Ο γάμος, η Κατερίνα και οι άλλοι...

Τον τελευταίο καιρό βιώνω εκείνη την κατάσταση στη ζωή κάποιου που όλοι γύρω του παντρεύονται, αρραβωνιάζονται και κάνουν παιδιά. Είναι η φάση που συναντάς παλιούς συμμαθητές, φίλους και γνωστούς ή συγγενείς και σου λένε παντρεύτηκα, αρραβωνιάστηκα, είμαι έγκυος ή “Θυμάσαι τον τάδε;Παντρεύτηκε”. Είναι η περίοδος που μαθαίνεις πως η κάποτε μεγάλη σου αγάπη είναι πλέον πατέρας, τη στιγμή που εσύ μετά βίας συγκρατείς το κεφάλι σου μετά το χτεσινό ξενύχτι και όταν η φίλη σου σου λέει πως έχει καθυστέρηση δεν ανάβουν μέσα σε αυτό τα λαμπάκια ALERT αλλά γελάς και λες: θα με κάνεις νονά;
Για κάποιους ο γάμος είναι όνειρο ζωής, για κάποιους τρόπος ανέλιξης, για μερικούς ανάχωμα και τροχοπέδη και για μένα ένα από τα πολλά ενδεχόμενα. Για κάποιο διάστημα για τις γυναίκες ήταν μονόδρομος ωστόσο διαβάζω πλέον μελέτες που αποδεικνύουν πως αυτό είναι φρούτο των τελευταίων δυόμιση αιώνων. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που γίνεται στον κόσμο. Μέχρι πρότινος όταν με ρωτούσαν απλά απαντούσα “Κάτσε, είμαι μικρή ακόμα” ωστόσο πλέον δεν μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή την δικαιολογία αφού πολλές κοπέλες στην ηλικία μου είναι ήδη μητέρες. Ωστόσο ακόμα πιστεύω πως στα 26 μου είμαι πολύ μικρή ακόμα να πάρει!
Θεωρώ τουλάχιστον ανώριμο και εγκληματικό να κάνεις οικογένεια πριν τα 25 και πριν καταφέρεις ένα δυο άλλα πράγματα πρώτα στη ζωή σου. Και συνήθως είναι και από τη γέννησή του καταδικασμένος ο γάμος έτσι. Δεν ζούμε στη δεκαετία του '50 που τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα και τρέφονταν με μουρουνόλαδο, ψωμί κι ελιά. Κι επιπλέον από το σύντροφό μου απαιτώ κάτι παραπάνω από ένα καλής ποιότητας σπέρμα. Κι εκείνος κάτι παραπάνω από μια καλή νοικοκυρά και μάνα.
Κι έρχομαι και απορώ: ποιες είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις που απαιτούνται προκειμένου να έρθουν δύο άνθρωποι εἰς γάμου κοινωνίαν; Κάποιοι θα πουν ο έρωτας. Fail. Επιστημονικά αποδεδειγμένο - ξεθυμαίνει σε δύο χρόνια. Κάποιοι -οι περισσότεροι- θα πουν η αγάπη. Fail. Αν ήταν έτσι απλά θα παντρευόμασταν τους φίλους μας. Φίλος μου έχει πει πως θα παντρευτεί όποια γκόμενά του μείνει έγκυος! For Christ's shake!!! Επικοινωνία, χημεία είναι άλλες πιθανές απαντήσεις.
Γράφω και σκέφτομαι. Τελικά μήπως η απάντηση είναι το κοινός λεγόμενο στα ελληνικά timing; Ο χρόνος είναι το παν. Ο χρόνος που απαιτείται ώστε κάθε συναίσθημα βαθιά μέσα μας να κάνει τον κύκλο του. Ο χρόνος από την προηγούμενη σχέση-πατάτα ώστε να έχουν επουλωθεί όλες οι πληγές. Ο χρόνος που έχεις βάλει ως όριο για να πεις “ΟΚ μεγάλωσα πλέον”. Ο χρόνος που λες "Eίμαι έτοιμος". Τελικά η Skinny Rich Coach έχει δίκιο. Έχει να κάνει με απόφαση κι όχι με τύχη.
Γράφει φίλος στο facebook: “Μόλις είδα την πρώην μου, κρατούσε ένα μωρό κι εγώ μια τυρόπιτα”. Κανείς δεν μπορεί να υπογράψει για το ποιος από τους δύο όμως είναι πιο γεμάτος κι ευτυχισμένος. Για τη δεδομένη στιγμή, το να είχα ένα παιδί θα ήταν για μένα μια τεράστια πηγή άγχους. Αλήθεια πώς το αποφασίζουν οι άνθρωποι να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί χωρίς καν να το ρωτήσουν; Η σημερινή κοινωνία είναι τόσο σκληρή και απαιτητική που ένας γονιός νιώθει πνιγμένος. Τι δεν θα στείλεις το παιδί μπαλέτο; Αγγλικά; Μουσική; Ζίου Ζίτσου; Και τα παιδιά είναι τόσο απαιτητικά... Αγχώθηκα και μόνο στη σκέψη. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το κεφάλι μου μετά από ένα ξενύχτι για γάμους και παιδιά είμαστε τώρα;