Εις την Πόλη…

Είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος γιατί ό, τι ταξίδι έκανα το έκανα τυχαία και απρογραμμάτιστα. Μια βαλίτσα στο χέρι και πάμε για… το άγνωστο κι ακόμα παραπέρα, παραφράζοντας μια φράση του Buzz Lightyear. Έτσι στα ξαφνικά κι εκεί που ήμουν έτοιμη να σκάσω μια συνάδελφος – teşekkür ederim Έλενα- μου πρότεινε ένα ταξίδι για δουλειά στην Κωνσταντινούπολη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και μόνο η βόλτα άξιζε το κόπο.

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που παλεύει να γίνει Ευρωπαϊκή. Παρά το πολυπολιτισμικό της παρελθόν όμως αντιλήφθηκα ότι είναι δέσμια αγκυλώσεων  του παρελθόντος που την πάνε μάλλον πίσω. Δίπλα στους νεόδμητους ουρανοξύστες βλέπεις παλιά και κακοδιατηρημένα σπίτια, δίπλα στους νέους ανθρώπους που διαβάζεις στα πρόσωπά τους, στα μαλλιά και τα ρούχα τους πως θέλουν να συμβαδίσουν με τη Δύση, κάποιοι που κοιτούν με μισό μάτι οτιδήποτε ξένο.

Περίμενα να δω μια πόλη γεμάτη μυρωδιές και ήχους. Δυστυχώς τιςμυρωδιές τις υπερκάλυπτε όλες το καυσαέριο εκτός ίσως από μια μυρωδιά γυράδικου διάχυτη στην πλατεία Ταξίμ εξαιτίας των άπειρων ταχυφαεγίων που πουλούσαν ντόνερ-όπως λένε εκεί το γύρο- σε σάντουιτς για 5 τουρκικές λίρες. Για όποιον δε ξέρει ένα ευρώ αντιστοιχεί σε 2,34 τουρκικές λίρες. 

Οι ήχοι όμως… Μεγάλη πετυχεσιά… Κάθε πέντε μέτρα κι άλλος! Να ακούει το αυτί του ανθρώπου από ιμάμη μέχρι τζαζ και να ευφραίνεται η ψυχή του κάθε κατατρεγμένου μουσικόφιλου. Σε δέκα λεπτά άκουσα αυτά με την παρακάτω σειρά:

Και είχε κι άλλους αλλά η μπαταρία με πρόδωσε! Πάντως αυτή η επίσκεψη ήταν πολύ αστραπή και θα επαναληφθεί σύντομα γιατί δεν πρόλαβα να δω ούτε την Αγία Σοφία! Είναι πάντως ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς. 

Love

Katerina XXX

PS: Special thanks to Grand Halic Hotel

Η βαρβαρότητα του φεμινισμού

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σου λέει.  Ημέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν τη χειραφέτησή τους, την διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, την κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου. Όλα ξεκίνησαν από μια διαμαρτυρία εργατριών το 1857 αλλά αν και πέρασαν πάνω από 150 χρόνια και παρά τις γιορτές και τις παράτες για τις εργάτριες δεν νομίζω να άλλαξε και τίποτα προς το καλύτερο. Για όλες μας.

Το γεγονός ότι αποκτήσαμε δικαίωμα ψήφου δεν έφερε καμία καλύτερη κυβέρνηση, δεν πάταξε την πολιτική διαφθορά, δεν νοικοκύρεψε –όπως θα περίμενε κανείς από γυναίκες- την οικονομία ούτε κατάργησε τις κοινωνικές ανισότητες.

Το γεγονός πως μπορούμε να κάνουμε όποια δουλειά θέλουμε δεν πάει να πει πως θα βρούμε τη δουλειά που θέλουμε. Επιπλέον πρέπει να αποδεικνύουμε συνεχώς πως είμαστε ίσες και καλύτερες από τους άντρες με αποτέλεσμα να γεμίζουμε άγχη, νευρώσεις και υστερίες. Επιπλέον δεν φτάνει που δουλεύουμε, όπως και οι άντρες βέβαια, σαν τα σκυλιά και μετά πρέπει να μαγειρέψουμε, να καθαρίσουμε, να είμαστε καλές και στοργικές μητέρες κι ο άλλος το βράδυ να θέλει να έχει και τη Ξαβιέρα Χολάντερ στο κρεβάτι του. Ωραία χειραφέτηση!

Μπορούμε πλέον να πάρουμε διαζύγιο, να διεκδικήσουμε περιουσιακά στοιχεία στοιχεία του πρώην αν μας χωρίσει εκείνος και να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας μόνες μας χωρίς κοινωνικό στίγμα. Και εσένα τώρα λατρεμένη σουφραζέτα αυτό σου φαίνεται υγιές;

Ουσιαστικά μεταφράσαμε την ανθρώπινη σχέση σε χρήμα, ενώ οι άντρες άλλαξαν  το «Με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου» με το «Με τον παρά μου γαμώ και όποια να ‘ναι»! Στην πραγματικότητα οι πραγματικά κακοποιημένες, βασανισμένες,  καταπιεσμένες γυναίκες μετά από 150 ημέρες γυναίκας βρίσκονται στην ίδια και ίσως χειρότερη θέση με τότε γιατί πλέον βλέπουν και ζηλεύουν το στρεβλό είδωλο μιας χωρισμένης σαραντάρας του δυτικού κόσμου στο Sex and the City.

Για το λόγο αυτό σας παρακαλώ μην ακούω αηδίες. Βγάλαμε τα ματάκια μας με τα ίδια μας τα χέρια και γιορτάζουμε κιόλας γι’ αυτό… Σαν τους πανηγυρικούς του Παπανδρέου ένα πράγμα…

Love

Katerina XXX

«Δεν θα το ξανακάνω!»

Η Κυριακή είναι μία μέρα που δεν έχει πρωί. Τουλάχιστον για όσους είναι κάτω από 40. Έχει κατευθείαν μεσημέρι. Ξυπνάς κατά 11 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου, να πάρεις ένα panadol να περάσει ο πονοκέφαλος από τις μπόμπες της προηγούμενης νύχτας και να πιεις δύο γουλιές καφέ έχεις κάτσει ήδη στο μεσημεριανό τραπέζι.

 Γιατί όλα κι όλα! Μπορεί να κοπροσκυλιάζεις αλλά την Κυριακή θα φας με παρέα και συνήθως είναι μια καλή ευκαιρία για τον άσωτο υιό –ή κόρη- να το παίξει καλό παιδί στους μαμαμπαμπάδες μπας και τσιμπήσει  καμία επιχορήγηση ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει το κάψιμό του σε κάποιο τσιπουράδικο μόλις ξυπνήσουν τα υπόλοιπα ρεμάλια.

Συνήθως την  Κυριακή γίνεται και ο απολογισμός του Παρασκευοσάββατου ο οποίος πάντα συνοδεύεται από κάποιες συγκεκριμένες κλισέ ατάκες που έχοντας ξυπνήσει μια Κυριακή πρωί χωρίς πονοκέφαλο είπα να καταγράψω. Να σημειώσω πως τις περισσότερες τις έχω πάρει από φίλους και Κυριακάτικα status updates σε Facebook και Twitter.

Ατάκα Νο 1: «Δεν θα ξαναπιώ!!!». Έχεις ξυπνήσει με ένα κεφάλι που μέσα του βαράει ένα γκογκ το οποίο αντηχεί στα τοιχώματα του κρανίου σου με άπειρο delay σαν μικρόφωνο τραγουδιστή σε γύφτικο γάμο. Το στομάχι σου διαμαρτύρεται έντονα και νιώθεις ελαφριά αναγούλα ενώ σε πιάνει κρίση πανικού όταν θυμάσαι πως κάτι έκανες χτες το οποίο όμως ΔΕΝ θυμάσαι! Είναι η πιο κλισέ ατάκα και συνοδεύεται από χέρι στο μέτωπο και κούπα στο άλλο χέρι σα γκέι πρωταγωνιστής αρχαίας τραγωδίας!

Ατάκα Νο2: «Πάλι τσιμέντα ρίξαμε!!!». Έχεις ξυπνήσει σε περιβάλλον άγνωστο κι έχεις αρχίσει να ανησυχείς, ωστόσο από μέσα σου καμαρώνεις, («ο πούστης ακόμα και δυο μέτρα λιάρδας έχω πέραση») μέχρι τη στιγμή που γυρίζεις και κοιτάς την χτεσινοβραδινή σου κατάκτηση. Κουράγιο. Αν δε μπαζώσεις, δε χτίζεις.

Ατάκα Νο3: «Δεν θα ξαναπιάσω σουρωμένος το κινητό». To έκανες και τώρα δε ξεγίνεται.  Ξυπνάς με εκείνον τον πανικό που λέγαμε, πως κάτι έκανες και δε θυμάσαι… Το κινητό τηλέφωνο είναι ο συνήθης ύποπτος. Το παίρνεις στα χέρια ενώ από τον πανικό η ναυτία του hangover επιτείνεται … Τελευταία κλήση: ο Μαλάκας πρώην. Προσπαθείς να θυμηθείς τι του είπες τι σου είπε, όταν χτυπάει sms και διαβάζεις: «Σε παρακαλώ μην με ξαναενοχλήσεις. Α, και κόψε το αλκοόλ.»

Ατάκα Νο 4: «Πού είναι το αυτοκίνητο;». Είπαμε σε άλλη ανάρτηση πως αυτοκίνητο και κάψιμο δεν πάνε μαζί. Αυτό βέβαια δεν το σκέφτηκες το προηγούμενο βράδυ όταν βγήκες αλλά ευτυχώς κάποιος χριστιανός σε έπεισε πως αδυνατούσες να οδηγήσεις στην κατάσταση προχωρημένης μέθης που ήσουν και πήρες ταξί. Ωραία ως εδώ. Τώρα το αυτοκίνητο που είναι;  Το απόγευμα σε βρίσκει να τριγυρνάς γύρω-γύρω  στα στέκια που ήσουν χτες με το κουμπάκι του συναγερμού στο χέρι, να το πατάς απεγνωσμένα να κάνει γκλιν γκλιν μπας και βρεις το αμάξι. Χειρότερο σενάριο: είχες διπλοπαρκάρει, ο ιδιοκτήτης του άλλου οχήματος κάλεσε τροχαία και τώρα σε περιμένουν κακά μαντάτα!

Ατάκα Νο 5: «Μα πού πήγαν όλα τα λεφτά μου;». Και να πεις πως δεν στο ‘πα; Στο ΄πα. Όταν βγαίνουμε έξω δεν παίρνουμε μαζί μας τα λεφτά για το νοίκι-ρεύμα-κοινόχρηστα. Όταν πίνεις πολλά πράγματα που δεν είναι καλές ιδέες, φαίνονται να είναι τρελή έμπνευση. Έτσι στη φίλη μου φάνηκε ΟΚ να κάνει τατουάζ στα 4 δάκτυλα του δεξιού της χεριού τις τέσσερις σειρές της τράπουλας και τα χρήματα που είχε μαζί της την βοήθησαν να το υλοποιήσει. Τώρα τις Κυριακές που τρώει με μαμάμπαμπά έχει τραβηγμένο το μανίκι μέχρι κάτω.  Έτσι κι εμένα μου και του πρώην μου μας φάνηκε έξυπνο να αγοράσω ένα υπέροχο σετ εσώρουχα 2 νούμερα μικρότερο μετά από τσίπουρα… Επίσης κάποτε έτσι μας φάνηκε έξυπνο να πάμε στην Γερμανία για 24 ώρες να δούμε το Βασίλη Καρρά. Και το κάναμε…

Ατάκα Νο 6: «Πού είναι το κινητό μου;». Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά εικάζω πως δεν θα το βρεις ποτέ. Πάνε κόψε τη σύνδεση και βγάλε καινούρια κάρτα. Ναι, εκείνη την ώρα σου φαινόταν αστείο να παίζεις βόλεϊ με το κινητό στην Λεωφόρο Νίκης, δίπλα στο Θερμαϊκό…

Ατάκα Νο 7: «Κατέβασε αυτή τη φώτο από το Facebook!». Αυτή η τεχνολογία μας έχει κάνει πολύ ζημιά. Έχει ο άλλος το i-phone, smartphone, kakalophone, βγάζει φώτο με την μεθυσμένη σου κατάντια και σε χρόνο dt την έχει ανεβάσει στο facebook, twitter κλπ. Ελπίζω να μην έχεις φίλο τον προϊστάμενό σου.

Ατάκα Νο 8: «Δεν θα ξανανοίξω σουρωμένος το Facebook/Twitter!». Είναι μια παραλλαγή του Νο 3 μόνο που αντί να γίνεις ρεζίλι μόνο στον πρώην γίνεσαι σε όλο τον κόσμο. Πονεμένα στάτους, δακρύβρεχτες αφιερώσεις και ρεζιλέματα σε ξένους τοίχους είναι οι κλασσικές-εικονογραφημένες περιπτώσεις.

Ατάκα Νο 9: «Πού είναι τα γάντια-βραχιόλι-φουλάρι μου;». Γενικά έχω μια τάση αν μου πει κάποιος «ωραίο αυτό το κάτι που φοράς» να το σκεφτώ 3 δευτερόλεπτα και μετά να του το χαρίσω. Αν δε το κάνω μετά θα έχω ενοχές για μία εβδομάδα. Όταν όμως πιω κανα δύο ποτά δεν θα το σκεφτώ ούτε αυτά τα 3 δευτερόλεπτα που απαιτούνται για να δω αν το χρειάζομαι, αν έχω άλλο να το αντικαταστήσω και ακόμα χειρότερα μπορεί και να φύγω από κάπου ακόμα και χωρίς ζωτικής σημασίας ρούχα τύπου και-το-βρακί-μου-θα-βγάλω-να-σου-δώσω. Έτσι το επόμενο πρωί η μαμά μου θα με ρωτήσει «Που είναι το παλτό σου» κι εγώ θα πάρω ένα αχανές βλέμα και θα πω… «Μμμ κοίτα να δεις πού το έβαλα…».

Ατάκα Νο 10: «Να σου συστήσω τον νέο μου αλκοολικό φίλο!». Η ατάκα αυτή ανήκει σε υπερκοινωνική φίλη που δεν κάνει φίλο αν πίνει βότκα ή ρούμι και αν δεν είναι επίσης αλκοολικός. Αγαπάει το φίλο της και τον μαζεύει όταν σκουπιδιάζεται περιμένει όμως ανάλογη ανταπόκριση κι όταν σκουπιδιαστεί εκείνη. Ε τουλάχιστον θα μοιραστούν το ταξί!

Love

Katerina XXX

ΥΓ: Φιλική παρατήρηση: Η τεκίλα προκαλεί τα χειρότερα κενά μνήμης.