Είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος γιατί ό, τι ταξίδι έκανα το
έκανα τυχαία και απρογραμμάτιστα. Μια βαλίτσα στο χέρι και πάμε για… το άγνωστο
κι ακόμα παραπέρα, παραφράζοντας μια φράση του Buzz Lightyear. Έτσι στα ξαφνικά
κι εκεί που ήμουν έτοιμη να σκάσω μια συνάδελφος – teşekkür ederim Έλενα- μου πρότεινε ένα ταξίδι για δουλειά στην
Κωνσταντινούπολη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και μόνο η βόλτα άξιζε το κόπο.
Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που παλεύει να γίνει
Ευρωπαϊκή. Παρά το πολυπολιτισμικό της παρελθόν όμως αντιλήφθηκα ότι είναι
δέσμια αγκυλώσεων του παρελθόντος που
την πάνε μάλλον πίσω. Δίπλα στους νεόδμητους ουρανοξύστες βλέπεις παλιά και κακοδιατηρημένα
σπίτια, δίπλα στους νέους ανθρώπους που διαβάζεις στα πρόσωπά τους, στα μαλλιά
και τα ρούχα τους πως θέλουν να συμβαδίσουν με τη Δύση, κάποιοι που κοιτούν με
μισό μάτι οτιδήποτε ξένο.
Περίμενα να δω μια πόλη γεμάτη μυρωδιές και ήχους. Δυστυχώς
τιςμυρωδιές τις υπερκάλυπτε όλες το καυσαέριο εκτός ίσως από μια μυρωδιά
γυράδικου διάχυτη στην πλατεία Ταξίμ εξαιτίας των άπειρων ταχυφαεγίων που
πουλούσαν ντόνερ-όπως λένε εκεί το γύρο- σε σάντουιτς για 5 τουρκικές λίρες.
Για όποιον δε ξέρει ένα ευρώ αντιστοιχεί σε 2,34 τουρκικές λίρες.
Οι ήχοι όμως… Μεγάλη πετυχεσιά… Κάθε πέντε μέτρα κι άλλος!
Να ακούει το αυτί του ανθρώπου από ιμάμη μέχρι τζαζ και να ευφραίνεται η ψυχή
του κάθε κατατρεγμένου μουσικόφιλου. Σε δέκα λεπτά άκουσα αυτά με την παρακάτω
σειρά:
Και είχε κι άλλους αλλά η μπαταρία με πρόδωσε! Πάντως αυτή η επίσκεψη ήταν πολύ αστραπή και θα επαναληφθεί σύντομα γιατί δεν πρόλαβα να δω ούτε την Αγία Σοφία! Είναι πάντως ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς.
Love
Katerina XXX
PS: Special thanks to Grand Halic Hotel
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου