Όσα μου έμαθε το 2011...

Το 2011 ήταν μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα... Για πολλούς από μας βέβαια είχε περισσότερα “κάτω” από ότι “πάνω” αλλά το θέμα είναι να τα αντιμετωπίζεις όλα θετικά... Άλλωστε αν δεν πιάσεις πάτο πως θα πάρεις φόρα για να ανέβεις;

Πέρασα τη μισή χρονιά σε απόγνωση, απελπισία και κλάψα, συζητώντας διαρκώς για την κρίση και τις συνέπειές της και πού σκατά θα βγεί αυτό το πράγμα... Ναι, το ομολογώ, είχα γίνει ένας μεμψίμοιρος, κλαψιάρης σπαζοκλαμπάνιας. Δεν τολμούσε άνθρωπος να βγει μαζί μου για ποτό. Κάθε 5 του μήνα δε, κάθε μήνα, με έπιανε υστερία για το απλήρωτο νοίκι, για το ότι δεν είχα λεφτά να πάρω σιδερώστρα, δεν είχα καινούριο, πανάκριβο άρωμα, καινούρια παπούτσια και εν γένει να σου σκίσω πουτ@ν@ ζωή με τη μιζέρια σου. Χάλια σου λέω χάλια.

Και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου ο περίφημος ελληνικός ζαμανφουτισμός και είπα: “Δε γ@μείς που δε γαμείς, δε πας για ψάρεμα;”.

Κι έτσι αποφάσισα να τα γράψω όλα στις παλιές δωδεκάποντες γόβες μου από τον Τσακίρη και να τραβήξω ξανά προς τη δόξα. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, γύρισα στο πατρικό μου και αποφάσισα να τη δω “φοιτητική ανεμέλιά” και άγιος ο Θεός.

Πήγα σε πόλεις και νησιά, γύρισα, γύρισα, γύρισα, γνώρισα απίστευτους ανθρώπους και αποκόμισα τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Σταμάτησα να κλαίγομαι και επικεντρώθηκα στο να περνάω όπως λέει και μια φίλη -που ήμασταν χαμένες δέκα χρόνια και φέτος ξαναβρεθήκαμε- εξωφρενικά καλά!

Από τη σαμπάνια στο τσίπουρο κι από τον ταραμά στον αστακό, τραγούδησα, χόρεψα, έκλαψα, γέλασα, άδειασα τα σώψυχα μου όσο ποτέ στη ζωή μου, πήρα και έδωσα θετική ενέργεια και ένιωσα να αγαπώ όλο το κόσμο – εκτός ίσως από ανθρώπους που μου έμοιαζαν πριν από την έκρηξη σταρχιδισμού!

Βέβαια η αλήθεια είναι πως πού και πού τρώω κάτι κρισάρες άγχους ωστόσο δεν γίνεται να γίνεις και εντελώς αναίσθητος. Το θέμα είναι να προσαρμόζεσαι και να παλεύεις. Μην απελπίζεσαι. Θα ζήσω και χωρίς καινούρια παπούτσια κάθε μήνα. Θα ζήσω και χωρίς μηνιαίες καταθέσεις στα καταστήματα καλλυντικών! Θα ζήσω χωρίς ακριβά εστιατόρια και ψώνια κάθε μέρα. Αλλά ΘΑ ΖΗΣΩ με όλη τη σημασία της λέξης φορώντας το πιο μεγάλο μου και εγκάρδιο χαμόγελο!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που πέρασα καλά μαζί τους φέτος ονομαστικά και να τους πω ότι τους αγαπώ και πως η χρονιά μου δεν θα ήταν τόσο όμορφη χωρίς αυτούς!

Ευχαριστώ πολύ Αντρέα!

Ευχαριστώ Ρίτσι!

Ευχαριστώ Μαμά...

Ευχαριστώ Θεία!

Ευχαριστώ πολύ professore!

Ευχαριστώ πολύ Μαρινάτσι!!!

Ευχαριστώ πολύ Μαράκι!

Ευχαριστώ πολυ ragazzula della stanza!!!

Ευχαριστώ πολύ Ράνια!

Ευχαριστώ πολύ Γιώργο!

Ευχαριστώ πολύ Θάνο!

Ευχαριστώ πολύ Νατάσα!

Ευχαριστώ πολύ Άννα!!!

Ευχαριστώ πολύ Θανάση!

Ευχαριστώ πολύ Αχιλλέα!

Ευχαριστώ Αλέξη!

Ευχαριστώ πολύ όοοοοοοοολα τα παιδιά από την Ξυλούπολη που περάσαμε τέλεια!

Ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη!

Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη!

Ευχαριστώ πολύ Φαίδρα και Μυρσίνη!

Ευχαριστώ πολύ Ζωή και Λία και όλα τα παιδιά του ΤΗΛΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ!

Ευχαριστώ όοοολη τη Σκόπελο για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε!

Ευχαριστώ πολύ την Καλαβρία και όλους τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα εκεί!

Αγαπάμε Ιταλία!!!!!!!

Κι ακόμα κι αν δεν ανέφερα κάποιον να ξέρει πως δεν τον ξέχασα...

Σας αγαπώ όλους και το 2012 θα τα σπάσουμε!!!

Αέραααααααα

Katerina

XXX

Το savoir faire για γυναίκες

Τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι άρρενες φίλοι μου, φυσικοί και ιντερνετικοί, μου σπάνε τα νεύρα, για να μην πω τίποτα χειρότερο, με το πόσο βλαμμένες είμαστε εμείς οι γυναίκες. Θιγόμενη φυσικά προσπαθώ να υπερασπιστώ το φύλο μου ωστόσο κάποια περιστατικά-παραδείγματα που μου παρουσιάζουν με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου.

Για το λόγο αυτό αποφάσισα να μεταδώσω στις μελλοντικές γενιές κοριτσιών ένα μικρό κομμάτι της σοφίας μου προκειμένου να πάψει κάποια στιγμή να υφίσταται αυτό που λένε “πόλεμος των δύο φύλων”. Οπότε αν θες να τα πάτε οι δυο σας καλά άκου δυο λογάκια που 'χει να σου πει και τελείωνε με τη μαστίχα στον εγκέφαλο.

Κανόνας Νο1: Κάθε άντρας που βγαίνεις έναν μήνα δεν ονειρεύεται να κάνει μαζί σου 4 παιδιά και να ζείτε ευτυχισμένοι για πάντα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι κυλιόμενοι τουλάχιστον τρεις ημερησίως στο χλωρό χορτάρι σκασμένοι στα γέλια με τις χαρές του σκύλου σας του Μπούμπη. Όταν ξεκολλήσεις από αυτό το τριπάκι θα μπορέσεις να δεις πιο ρεαλιστικά τη σχέση σου με εκείνον. Τον μαθαίνεις, σε μαθαίνει και αν όλα παν καλά μπορεί κάποτε να κυλιέσαι μαζί του στο χορτάρι αλλά προς το παρόν χαλάρωσε και μη τον πρήζεις λες κι είστε παντρεμένοι 100 χρόνια.

Κανόνας Νο2:Όταν βγαίνει δύο μήνες με κάποιον, τον παίζεις σε παίζει και όταν πάει να κάνει κίνηση τον κόβεις είσαι μαλάκω. Νέτα σκέτα. Δεν είναι κανένας καληνυχτάκιας να σε βάζει σε ταξί ή ακόμα χειρότερα να σε πηγαίνει να σε φέρνει, να περνάτε καλά αλλά, να παίζετε το τέννις του σεξουαλικού υπονοούμενου και μόλις ο δόλιος πάει για επίθεση να το παίζεις κινέζα. Όχι μη μου πεις “τον βλέπω σα φίλο”. Πες ότι τον θες για καβάντζα και άσε τις παπαριές. Και επομένως:

Κανόνας Νο3:Όταν μετά από αυτό το δίμηνο πας σπίτι του σε κατάσταση έντονου φλερτ και σαλιαρίσματος ο σκοπός του δεν είναι να σου δείξει τη συλλογή με τις πεταλούδες. Το θέμα είναι ότι το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Το να το παίζεις ξαφνικά η αειπάρθενος Μαρία μόλις δεις το Μάικ το Φασολάκη (δεν αναφέρομαι σε μέγεθος) του κάνει τα νεύρα σμπαράλια και σου δίνει one way ticket στο δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο!

Κανόνας Νο4: Οποιαδήποτε σχέση κι αν έχεις ξεκινήσει με τον άλλον τίποτα δε σου δίνει το δικαίωμα και μάλιστα στην αρχή της σχέσης να του φέρεσαι άσχημα. (ΟΚ το έχω κάνει αλλά τα θέλει κι εσένα ο πωπός σου). Δεν βρίζουμε, δεν ειρωνευόμαστε, δεν προστάζουμε (εκτός κι αν είναι S/M η φάση και εκείνος θέλει αυταρχική αφέντρα, εκεί πάω πάσο). Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο αυτό αλλά σύμφωνα με αυτά που ακούω για κάποιους δεν είναι.

Κανόνας Νο5:Επίσης σε κανέναν ενήλικο άντρα δεν αρέσει να του λένε τι να κάνει και μάλιστα με επιτακτικό τόνο. Ζούσε, επιβίωνε και περνούσε καλά και πριν σε γνωρίσει και έχει το δικό του know how για τη ζωή του. Αν σου ζητηθεί η γνώμη σου πες την αλλά μη χώνεσαι σαν τη τσουτσού εκεί που δεν σε σπέρνουν.

Κανόνας Νο6: Κάνω σχέση δε σημαίνει γίνομαι σιαμαίος. Διαδικτυακός φίλος δήλωνε φρικαρισμένος με την ενός μήνα κοπέλα του επειδή εκείνη ήθελε να βλέπονται κάθε μέρα. Κορίτσια cool! Είχατε ζωή και πριν αυτόν και καλό θα ήταν να τη διατηρήσετε. Χόμπι, φίλες, beauty, δουλειά είναι όλα πράγματα εξίσου σημαντικά και σας κάνουν αυτή που είστε και αυτή που γνώρισε και γούσταρε ο άλλος. Δεν ερωτεύτηκε μια σιδερένια μπάλα φυλακισμένου! Άλλωστε η Χαρούλα το είχε πει από το 2003: Το πολύ μαζί σκοτώνει!

Κανόνας Νο7: Είμαι τώρα σε δοκιμαστήρια γνωστού καταστήματος ρούχων και είναι ένα κοριτσάκι περίπου 18 με ένα δύσμοιρο νεαρό περίπου 20. Η κοπέλα δοκιμάζει αβέρτα μπλουζάκια που πάνω κάτω είναι ίδια μεταξύ τους και ο κατακαημένος καλείται να απαντά σε ερωτήσεις τύπου “με παχαίνει;”, “μου πάει”, “είναι καλό”. Έτοιμο το δόλιο να την κόψει! Κορίτσια!!! Το shopping είναι σίγουρα η αγαπημένη μας ασχολία ωστόσο το κάνουμε μόνες, με φίλες ή αν είμαστε μαζόχες με τη μαμά μας! Πρώτον όλες οι προαναφερθείσες ερωτήσεις είναι το απαύγασμα του κόμπλεξ κι εμείς δε θέλουμε ο σύντροφός μας να ξέρει ή να νομίζει πως έχουμε κόμπλεξ και ανασφάλειες! Ας διατηρήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το μύθο μας! Δεν είπα να γίνουμε η γυναίκα-πίνακας ζωγραφικής αλλά ειδικά στην αρχή της σχέσης καλό είναι την ανασφάλειά μας να την κρατάμε για τον εαυτό μας.

Κανόνας Νο8: Μην γκρινιάζεις. No comments

Κανόνας Νο9: Δεν είναι ΑΤΜ. Ούτε εσύ άλλωστε! Το να πληρώσει στο πρώτο ραντεβού επιβάλλεται κατά την ταπεινή μου άποψη αλλά από εκεί και έπειτα και επειδή όλοι ζοριζόμαστε αυτήν την περίοδο καλό είναι να συμμετέχουμε στα έξοδα των κοινών εξόδων μας. Ακόμα και αν εκείνος δε το δεχτεί ποτέ, η κίνηση μετράει!

Κανόνας Νο10: Το σεξ είναι μία υπόθεση δύο ανθρώπων. Καλά σε κάποιες περιπτώσεις όχι μόνο αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Θέσε τα όριά σου με συζήτηση, αν δε θες να κάνεις κάτι απλά πες δε θέλω, όχι μούτρα, όχι σπαστικά σε κρεβάτια και καναπέδες. Αν δεν ταιριάζουν εκεί τα θέλω σας δεν νομίζω πως υπάρχει τρόπος επικοινωνίας γενικά οπότε μάλλον αλλού θα πρέπει να ψάξετε το μισό σας πορτοκάλι.

Κανόνας Νο11:Ένα πολύ πολύ πολύ βασικό στοιχείο της σχέσης είναι ο σεβασμός. Το χειρότερο που μπορεί να κάνεις σε έναν άντρα είναι να μην σέβεσαι πρώτον εκείνον και έπειτα το σπίτι, το αυτοκίνητο και την οικογένειά του. Όταν πάμε -ειδικά τις πρώτες φορές- στο σπίτι του είμαστε διακριτικές. Δεν λερώνουμε, προσπαθούμε να μην σπάσουμε τίποτα, ρωτάμε αν δε ξέρουμε πώς λειτουργεί κάτι και δεν ψάχνουμε στοιχεία της πρώην. Επίσης δεν κουβαλάμε από την πρώτη μέρα την προίκα μας και δεν αφήνουμε δήθεν τυχαία εδώ κι εκεί σουτιέν και άλλα προσωπικά μας αντικείμενα σε στυλ κατουράω-την-περιοχή-μου. Δεν είναι ηλίθιος θα το καταλάβει. Και δεν θα του αρέσει. Δεν βαράμε ποτέ την πόρτα του αυτοκινήτου του! Δεν κοπανάμε προσωπικά του αντικείμενα, δεν του κάνουμε σκηνές και δεν προβαίνουμε σε υπερβολικές διαχύσεις στον χώρο εργασίας του.


Αυτά τα ολίγα για αρχή και έπεται συνέχεια. Περιμένω σχόλια και ερωτήσεις.

Katerina

XXX

Saudade

The famous “saudade” of the Portuguese is a vague and constant desire for something that does not and probably cannot exist, for something other than the present, a turning towards the past or towards the future; not an active discontent or poignant sadness but an indolent dreaming wistfulness.

In Portugal of 1912, A. F. G. Bell, by wikipedia.org

Έφυγε και η ξυπόλητη ντίβα αφήνοντας πίσω της την αίσθηση του πιο γνωστού της τραγουδιού “Saudade”. Ακούγοντας τα τραγούδια της δεν μπορεί να μη σου φύγει ένα δάκρυ. Ένα παράπονο για τα περασμένα. Τόσο μάταιο συναίσθημα η “saudade”.

Saudade για το πρώτο βλέμμα, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά που έρχεται στα ρουθούνια σου η μυρωδιά του. Και αυτό δεν επιστρέφει ποτέ. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Η καθημερινότητα καταστρέφει καθετί μαγικό, το εκτραχύνει και το αλλοτριώνει. Αλήθεια πώς γίνεται η συνεχής επαφή να καταλήγει αποξένωση. Μυστήριο.

Saudade, για εκείνη την ηλικία της μη γνώσης, μπορεί να είναι τα δέκα, τα είκοσι, τα τριάντα, τα σαράντα, τα πενήντα, άλλωστε όσο ζούνε μαθαίνουμε. Αλλά τι ωραία η αθωότητα της άγνοιας. Και πόσο βάναυση η προσγείωση στην πραγματικότητα.
Saudade για το τραγούδι εκείνο, όταν το άκουσες πρώτη φορά, πώς ένιωθες τότε και πώς σε έκανε να κλάψεις τότε και τώρα σου φαίνεται τόσο χαζό.

Saudade για μέρη, ανθρώπους μυρωδιές που δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη, την ίδια εποχή κι όμως έχει χαθεί η μαγεία της τότε στιγμής. Τότε που δεν το είχε επεξεργαστεί ο εγκέφαλος το όλο θέμα και όλα ήταν μαγικά.

Saudade δεν θα πει σε θυμάμαι, όπως τραγούδησε κάποτε η Αρβανιτάκη με την Cesaria Evora. Saudade θα πει παντοτινά χαμένος.

Σταμάτα την κλάψα!

Εδώ και δύο χρόνια από τότε που το ΠΑΣΟΚ μπήκε και πάλι στη ζωή μας και διευρύναμε τον πνευματικό μας ορίζοντα μαθαίνοντας τόσες νέες λέξεις όπως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, spread, CDS κ.λ.π έχει χορτάσει σε σημείο αηδίας η ψυχή μου κλάψα.

Κλάψα που πλέον δε μπορεί κάθε κουκλίτσα να πάρει τα Moschino της, κλάψα του κάγκουρα που του πήραν την Porche, κλάψα του κάθε νέου ανθρώπου που έμεινε άνεργος και αυτός ίσως έχει σοβαρότερους λόγους να μεμψιμοιρεί, ωστόσο όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά.

Έκοψα σε μεγάλο βαθμό τις οδούς επικοινωνίας με φορείς κλάψας γιατί δεν αντέχω άλλο. Τα προηγούμενα χρόνια έπεφτα να κοιμηθώ κι έκλαιγα για το απλήρωτο ενοίκιο, το απλήρωτο ρεύμα, τις τρέχουσες υποχρεώσεις και τα καθόλου ερχόμενα χρήματα που έτρεχαν μεν αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από μένα.

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά το να κάθεσαι να κλαις είναι τουλάχιστον pathetic. Σήκω πάνω και πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου. Βρες ψυχικά αποθέματα από το αναθεματισμένο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και απελευθέρωσε τον εαυτό σου από ό,τι τον κρατά δέσμιο της στεναχώριας.

Ακούγεται ίσως λίγο αναίσθητο από την πλευρά μου αλλά όλοι οι άνθρωποι που ξέρω και δεν έχουν δουλειά και κλαίγονται γι' αυτό, φέρουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή τους. Θα πω την κλασική ατάκα του Έλληνα που θέλει να κάθεται σε μια καρέκλα και να ξύνεται αλλά είναι δυστυχώς πέρα για πέρα αλήθεια. Όχι ρε φίλε, δε μπορεί να έχεις τελειώσει μετά βίας ένα λύκειο να μην έχεις κανένα άλλο τυπικό προσόν ή προϋπηρεσία και να θες να σε κάνουν διευθυντή! Δεν μπορεί να είσαι απόφοιτος πανεπιστημίου με 8 μεταπτυχιακά και να θες να βρεις μια ψιλοδουλίτσα γραμματέα. Μη πας καν στο interview, δεν θα σε πάρουν στο λέω.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να ψάξουμε με σοβαρότητα μέσα μας και με αντικειμενικότητα να θεσπίσουμε επαγγελματικούς στόχους ανάλογα με τα προσόντα και τις γνώσεις μας. Αν δούμε πως εδώ δεν βρίσκουμε δουλειά (π.χ ο προαναφερθείς απόφοιτος-συλλέκτης πτυχίων) δεν είναι και τόσο τραγικό να φύγεις από τη χώρα. Δεν θα πας έξω να είσαι ο Φούντας στο σταθμό του Μονάχου με το Βασιλάκη Καίλα. ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ. Η φύση σε προίκισε ώστε να μπορείς να το κάνεις.

Αλλά σε παρακαλώ σταμάτα την κλάψα και get a life το κέρατό μου!

Katerina xxx

Δεκέμβρης...

Καλό μήνα! Ο Δεκέμβριος αν ακολουθήσουμε τα κλισέ των γυναικείων περιοδικών είναι ο μήνας των Χριστουγέννων και μαζί του απολογισμού της χρονιάς. Επίσης ήταν -προ κρίσης- μήνας καταναλωτικών και γαστριμαργικών οργίων, χαρές που πλέον όμως πρέπει να ξεχάσουμε! Τέρμα τα φουά γκρα και οι σαμπάνιες. Ας αρκεστούμε στον ελληνικότατο ταραμά με ρετσίνα και πολύ μας είναι.

Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας με τις μικρότερες μέρες, αλλά και τις μεγαλύτερες νύχτες, γεγονός που τον καθιστά ιδανικό για σκοτεινές και μυστηριώδεις αποστολές, πονηρές και μη, χουχουλιάσματα αλλά και κρεπάλες από νωρίς για να μην πηγαίνουμε ξενύχτιδες στη δουλειά... Οπότε συνδυάζει ιδανικά δουλειά και διασκέδαση.

Ουσιαστικά είναι ένας μήνας καμένος και κουτσός αφού τουλάχιστον ο μισός, για όποιον δε δουλεύει ως δημοσιογράφος γιατί σε αυτή την περίπτωση τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει, αποτελείται από αργίες, εντελώς απαραίτητες για να επανέλθει ο καθένας από το hangover των συνεχών εξόδων προς εορτασμό της κάθε είδους ονομαστικής ή μη εορτής (καλέ πώς τα λέω έτσι σαν τον Πρέκα ακούστηκα).

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό θέμα. Χριστούγεννα και απολογισμός. Στα Χριστούγεννα δε θα σταθώ αφού ούτως ή άλλως τα σιχαίνομαι. Ο απολογισμός της χρονιάς όμως, το αυτομαστίγωμα και το New Year's Resolution είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πέρσι τέτοια εποχή προσπαθούσα ακόμα να συνέλθω από το σοκ των αυτοδιοικητικών εκλογών και ό,τι αυτό συνεπάγεται για έναν ρεπόρτερ τοπικού καναλιού, ενώ με τις φίλτατες πρώην συναδέλφους αναλωνόμασταν για περίπου 2,5 μήνες στο ποιος θα πάρει ποια αντιδημαρχία. Vanitati Vanita...

Την Πρωτοχρονιά του 2011 έθεσα πέντε στόχους.

α) Να χάσω 20 κιλά

β) Να κόψω το τσιγάρο

γ) Να κόψω το αλκόολ

δ) Να κόψω τον καφέ

ε) Να γυμνάζομαι

Όπως καταλάβατε το concept ήταν να ακολουθήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής. Για δούμε όμως πώς τα πήγαμε στα υπόλοιπα.

Κατάφερα μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε να χάσω δέκα κιλά αλλά και να αλλάξω άρδην φιλοσοφία φαγητού, ενώ έχω καταχωνιάσει σε ένα σκοτεινό ντουλάπι του μυαλού μου τις λέξεις junk food. Αγαπημένοι φίλοι μου τα μαρούλια, η γαλοπούλα και οι πολύσπορες γκοφρέτες ολικής άλεσης! Αν δε μεσολαβούσε το ταξίδι στην Ιταλία όπου και καταστράφηκα ίσως να είχα χάσει και τα άλλα δέκα κιλά! Βαθμός επιτυχίας: 50%

Το τσιγάρο κατάφερα να το κόψω εντελώς για 4 μήνες. Ωστόσο όταν πήγα σε διατροφολόγο (Αγαπάμε Κώστα Μητουσούδη- καταπληκτικός επαγγελματίας και όχι “κοράκι”- με έμαθε να τρώω χωρίς υστερίες) και ξεκίνησα την διατροφή έπρεπε με κάτι να απασχολώ τα χέρια μου ώστε να μην τσιμπολογώ συνεχώς και δειλά δειλά άρχισα πού και πού να κάνω κανένα τσιγαράκι, ειδικά τα βράδια που έπρεπε να μείνω μακριά από το ψυγείο. Τον Νοέμβρη κάπνισα όσο δεν κάπνισα ολόκληρη τη χρονιά εξαιτίας μιας κρίσης υστερίας που με έπιασε, αλλά πλέον το θέμα είναι under control. Βαθμός επιτυχίας: 60%

Το αλκοόλ είναι μια άλλη ιστορία. Κατάφερα να ελαττώσω τις καταστροφές αλλά δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να βγω και να πιω μόνο ένα ποτό! Η αλήθεια είναι πως η κοινωνικότητα επιβάλλει να μπεκρουλιάζουμε γενικώς και δεν είναι νομίζω τυχαίο που όλοι μου οι φίλοι όταν βγούμε έξω πίνουν τα κέρατά τους ενώ κινδύνεψα να φανώ γραφική την περίοδο της δίαιτας που την έβγαζα με σόδα και λεμόνι ή κρατούσα τα μάξιμουμ 4 κρασιά που μου επέτρεπε η διατροφή για το Σάββατο που θα έβγαινα. Βαθμός επιτυχίας: FAIL

Καλά για τον καφέ δεν το συζητώ... Μετά από μία εβδομάδα που ο Ανδρέας είδε το Χάρο με τα μάτια του από τα νεύρα που είχα, τρία κουτιά Panadol Extra για τον συνεχή πονοκέφαλο και ένα κιλό πράσινο τσάι κατέληξα πως είμαι τζάνκι του καφέ και δεν μπορώ να τον κόψω. Μπορώ όπως έχω ξαναπεί να κόψω οτιδήποτε άλλο (καλά ίσως όχι το κρέας και τα μαρούλια που λατρεύω), το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα γλυκά, αλλά ΌΧΙ ΤΟΝ ΚΑΦΕ! Πάντως κατήργησα για μεγάλο χρονικό διάστημα τον σκουπιδονές για χάρη του αντιοξειδωτικού Espresso και είμαι καλά! Βαθμός επιτυχία: ΚαραFAIL.

Και πάμε στη γυμναστική. Αααααα... όλα κι όλα! Εκεί διέπρεψα. Αφού πλέον περπατώ με χάρη μέχρι και δεκατρία χιλιόμετρα γράφτηκα γυμναστήριο όπου σκίζω ελλειπτικά και διαδρόμους. Βέβαια ακόμα τα βλέπω σκούρα στο ομαδικό τμήμα Aerobic, όπου πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε κορασίδες με φωσφοριζέ κολάν στα όρια της ψυχεδέλειας κωλοχτυπιούνται αβέρτα, αλλά πού θα πάει θα εγκλιματιστώ. Βαθμός επιτυχίας: 70%

Και βέβαια ολόκληρη απογραφή χρονιάς δεν χωράει σε ένα post, επιφυλλάσομαι και σε άλλες postιές μέχρι την Πρωτοχρονιά οπότε και θα ανακοινωθεί το νέο New Year's Resolution...

Προς το παρόν, γειά σας!

Katerina

XXX