Κρίση ταυτότητας

Πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που νιώθουν πως ανήκουν κάπου. Που είναι ψυχή τε και σώματι δοσμένοι σε κάτι. Είτε έναν έρωτα, είτε μια μουσική, είτε μια τρέλα είτε στα ταξίδια. Που είναι ολωσδιόλου γιάπηδες, με υψηλό shelf motivation ή εντελώς χίπηδες, όλο make love not war. Που δένονται σε προβλήτες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα της φάλαινας ή βαριούνται να πλύνουν τον κεσέ από το γιαούρτι λέγοντας δε βαριέσαι και δεν ανακυκλώνουν ούτε τα βασικά. Γιατί ακόμα και αυτή η μη δράση είναι μια στάση ρε αδερφέ.

Ποτέ δε μπόρεσα να υποστηρίξω τίποτα με τόσο σθένος και ακόμα προσπαθώ να βρω κάτι το οποίο θα άξιζε να του αφιερωθώ, είτε θρησκεία, είτε μουσική, είτε δουλειά, είτε άνθρωπος. Θα μου πεις, μέτρον άριστον, όλα σε ισορροπία και αρμονία οφείλουν να είναι. Εγώ δεν βρίσκω ούτε ισορροπία ούτε αρμονία. Μόνο σύγχυση.

Οι ταμπέλες είναι βαρετές και στερεότυπες το έχω ξαναγράψει ωστόσο καλύπτουν αυτήν την αρχέγονη ανάγκη της ομάδας. Ή μήπως δεν είναι και τόσο αρχέγονη; Επιστρέφω συνεχώς στο μόνιμο ερώτημα, απόνερα της μανίας μου με τον Κιούμπρικ, μήπως τελικά ο άνθρωπος δεν είναι φύση κοινωνικό ον; Μήπως τις τάσεις, τις ομάδες, τις δημιουργήσαμε προκειμένου να δώσουμε άλλοθι στο ότι ανεχόμαστε κάποιον που υπό άλλες συνθήκες θα τον κάναμε βραδινό  ή να ξεχωρίσουμε αυτούς που θα φάμε για βραδινό από τους άλλους;

Με ποιον μπούσουλα βρίσκει ο καθένας τον δρόμο του στο χάρτη της ζωής; Για να βρει τι; Η καριέρα, η οικογένεια, η αγάπη, η φιλία είναι μερικά από τα στοιχεία που όλοι κυνηγάμε και ακόμα και όταν τα βρούμε ένα τέρας μας φωνάζει να τα τινάξουμε όλα στον αέρα για να φύγουμε για άλλες πολιτείες. Κι όποιος το κάνει είναι ο άσωτος υιός, που διέλυσε το σπίτι του, την οικογένειά του κι ας διαλυόταν ο ίδιος αν έμενε…

Μέχρι να έρθουν τα γεράματα, οπότε λέει ο άλλος «Τώρα είμαι από την άλλη πλευρά του βουνού (τι απαίσια φράση, λες κι έχουν σημείο αναφορά τα βουνά, μα είναι το σημείο αναφοράς!) και κάθετε στα αυγά του με λίγο από αίσθηση βολέματος  αλλά κι ένα παράπονο συχνά που το εκφράζει στους γύρω του με τη φράση «Τα χρόνια σου να ‘χα»! Μα τα είχες; Τι έκανες; Τι παραπάνω; ¿Qué mas quieres?

ΥΓ: Το παρόν κείμενο δεν έχει νόημα και σκοπό, απλά είναι εσωτερικά ερωτήματα τα οποία μοιράζομαι μαζί σας. Μπορούμε να το συζητήσουμε, μήπως και βρούμε άκρη…