και πάμε για… το άγνωστο κι ακόμα παραπέρα, παραφράζοντας μια φράση του Buzz Lightyear. Έτσι στα ξαφνικά κι εκεί που ήμουν έτοιμη να σκάσω μια συνάδελφος – teşekkür ederim Έλενα- μου πρότεινε ένα ταξίδι για δουλειά στην Κωνσταντινούπολη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και μόνο η βόλτα άξιζε το κόπο.

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που παλεύει να γίνει Ευρωπαϊκή. Παρά το πολυπολιτισμικό της παρελθόν όμως αντιλήφθηκα ότι είναι δέσμια αγκυλώσεων  του παρελθόντος που την πάνε μάλλον πίσω. Δίπλα στους νεόδμητους ουρανοξύστες βλέπεις παλιά και κακοδιατηρημένα σπίτια, δίπλα στους νέους ανθρώπους που διαβάζεις στα πρόσωπά τους, στα μαλλιά και τα ρούχα τους πως θέλουν να συμβαδίσουν με τη Δύση, κάποιοι που κοιτούν με μισό μάτι οτιδήποτε ξένο.

Περίμενα να δω μια πόλη γεμάτη μυρωδιές και ήχους. Δυστυχώς τιςμυρωδιές τις υπερκάλυπτε όλες το καυσαέριο εκτός ίσως από μια μυρωδιά γυράδικου διάχυτη στην πλατεία Ταξίμ εξαιτίας των άπειρων ταχυφαεγίων που πουλούσαν ντόνερ-όπως λένε εκεί το γύρο- σε σάντουιτς για 5 τουρκικές λίρες. Για όποιον δε ξέρει ένα ευρώ αντιστοιχεί σε 2,34 τουρκικές λίρες. 

Οι ήχοι όμως… Μεγάλη πετυχεσιά… Κάθε πέντε μέτρα κι άλλος! Να ακούει το αυτί του ανθρώπου από ιμάμη μέχρι τζαζ και να ευφραίνεται η ψυχή του κάθε κατατρεγμένου μουσικόφιλου. Σε δέκα λεπτά άκουσα αυτά με την παρακάτω σειρά:



Και είχε κι άλλους αλλά η μπαταρία με πρόδωσε! Πάντως αυτή η επίσκεψη ήταν πολύ αστραπή και θα επαναληφθεί σύντομα γιατί δεν πρόλαβα να δω ούτε την Αγία Σοφία! Είναι πάντως ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς. 

Love
Katerina XXX

PS: Special thanks to Grand Halic Hotel


Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Η βαρβαρότητα του φεμινισμού


Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σου λέει.  Ημέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν τη χειραφέτησή τους, την διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, την κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου. Όλα ξεκίνησαν από μια διαμαρτυρία εργατριών το 1857 αλλά αν και πέρασαν πάνω από 150 χρόνια και παρά τις γιορτές και τις παράτες για τις εργάτριες δεν νομίζω να άλλαξε και τίποτα προς το καλύτερο. Για όλες μας.

Το γεγονός ότι αποκτήσαμε δικαίωμα ψήφου δεν έφερε καμία καλύτερη κυβέρνηση, δεν πάταξε την πολιτική διαφθορά, δεν νοικοκύρεψε –όπως θα περίμενε κανείς από γυναίκες- την οικονομία ούτε κατάργησε τις κοινωνικές ανισότητες.

Το γεγονός πως μπορούμε να κάνουμε όποια δουλειά θέλουμε δεν πάει να πει πως θα βρούμε τη δουλειά που θέλουμε. Επιπλέον πρέπει να αποδεικνύουμε συνεχώς πως είμαστε ίσες και καλύτερες από τους άντρες με αποτέλεσμα να γεμίζουμε άγχη, νευρώσεις και υστερίες. Επιπλέον δεν φτάνει που δουλεύουμε, όπως και οι άντρες βέβαια, σαν τα σκυλιά και μετά πρέπει να μαγειρέψουμε, να καθαρίσουμε, να είμαστε καλές και στοργικές μητέρες κι ο άλλος το βράδυ να θέλει να έχει και τη Ξαβιέρα Χολάντερ στο κρεβάτι του. Ωραία χειραφέτηση!

Μπορούμε πλέον να πάρουμε διαζύγιο, να διεκδικήσουμε περιουσιακά στοιχεία στοιχεία του πρώην αν μας χωρίσει εκείνος και να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας μόνες μας χωρίς κοινωνικό στίγμα. Και εσένα τώρα λατρεμένη σουφραζέτα αυτό σου φαίνεται υγιές;

Ουσιαστικά μεταφράσαμε την ανθρώπινη σχέση σε χρήμα, ενώ οι άντρες άλλαξαν  το «Με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου» με το «Με τον παρά μου γαμώ και όποια να ‘ναι»! Στην πραγματικότητα οι πραγματικά κακοποιημένες, βασανισμένες,  καταπιεσμένες γυναίκες μετά από 150 ημέρες γυναίκας βρίσκονται στην ίδια και ίσως χειρότερη θέση με τότε γιατί πλέον βλέπουν και ζηλεύουν το στρεβλό είδωλο μιας χωρισμένης σαραντάρας του δυτικού κόσμου στο Sex and the City.

Για το λόγο αυτό σας παρακαλώ μην ακούω αηδίες. Βγάλαμε τα ματάκια μας με τα ίδια μας τα χέρια και γιορτάζουμε κιόλας γι’ αυτό… Σαν τους πανηγυρικούς του Παπανδρέου ένα πράγμα…

Love
Katerina XXX

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

«Δεν θα το ξανακάνω!»


Η Κυριακή είναι μία μέρα που δεν έχει πρωί. Τουλάχιστον για όσους είναι κάτω από 40. Έχει κατευθείαν μεσημέρι. Ξυπνάς κατά 11 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου, να πάρεις ένα panadol να περάσει ο πονοκέφαλος από τις μπόμπες της προηγούμενης νύχτας και να πιεις δύο γουλιές καφέ έχεις κάτσει ήδη στο μεσημεριανό τραπέζι.
 Γιατί όλα κι όλα! Μπορεί να κοπροσκυλιάζεις αλλά την Κυριακή θα φας με παρέα και συνήθως είναι μια καλή ευκαιρία για τον άσωτο υιό –ή κόρη- να το παίξει καλό παιδί στους μαμαμπαμπάδες μπας και τσιμπήσει  καμία επιχορήγηση ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει το κάψιμό του σε κάποιο τσιπουράδικο μόλις ξυπνήσουν τα υπόλοιπα ρεμάλια.
Συνήθως την  Κυριακή γίνεται και ο απολογισμός του Παρασκευοσάββατου ο οποίος πάντα συνοδεύεται από κάποιες συγκεκριμένες κλισέ ατάκες που έχοντας ξυπνήσει μια Κυριακή πρωί χωρίς πονοκέφαλο είπα να καταγράψω. Να σημειώσω πως τις περισσότερες τις έχω πάρει από φίλους και Κυριακάτικα status updates σε Facebook και Twitter.

Ατάκα Νο 1: «Δεν θα ξαναπιώ!!!». Έχεις ξυπνήσει με ένα κεφάλι που μέσα του βαράει ένα γκογκ το οποίο αντηχεί στα τοιχώματα του κρανίου σου με άπειρο delay σαν μικρόφωνο τραγουδιστή σε γύφτικο γάμο. Το στομάχι σου διαμαρτύρεται έντονα και νιώθεις ελαφριά αναγούλα ενώ σε πιάνει κρίση πανικού όταν θυμάσαι πως κάτι έκανες χτες το οποίο όμως ΔΕΝ θυμάσαι! Είναι η πιο κλισέ ατάκα και συνοδεύεται από χέρι στο μέτωπο και κούπα στο άλλο χέρι σα γκέι πρωταγωνιστής αρχαίας τραγωδίας!

Ατάκα Νο2: «Πάλι τσιμέντα ρίξαμε!!!». Έχεις ξυπνήσει σε περιβάλλον άγνωστο κι έχεις αρχίσει να ανησυχείς, ωστόσο από μέσα σου καμαρώνεις, («ο πούστης ακόμα και δυο μέτρα λιάρδας έχω πέραση») μέχρι τη στιγμή που γυρίζεις και κοιτάς την χτεσινοβραδινή σου κατάκτηση. Κουράγιο. Αν δε μπαζώσεις, δε χτίζεις.

Ατάκα Νο3: «Δεν θα ξαναπιάσω σουρωμένος το κινητό». To έκανες και τώρα δε ξεγίνεται.  Ξυπνάς με εκείνον τον πανικό που λέγαμε, πως κάτι έκανες και δε θυμάσαι… Το κινητό τηλέφωνο είναι ο συνήθης ύποπτος. Το παίρνεις στα χέρια ενώ από τον πανικό η ναυτία του hangover επιτείνεται … Τελευταία κλήση: ο Μαλάκας πρώην. Προσπαθείς να θυμηθείς τι του είπες τι σου είπε, όταν χτυπάει sms και διαβάζεις: «Σε παρακαλώ μην με ξαναενοχλήσεις. Α, και κόψε το αλκοόλ.»

Ατάκα Νο 4: «Πού είναι το αυτοκίνητο;». Είπαμε σε άλλη ανάρτηση πως αυτοκίνητο και κάψιμο δεν πάνε μαζί. Αυτό βέβαια δεν το σκέφτηκες το προηγούμενο βράδυ όταν βγήκες αλλά ευτυχώς κάποιος χριστιανός σε έπεισε πως αδυνατούσες να οδηγήσεις στην κατάσταση προχωρημένης μέθης που ήσουν και πήρες ταξί. Ωραία ως εδώ. Τώρα το αυτοκίνητο που είναι;  Το απόγευμα σε βρίσκει να τριγυρνάς γύρω-γύρω  στα στέκια που ήσουν χτες με το κουμπάκι του συναγερμού στο χέρι, να το πατάς απεγνωσμένα να κάνει γκλιν γκλιν μπας και βρεις το αμάξι. Χειρότερο σενάριο: είχες διπλοπαρκάρει, ο ιδιοκτήτης του άλλου οχήματος κάλεσε τροχαία και τώρα σε περιμένουν κακά μαντάτα!

Ατάκα Νο 5: «Μα πού πήγαν όλα τα λεφτά μου;». Και να πεις πως δεν στο ‘πα; Στο ΄πα. Όταν βγαίνουμε έξω δεν παίρνουμε μαζί μας τα λεφτά για το νοίκι-ρεύμα-κοινόχρηστα. Όταν πίνεις πολλά πράγματα που δεν είναι καλές ιδέες, φαίνονται να είναι τρελή έμπνευση. Έτσι στη φίλη μου φάνηκε ΟΚ να κάνει τατουάζ στα 4 δάκτυλα του δεξιού της χεριού τις τέσσερις σειρές της τράπουλας και τα χρήματα που είχε μαζί της την βοήθησαν να το υλοποιήσει. Τώρα τις Κυριακές που τρώει με μαμάμπαμπά έχει τραβηγμένο το μανίκι μέχρι κάτω.  Έτσι κι εμένα μου και του πρώην μου μας φάνηκε έξυπνο να αγοράσω ένα υπέροχο σετ εσώρουχα 2 νούμερα μικρότερο μετά από τσίπουρα… Επίσης κάποτε έτσι μας φάνηκε έξυπνο να πάμε στην Γερμανία για 24 ώρες να δούμε το Βασίλη Καρρά. Και το κάναμε…

Ατάκα Νο 6: «Πού είναι το κινητό μου;». Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά εικάζω πως δεν θα το βρεις ποτέ. Πάνε κόψε τη σύνδεση και βγάλε καινούρια κάρτα. Ναι, εκείνη την ώρα σου φαινόταν αστείο να παίζεις βόλεϊ με το κινητό στην Λεωφόρο Νίκης, δίπλα στο Θερμαϊκό…

Ατάκα Νο 7: «Κατέβασε αυτή τη φώτο από το Facebook!». Αυτή η τεχνολογία μας έχει κάνει πολύ ζημιά. Έχει ο άλλος το i-phone, smartphone, kakalophone, βγάζει φώτο με την μεθυσμένη σου κατάντια και σε χρόνο dt την έχει ανεβάσει στο facebook, twitter κλπ. Ελπίζω να μην έχεις φίλο τον προϊστάμενό σου.

Ατάκα Νο 8: «Δεν θα ξανανοίξω σουρωμένος το Facebook/Twitter!». Είναι μια παραλλαγή του Νο 3 μόνο που αντί να γίνεις ρεζίλι μόνο στον πρώην γίνεσαι σε όλο τον κόσμο. Πονεμένα στάτους, δακρύβρεχτες αφιερώσεις και ρεζιλέματα σε ξένους τοίχους είναι οι κλασσικές-εικονογραφημένες περιπτώσεις.

Ατάκα Νο 9: «Πού είναι τα γάντια-βραχιόλι-φουλάρι μου;». Γενικά έχω μια τάση αν μου πει κάποιος «ωραίο αυτό το κάτι που φοράς» να το σκεφτώ 3 δευτερόλεπτα και μετά να του το χαρίσω. Αν δε το κάνω μετά θα έχω ενοχές για μία εβδομάδα. Όταν όμως πιω κανα δύο ποτά δεν θα το σκεφτώ ούτε αυτά τα 3 δευτερόλεπτα που απαιτούνται για να δω αν το χρειάζομαι, αν έχω άλλο να το αντικαταστήσω και ακόμα χειρότερα μπορεί και να φύγω από κάπου ακόμα και χωρίς ζωτικής σημασίας ρούχα τύπου και-το-βρακί-μου-θα-βγάλω-να-σου-δώσω. Έτσι το επόμενο πρωί η μαμά μου θα με ρωτήσει «Που είναι το παλτό σου» κι εγώ θα πάρω ένα αχανές βλέμα και θα πω… «Μμμ κοίτα να δεις πού το έβαλα…».

Ατάκα Νο 10: «Να σου συστήσω τον νέο μου αλκοολικό φίλο!». Η ατάκα αυτή ανήκει σε υπερκοινωνική φίλη που δεν κάνει φίλο αν πίνει βότκα ή ρούμι και αν δεν είναι επίσης αλκοολικός. Αγαπάει το φίλο της και τον μαζεύει όταν σκουπιδιάζεται περιμένει όμως ανάλογη ανταπόκριση κι όταν σκουπιδιαστεί εκείνη. Ε τουλάχιστον θα μοιραστούν το ταξί!

Love
Katerina XXX

ΥΓ: Φιλική παρατήρηση: Η τεκίλα προκαλεί τα χειρότερα κενά μνήμης.