Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Τα 26α γενέθλια...

Το 26 είναι ο ατομικός αριθμός του σιδήρου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι τόσο σκληρή...

Στα 26 μου τα βρόντηξα όλα κάτω κι έφυγα. Τα 26α γενέθλιά μου με βρίσκουν σε ένα πανέμορφο νησί να αναρωτιέμαι. Τι είναι η ηλικία; Τι σηματοδοτεί αυτό το 26 σε σχέση με την προσωπικότητα μου;

26 χρόνια είναι κάτι παραπάνω από το ¼ ενός αιώνα.

Άλλοι στα 26 ακόμα ψάχνονται...

Άλλοι είναι παντρεμένοι με παιδιά...

Άλλοι ακόμα σπουδάζουν...

Άλλοι έχουν γίνει εκατομμυριούχοι...

Εγώ παραπαίω.

Ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει...

Ουρλιάζω πως θα τα καταφέρω τη στιγμή που το σύμπαν γύρω μου καταρρέει. Προτίμησα να αφήσω το βόλεμα και προς το παρόν τουλάχιστον δικαιώνομαι. Οι επόμενοι μήνες θα είναι μάλλον καθοριστικής σημασίας και θα πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Ωχ! Αυτό ακούστηκε σαν ρεπορτάζ στο Mega σχετικά με την ελληνική οικονομία...

20 Ιουλίου...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος, οι αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Ώλντριν γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι που προσεδαφίζονται στη Σελήνη (σύμφωνα με την επίσημη τουλάχιστον εκδοχή της ιστορίας) και ξεκίνησε η Επιχείρηση Αττίλας, το πρώτο στάδιο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο”(αποφράδα μέρα).

Γεννήθηκε η Βουγιουκλάκη, ο Ντελόρ (αυτός με τα πακέτα), ο Παύλος Σιδηρόπουλος και ο Κάρλος Σαντάνα. Ά και ο Σταμάτης Μαλέλης!

Κάτι έχει αυτή η μέρα... Όλοι οι παραπάνω σε κάτι ήταν πρωτοπόροι. Αλήθεια θα τα καταφέρω ποτέ να είμαι κι εγώ πρωτοπόρος σε κάτι;

Γιατρέ μου είναι φυσιολογικό στα 26 να μην έχεις βρει ακόμα την κλίση σου; Και είναι κλίση, από το κλίνω ή κλήση από το καλώ; Δηλαδή το ταλέντο μας καλεί ή εμείς πάμε-κλίνουμε προς αυτό; Θα βρω ποτέ το δρόμο μου; Κι αν ναι θα είναι εγνατία οδός ή αμμοχάλικο;


Καλό καλοκαίρι!

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός...

...όπως θα έλεγε ο Γιάννης Αγγελάκας το 1996 οπότε και κυκλοφόρησε το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" το οποίο ήταν το δεύτερο CD που αγόρασα από τον αγαπητό δισκοπώλη στην οδό Ανατολικής Θράκης στην Τούμπα από όπου κρατάει κι η σκούφια μου. Το πρώτο ήταν το "Bridges to Babylon" αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός. Η τελευταία ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο ήταν πριν 1,5 περίπου χρόνο λίγο αφότου ήρθα στις Σέρρες.
Σε 1,5 χρόνο έχασα τον εαυτό μου. Την full of joy γυναίκα που είχε ως μότο "Ο,τι βρέξει ας κατεβάσει". Κέρδισα περίπου δύο χρόνια εργασιακής εμπειρίας, ένσημα και κοινωνική ασφάλιση.



Αποφάσισα να φύγω για να περισώσω την Κατερίνα. Ό,τι τέλος πάντων είχε μείνει από εκείνη.
Εκείνη που δεν φοβόταν. Δεν καθόταν στα αυγά της. Που έκλαιγε από συγκίνηση για έναν παππού όταν μιλούσε για την πεθαμένη γυναίκα του. Που αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους.
Δυστυχώς ο επαρχιωτικός υλισμός με συμπαρέσυρε κάνοντας με αρνητική, φοβισμένη και εντελώς αξιοθρήνητη. Πολλοί με κοιτούν περίεργα όταν τους λέω πως δεν έχω βρει κάποια άλλη δουλεια κι όμως φεύγω από αυτήν που έχω τώρα. Όμως δεν πάει άλλο.
Τέλος. Φεύγω και συνεχίζω την τρελή μου κούρσα στο άπειρο...
Γιατί δεν έχω δυο ζωές...