Το πάθος είναι η αφορμή

Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας το περνάμε προσπαθώντας να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας. Οι καταραμένοι Αρχαίοι Έλληνες είχαν εκείνη το άθλιο μετριοπαθές ρητό "μέτρον άριστον" κατακεραυνώνοντας και στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο οτιδήποτε υπερέβαινε το θείο μέτρο. Πόσο θείο είναι όμως το μέτρο;
Αν τον κόσμο ο άνθρωπος τον οργάνωσε σύμφωνα με τα μέτρα του ποιος ανέραστος έφτιαξε το μέτριο -και άρα μετρήσιμο- πάθος; Ποιος είπε πως καλό και άγιο είναι μόνο ό,τι ελέγχουμε; Κι ο έρωτας; Αυτός που ύμνησαν οι ποιητές και κατατρέχει η εκκλησία, γνωρίζει αυτός από λογική και φρόνηση;
Ένας Γάλλος ξενέρωτος συγγραφέας και δραματουργός, ο Αλφρέντ Ντε Μισέ, έλεγε «Απολαμβάνετε τον έρωτα, όπως ο εγκρατής πίνει το κρασί του. Μην μεθάτε.» Μα χρυσό μου αν είναι να διατηρώ την ψύχραιμη διανοητική μου κατάσταση τότε προφανώς δεν έχω ερωτευτεί!
Ο έρωτας με μέτρο είναι ένα βόλεμα και μισό για όποιον φοβάται να ανοιχτεί και να δώσει. Ναι το παιχνίδι έχει κανόνες, αλλά αν έχεις κλειστό το μυαλό, το κορμί και την καρδιά τότε δεν είσαι ερωτευμένος, είσαι ένα ζώο που απλά ικανοποιεί την βιολογική ανάγκη του σεξ και καλύπτεις την ανάγκη σου για παρέα αλλά μέχρι εκεί!
Είναι το νοσηρό αποκύημα της σύγχρονης κοινωνίας που θέλει τα πάντα να αγοράζονται και να πουλιούνται και ο έρωτας δεν είναι από αυτά. Είναι η ανόητη φαντασία των πλαστικά όμορφων που δεν αγαπά τα δάκρυα και τα άβαφα μούτρα. Είναι (τώρα θα γίνω αριστερή πρόσεχε) γέννημα του καπιταλισμού που θέλει μόνο ρομποτάκια λογικά και μετρημένα. Ένας κόσμος σαν εκείνον που περιέγραψε ο Άλντους Χάξλεϋ στον “Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο”.
Παλαιότερα είχα γράψει πως ο έρωτας μας κάνει ηλίθιους και μάλιστα είχα επιχειρηματολογήσει σχετικά. Ωστόσο μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στον αγώνα της καθημερινότητας αντιλήφθηκα το εξής: ναι, ο έρωτας μας κάνει ηλίθιους, όμως καθημερινά προσπαθούμε τόσο να δείχνουμε έξυπνοι που κάποτε είναι απίστευτα αναζωογονητικό να χαζέψεις και λίγο...