Να ζει κανείς ή να... μαζί;

ΟΚ δηλώνω ένοχη! Είμαι ο κλασσικός τύπος σχεσάκια που συνήθως βρίσκεται σε σχέση. Αυτό μέχρι το δίχρονο. Μετά βαριέμαι...

Βαριέμαι τα ζουζουνίσματα στον καναπέ.

Βαριέμαι να αναβάλω συνεχώς για κάποια άλλη μέρα την έξοδο με φίλους για να μη χάσω λεπτό το ζουζούνι μου.

Βαριέμαι τη μαλακία που με κάνει να θεωρώ πως τώρα έχω δέσει το γάιδαρό μου και να βάζω 300 κιλά.

Βαριέμαι να μη φλερτάρω. Μπορεί να είμαι γυναίκα αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαι και player!

Και το φλερτ είναι πολύ ωραίο πράγμα. Δεν είναι απαραίτητο να οδηγήσει σε κουφέτα στη χειρότερη ή σε σεξ

στην καλύτερη αλλά όπως έχω ξαναπεί είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία που σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνάς για λίγο τους καθόλου ερωτικούς ανθρώπους που μας κυβερνάνε (τώρα άμα γουστάρεις μπακίτσα Παγκαλου πάω πάσο, βίτσια είναι αυτά κι ως γνωστόν στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται).

Όταν φλερτάρεις η βραδιά κυλάει γλυκά, δεν δίνεις σημασία στην κακή μουσική και δε χλαπακιάζεις αβέρτα φιστίκια να περάσει η ώρα. Μπορεί να περνάν από μπροστά σου τα καλύτερα εδέσματα κι όμως δεν τρως επειδή συζητάς, μιλάς, γελάς και ως γνωστόν όταν έχουμε γεμάτο στόμα δεν μιλάμε! Ποτέ (να το θυμίσω σε κάποιους αγροίκους αυτό γιατί πολύ με εκνευρίζει!). Και το διευκρινίζω. Εννοώ μόνο το φλερτ. Διότι έχεις τόσα ευχάριστα πράγματα να ανακαλύψεις ενώ μετά δυστυχώς σου προκύπτουν και χωρίς να το θες μάλιστα κυρίως άσχημα (από μικροσκοπικό μόριο μέχρι χρέη που υπερβαίνουν αυτά της Ελλάδας)!

Ο άνθρωπος που τελεί σε κατάσταση ερωτικής πολιορκίας θεωρεί προσωπικό του καθήκον να φροντίζει τον εαυτό του, να περιποιείται και να φαίνεται μες την καλή χαρά. Κι όταν βάζεις τον εαυτό σου σε κατάσταση τέτοια συνήθως αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είσαι μες την καλή χαρά! Ένα ελαφρώς κάφρικο γνωμικό θέλει καλή τη μαλακία αλλά όχι και τόσο καλή για την κοινωνικότητα του ατόμου. Στην πραγματικότητα δεν είναι το σεξ που σε κάνει να γνωρίζεις κόσμο αλλά η προ-σεξ κατάσταση. Συνήθως με το σεξ διαλύεται κάτι όμορφο. Είτε η εικόνα που είχες για τον άλλο είτε η προ της γνώσης κατάσταση, ένα πράγμα σαν τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ κακό πράγμα το σεξ αλλά είναι μια κρίσιμη καμπή μετά την οποία δεν υπάρχει γυρισμός (ακούστηκε λίγο creepy αυτό αλλά θα το προσπεράσω).

Από την άλλη ωραίο το game ωστόσο τις κρύες νύχτες -ή τις πολύ καυτές- είναι πολύ συγκεκριμένα τα χέρια που θες να σ' αγκαλιάσουν. Κάποιες φορές βαριέσαι να συστήνεσαι και θες κάποιον που να ξέρει το ιστορικό αλλά και το σκεπτικό σου και δε χρειάζεται να του τα κάνεις σε κέρματα των 2 λεπτών του ευρώ για να καταλάβει. Κάποιον που ξέρει ποιο τραγούδι σου αρέσει κάθε διαφορετική στιγμή, ποιο τσάι προτιμάς και πώς πίνεις τον καφέ. Ποια ταινία σε έκανε να κλάψεις και ποια σοκολάτα θες όταν είσαι στις μαύρες σου. Κάποιον που ξέρει τι θέλεις στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο κλαμπ, στην παραλία.

Αυτό αξίζει να το θυσιάσεις προς τιμήν της αιώνιας αναζήτησης; Του παιχνιδιού και της χαράς του καινούριου; Κι από την άλλη μπορείς να αποχωριστείς την ευτυχία του να έχεις την ευκαιρία να παρουσιάσεις για χιλιοστή φορά τον εαυτό σου απαλλαγμένο από λάθη και μιζέριες, σχεδόν άυλο και τέλειο; Να ζει κανείς ή να... μαζί;

Love

Katerina