Ο στρατός των σπασμένων καρδιών
Υπάρχουν σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο. Και σκεπτόμενη αυτές μία λέξη τριγυρνάει στο μυαλό μου. “Κατάποση”. Πρέπει ή να μην βλέπεις ή να κάνεις πως δεν βλέπεις. Και εντάξει τον πρώτο καιρό δεν βλέπεις. Μετά;
Υπάρχουν σχέσεις θνησιγενείς ή όπως είθισται να τις λένε: καταδικασμένες. Περιλαμβάνουν πολύ πάθος και μια αίσθηση απωθημένου και ανεκπλήρωτου. Αλλά αν είναι πράγματι τόσο παθιασμένες τι τις κάνει θνησιγενείς; Ο έρωτας δεν ξεπερνά όλα τα εμπόδια; Ή εγώ είμαι πολύ ρομαντική;
Ζήτησα τη βοήθεια ενός φίλου, ενός αντιπαθητικότατου τύπου που συνηθίζει να μου φτύνει στα μούτρα αλήθειες, και μου είπε κάτι τρομακτικό. “Όλοι θέλουν κάποιον άλλον”. Αυτό μου φάνηκε μια τρομακτική και άβολη αλήθεια. Μου θύμισε εκείνο το αστειάκι για τις γυναίκες που παντρεύονται πιστεύοντας πως θα αλλάξουν τον άνθρωπο που παντρεύτηκαν και τους άντρες που πιστεύουν πως οι γυναίκες τους δε θα αλλάξουν ποτέ. Τι στο καλό θέλουμε δηλαδή;
Σε κάθε σχέση πάντα ένας θέλει πιο πολύ τον άλλον και ο άλλος θέλει κάποιον άλλο υποστηρίζει ο φίλος μου. Και σκέφτομαι εγώ, ακόμα και αυτός που θέλει τον σύντροφό του, τι ακριβώς θέλει; Εκείνον όπως είναι ή όπως τον φαντάζεται ότι είναι; Ή όπως επιθυμεί να τον κάνει; Και τελικά γιατί δεν είναι ο καθένας με αυτόν που θέλει; Ναι, ναι ξέρω, κοινωνικά στερεότυπα, συμπλέγματα και τα τοιαύτα θα μου πείτε. Αν όμως ο έρωτας είναι αυτό που λένε το αλάτι της ζωής, γιατί να το νοθεύουμε με ανθρακική σόδα;
Κάτι τέτοιες σχέσεις, στις οποίες ο ένας αγαπά και ο άλλος απλά περνάει την ώρα του, είναι που γεμίζουν τον κόσμο με ανθρώπους με πονεμένες καρδιές και τρελά απωθημένα. Ανθρώπους που με τη σειρά τους θα πληγώσουν άλλους ανθρώπους και θα δημιουργήσουν στρατιές από ανθρώπους με σπασμένες καρδιές. Γι' αυτό είναι τόσο άσχημος αυτός ο κόσμος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου